24/9/2024 Nosi Mitsio, Madagascar

Na 16 jaar terug op Madagascar. Er lijkt werkelijk niets veranderd! De natuur is het zelfde, de mensen net zo arm en net zo vriendelijk. Geld speelt op de afgelegen eilanden geen rol, we ruilen kreeft voor een T-shirt of een afgedankte kort broek. Bananen voor kunstaas en mango’s voor een stuk touw. Het vervoermiddel is nog steeds de uitgeholde boomstam, al dan niet met een simpel zeil van oude zakken. Auto’s, of motoren zijn hier aan de kust op Nosi Mitsio in geen velden of wegen te bekennen. Dat zal straks op Nosi Be well anders zijn denk ik.

Kijk, daar komen de bananen. Nosi Mitsio, Madagascar, 24-9-2024

Dirk en Linda: Lorie en ik ontbijten op een terrasje in Port Elisabeth op Bequia als Dirk de Boer en Linda Schaap onverwacht voorbij wandelen. We zagen hen in Afrika voor het laatst, bijna anderhalf jaar geleden dus.  Zij zijn op weg naar Curaçao om de boot te stallen. In de zomer runnen zij een restaurant in Heeg (Friesland).  Die avond aten we op de Kind of Blue en de volgende dag brachten we samen op het strand door. Erg leuk weer. Als we de volgende ochtend aan dek komen zien we de Jade naar de einder varen. Drie dagen later zaten ze op Curaçao. Wie weet waar we elkaar de volgende keer treffen.

Bequia, 17 maart 2011-04-08

Leuke dingy: We liggen voor een prachtig strandje op Tobago Cays, een groot beschermd rif met wat onbewoonde eilandjes. Net buiten het gebied liggen 3 mega jachten waarvan de grootste zo dienst kan doen voor de Holland Amerika Lijn. Tja, met zo’n boot kan je niet voor ons strandje ankeren dus kwamen er enkele kwartiermakers en plaatsten ze wat luxe stoelen en parasols. Wij verwachtte een superster, Arabische prins of Bill Gates zelf maar de man waarvoor iedereen ontzag toonde bleek een niet bijzonder ogende vijftiger met grote tatoeages op zijn armen te zijn.  Na een uurtje had de rijke stinkerd het wel weer gezien en verlieten hij en zijn gezelschap het strandje met de Eclipse III,  het meest luxe landingsvaartuig dat we ooit gezien hebben.  De stoelen, parasols en koelboxen hebben er onder bewaking nog de hele dag gestaan.

Tobago Cays, 28 maart 2011

Fujiyuki Urataki: Fuji is een van de zeldzame Japanners die de wereld rondzeilen. Single handed in een Nederlandse Contest. We ontmoette hem voor het eerst in Richards  Bay, Zuid-Afrika. Veel contact hadden we toen niet, hij sprak nauwelijks Engels.  In Kaapstad heeft hij later een spoedcursus gevolgd.  Toen we hem in Salvador (Brazilië)  tegenkwamen verrasten we hem met saké. Op weg naar de carib hielden we via e-mail een beetje contact. Pas op Martinique troffen we hem weer.  Aan boord van de Kind of Blue dronken we wijn en vertelde hij over Japan.  We komen hem waarschijnlijk nog wel eens tegen, ook hij gaat door het Panamakanaal.

Marin, Martinique 22 januari 2011.

Onderhoud en reparatie: Varen zoals wij dat doen vraagt veel aandacht voor het schip.  Het zoute water, de zon en de krachten die wind en golven op het schip uitoefenen vernietigen alles. We lagen pakweg twee maanden in Chaguaramas en hebben er bergen werk moeten verzetten en veel moeten vervangen. De boot is inmiddels al weer 12 jaar oud dus zo vreemd is dat ook weer niet.

Een opsomming: Onderwaterschip geschuurd tot aan de Epoxy, 3 nieuwe lagen epoxy aangebracht, 3 lagen tinhoudende antifouling (met tinbooster) aangebracht, verf van de romp bijgewerkt, lassen van afgebroken scepterpot op dek, vervangen van rubberboot , landvasten, reeflijn, grootzeilval, epirb, gasflessen, duikfles, steuntje voor de buitenboordmotor en zitje op de preekstoel. Hoesjes voor de lieren gemaakt, grootzeil laten aanpassen, verlichting binnen aangepast, navigatielichten vervangen door LED’s, mast gepoetst, SSB radio gerepareerd, Pactor modem verwijderd, nieuwe schroef gekocht en geplaatst, Schip grondig schoongemaakt, ankerbevestiging verbeterd, alle popnagels in lummelbeslag vervangen, nieuwe lakens gemaakt, Davids aangebracht, bevestiging hangmat verbeterd, computer onderhoud gepleegd, koelkast gerepareerd, fiets gerepareerd, WC gereviseerd, nieuwe WC-brillen geplaatst, computer watermaker gerepareerd, watermaker schoongemaakt, huik gerepareerd, verhoging in kuip verwijderd, kogellager stuurinrichting vervangen, systeem watermaker aangepast,  etc. etc.  We hebben ons niet verveeld.  Als ik dit schrijf zitten we op Martinique en hebben we een nieuwe zwemtrap laten maken, is de nieuwe Bimimi in de maak, zijn de drinkwatercontainers vervangen, is een bildgepomp gerepareerd, een waterleiding omgelegd en heb ik de motor en watermaker een onderhoudsbeurt gegeven.  Koop een boot, werk je dood.

Chaguaramas, Trinidad, 30-11-2010

Wartel: Tegenwoordig hebben we een fantastisch anker! Een Rockna. De zwakste schakel in ons ankergerei is nu de wartel (Kong) die de ketting met het anker verbindt. Onder sommige omstandigheden haakt de wartel onder een hoek in het anker en wordt dan zijwaarts belast. De breeksterkte daalt dan van 5000 naar 1200 kg. Ik overweeg een andere wartel, probeer  verschillende sluitingen maar niets helpt. Tot ik een tip in een Engels zeilblad lees: plaats enkele schakels tussen de wartel en het anker!  Het resultaat is verbluffend, onder alle omstandigheden blijven anker, wartel en ketting in de goede positie. Weer een zorg minder.

Chaguaramas, Trinidad, 8 december 2010.

Jan: In Peakes Marina  komt er een snelle jongen naar ons toe. Hij draalt wat rond de boot en ik spreek hem in het Engels aan.  Hij antwoordt in het Nederlands en weet verdorie onze namen!  Wij hebben geen idee, maar laten dat natuurlijk niet meteen blijken.  Hij heeft ons door en vertelt dat we in Kas (Turkije) samen met zijn vriendin hebben gegeten in een leuk huiskamerrestaurantje. Dat was dus 4 jaar terug.  Zijn vriendin was zijn vriendin niet meer en Jan was onherkenbaar.  Destijds wilde het stel een boot kopen en een wereldreis maken. Inmiddels zeilt Jan in ongeveer de boot die hij toen voor ogen had in de Carib.  Het valt hem een beetje tegen, te veel onderhoud en reparaties bepalen zijn reisschema, en is op weg naar Nederland. De boot is min of meer te koop. De volgende dag is hij jarig en nodigt ons uit voor een etentje in een leuk restaurantje.

Chaguaramas, Trinidad, 13 december 2010

Theemuts: We doen er alles aan om de boot in topconditie te houden. Zo maakte Lorie onlangs hoesjes voor de lieren. Het kunststof staat altijd bloot aan de zon dus dat valt zonder bescherming vandaag of morgen spontaan uit elkaar. UV vernietigd alles.  Toegeven, het ziet er wel mutserig uit en handig is het ook al niet. We moeten er maar aan wennen.

Scotland Bay, Trinidad, 21-10-2010

Stinkdier: Tussen het klussen door varen we regelmatig naar Scotland Bay (Trinidad). Een fraaie onbewoonde baai omzoomd door bergen en dicht regenwoud. Het water is er redelijk helder en schoon dus trekken we dagelijks onze baantjes. Tot we op een ochtend getrakteerd worden op een lijkenlucht. Niet ver van onze boot drijft een grote dolfijn in staat van ontbinding. Ook de gieren hebben het lijk opgemerkt en houden het gevaarte op gepaste afstand in de gaten.  We verwachten dat het beest naar zee zal drijven als het water zakt maar helaas, ook de volgende dagen blijft het op z’n plek.  Als de wind onze kant opstaat is het niet te harden, het ding  moet weg. Met ingehouden adem proberen we een pikhaak in het beest te slaan waarbij de verrotte ingewanden eruit komen. Het blijkt dat het dier met een touw vastzit aan een steen op de bodem, iemand heeft het hier dus naartoe gesleept. Cruisers pesten? Grapje? We kunnen het alleen maar gissen. Kokhalzend weten we het lijk uiteindelijk naar zee te slepen.

Scotland Bay, Trinidad 8-11-2010.

Archeologische vonst: We varen  door het oerwoud op de Perica, een smalle rivier waarlangs ooit verschillende plantages gevestigd  waren. We hebben net “Hoe duur was de suiker” een boek over Suriname tijdens de slavernij gelezen en proberen ons voor te stellen hoe het leven er toen uitzag.  Voor de komst van de kolonialen hebben hier ook indianen geleefd maar daar is geen spoor van terug te vinden.  Tot we ons anker ophalen en een scherf van een antieke pot uit de Perica vissen.  Was het van kolonialen? De morons (gevluchte  slaven)? Of toch van de Indianen?   We zullen het nooit weten, op de terugweg naar de beschaving hebben we de pot in de Surinamerivier gedonderd.

Perica rivier, Suriname  1-10-2010

Weer vast! Bij Domburg ankeren we op de Surinamerivier. Een bruine, snelstromende rivier die druk bevaren wordt door grote ertsschepen. Ankeren in stromend water betekend ook dat je twee keer per etmaal om je anker draait en de andere kant op ligt. Zo kon onze ankerketting zich netjes om een gezonken boom wikkelen en ons anker met enkele duizenden kilo’s verzwaren.  Het gebeurde ons twee keer. Met hulp van Holger en Lionel waren we uren bezig om het zaakje uit de knoop te halen.

Surinamerivier, Domburg, Suriname 19-09-2010

Fort Zeelandia: Je waant jezelf in Goes of Zierikzee wanneer je Fort Zeelandia in Paramaribo bezoekt. Het kleine prachtig gerestaureerde verdedigingswerk kijkt uit over de Paramariborivier.  Het zelfde uitzicht moeten de 15 journalisten, juristen, vakbondleiders en andere tegenstanders van Bouterse gezien hebben toen ze hier in 1982 door Desi afgeschoten werden.  Dezelfde Bouterse is zojuist (2010) tot President van Suriname beëdigd.  Het kan raar lopen in de tropen.

Fort Zeelandia, Paramaribo, Suriname 29-08-2010

Holger: Holger voelde zich blijkbaar thuis in Domburg, hij was er al een poosje toen wij er arriveerden en hij vertrok er twee maanden na ons. Hij was Duits maar leefde en werkte in Zwitserland waar hij marketeer was. We hadden dus wat raakvlakken. Samen dronken we Parbo bier, haalden we ankers uit de knoop en redde de Wild Fox van Anthony toen die op drift raakte. Met zijn laatste restje lijm repareerden we de 30cm lange scheur in onze dinghy.  Op Trinidad zagen we hem weer.

Overbridge, Suriname, 26-09-2010

Paramaribo: Tijden de bloei  van de plantages en de hoogtijdagen van de slavernij was Paramaribo stinkend rijk. De stad bestond uit prachtige witte houten huizen en langs de witte schelpenstraten stonden geurige bloesemdragende bomen. Elk gezin had slaven voor elk klusje en voor de persoonlijke verzorging.  Enkele keren brandde de stad af maar werd snel weer opgebouwd. Geld en slaven genoeg.  Na de afschaffing van de slavernij en de teloorgang van de plantages raakte Suriname in verval. Paramaribo is Unesco werelderfgoed en sommige delen van de stad zijn fraai gerestaureerd. Het grootste gedeelte verkeert echter in verregaande staat van ontbinding. Net als de rest van Suriname.

Heerenstraat Paramaribo. 20-09-2010

Formaliteiten: Weer zo’n gezellig kantoor om uit te klaren. We verlaten Brazilië en moeten uitklaren in een bepaalde volgorde: Police federal –  Customs –  Capitania dos Portos. Police federal blijkt afwezig, over twee uur moeten we terugkomen.  3 Uur later niemand aanwezig en niemand die engels spreekt. Wij direct door naar Customs, maar die moeten een stempel van Police federal hebben.  Gelukkig treffen we een behulpvaardige man die Police Federal oproept.  Een half uur later kunnen we daar terecht.  Na Police Federal en Customs melden we ons bij de Capitania dos Portos maar die zijn inmiddels gesloten !!!!!!!!!   Tot iemand snapt dat we in het weekend vertrekken en een stempel moeten hebben. De dienstdoende ambtenaar schrijft ons uiteindelijk mokkend uit en geeft ons het document dat we in de volgende haven moeten overleggen.

Brazilië, Fortaleza, 11 augustus 2010.

Dragonfly: Overleven in de jungle betekent dat je af en toe even moet doorbijten. We leerden water uit bomen te drinken, touw van hout te vlechten hoofdpijn met schors te bestrijden en proteïne met het eten van levende rupsen of wormen aan te vullen. Hier staat Lorie op het punt de larf van een dragon fly, een prachtige libel, te verorberen. Hij groeit in een noot waarin ook een stukje kokos zit. Volgens Lorie had de larf de bite van een bonbon (hard van buiten, nat van binnen) en smaakte naar kokos. Ik heb het maar ter kennisgeving aangenomen.

Amazonia, Brazilië 5 augustus 2010. Trappelend zet Lorie haar tanden in een levende rups.

Jonna en Joris: Tijdens onze jungle toer werden we gekoppeld aan Joris en Jonna uit Utrecht. Jonna studeerd er voor kunstdocente, Joris is projectleider bij een bedrijf dat informatieve illustraties en animaties maakt. Joris bleek al voor de derde keer in Brazilië te zijn en sprak een aardig mondje Portugees. Een leuk stel met wie wij het prima konden vinden.  Uren spraken we over reizen, ondernemen en Brazilië. Samen dronken we te veel  cachaca uit een uitgeholde ananas.  Eenmaal terug in Fortaleza logeerden ze nog een nacht op de Kind Of Blue.

2 augustus 2010. Juma lake na het zwemmen tussen de pirania’s, roze dolfijnen en kaaimannen.

Repelent: Sami, onze gids in het Braziliaanse regenwoud leerde ons veel over de natuur en overleven in de jungle. Hier legt hij zijn hand op een termietennest en laat zich prikken door enkele honderden miertjes. Het zuur dat daarbij vrijkomt smeert hij uit over zijn armen als een insectenwerend stofje. Het beschermt hem tegen de vele muggen in het woud. Lorie moest het natuurlijk ook proberen.

Regenwoud Brazilië, 2 augustus 2010

Flying Penguin: Onderweg van Buzios naar Vitoria worden we ingehaald door Hjalmar en Britt-Marie uit Zweden. We kennen hen niet maar ze roepen ons op over de radio en we schieten enkele foto’s van onze scheepjes onder zeil. In Vitoria meren we uiteindelijk naast hen af en we hebben een paar leuke avonden samen. Ook in Salvador trekken we weer samen op en kijken naar de halve finale van het WK 2010. Hjalmar was voor de gelegenheid voor Uruguay, wij natuurlijk in het oranje. Ondertussen zijn zij verder getrokken en moeten in Guyana zitten. We komen ze wel weer een keer tegen.

Na de wedstrijd Uruguay – Nederland in Salvador de Bahia (Brazilië) 6 juli 2010.

Peddelen: Het is een uur of zeven als we vanuit ons bed onze namen horen roepen. We herkennen meteen de stem van Sandra, maar wat doet die zo vroeg hier? Snel steken we ons hoofd door het dakluik en zien de kano die Sandra hier bracht. 2 x Per week traint ze enkele uren met het kanoclubje. De fraaie kunststof kano’s zijn zeewaardig en aan elkaar gemonteerd of voorzien van één drijver. Ook de peddels zijn pronkstukken. Ze zijn gemaakt uit gelamineerd balsa hout, goed uitgebalanceerd en prachtig afgewerkt. In Santos is kanovaren op zee erg populair.

Santos, Brazilië, 5 mei 2010.

Bedienden: De slavenarbeid is in Brazilië lang geleden afgeschaft. Daarvoor in de plaats kwam de vrijwillige slavenarbeid. Ook nu nog heeft iedereen die het zich een beetje kan permitteren een of meerdere bedienden. Mensen uit de sloppenwijken die voor een habbekrats het huishouden doen, koken, op de kinderen passen, de auto wassen of de baas en bazin vermaken wanneer ze een dagje gaan varen. Natuurlijk wordt de bediende dan wel in een uniform gehesen want ook met een bediende moet je pronken.

La Dentista, Brazilië 16 mei 2010.

WK: Het WK voetbal gaat in Brazilië natuurlijk niet ongemerkt voorbij. Brazilië ademt voetbal. Het Nederlands elftal volgen wij op de schermen die overal opgesteld staan. Vooral als Brazilië speelt is het razend gezellig op die terrassen. Ook aan boord kunnen we de wedstrijden volgen. Via een TV-kaart op mijn laptop en een antenne in de top van de mast ontvangen we een karig beeld zonder geluid. Het Nederlandse commentaar halen we dan weer van internet of we zetten de wereldomroep aan. Beide commentaren zijn vrijwel onverstaanbaar en pakweg 10 seconden vroeger dan de beelden. Als je dan naar een wedstrijd kijkt is het alsof je die al gezien hebt want je hoort vooraf hoe elke actie afloopt.

Buzios, Brazilië 19 juni 2010.

Brasil: Rijkdom naast armoede, de verschillen in Brazilië zijn groot. Maar op een of andere manier hebben ze dat hier een plaatsje gegeven. Alle rassen en culturen mixen, rijk en arm leven in redelijke harmonie en iedereen is trots op Brazilië. Niemand vertrouwd de overheid en kruiwagentjes heb je overal nodig. Corruptie is dan ook het grootste probleem in dit land. Uit Westers oogpunt klopt er veel niet maar hier zien we mensen lachen, groeten ze elkaar op straat, maken praatjes met wildvreemden en staan jongeren nog gewoon op voor vrouwen en bejaarden. Hier schiet niemand in de stress, heb je geen papieren nodig om een handeltje te beginnen en bouw je dat schuurtje zonder vergunning. Hier is men nog gelukkig met wat men heeft. Godenvrezend Brazilië is een verademing!

Santos, Brazilië, 6 juni 2010.

Motorfiets: In Santos leenden we de motor van William, de vader van Aline. Een 150PK yamaha scooter met automatische versnelling. Een fel ding waarmee we makkelijk 90 km per uur konden rijden. Een snelheid die we in het drukke verkeer van santos goed konden gebruiken. Zeker op een tweewieler moet je hier vechten voor je plekje op de weg. Motorrijders bewegen zich hier als gekken in het verkeer, met hoge snelheid slalommen ze tussen de auto’s, bussen en vrachtwagens en gebruiken werkelijk elke mogelijkheid om in te halen. Nou, wij dus ook. Dikke pret en we hebben het er heelhuids afgebracht.

2 mei 2010, Santos, Brazilië. Tussen de motoren op de pont naar Guaruja na het winnen van de regiobeker.

In de Bus: Het openbaar vervoer is prima geregeld in Brazilië. Metro’s in grote steden, minibusjes voor de korte afstandjes, bussen voor lokaal en nationaal vervoer. Taxi’s zijn er bovendien in overvloed en goedkoop. In de bus hebben ze naast de chauffeur nog een echte conducteur. Je mag de bus pas in als je hem of haar betaald heb. Op een hoge stoel achter een draaihekje overziet de conducteur de passagiers, maant de jongeren tot rust en zorgt dat niemand zijn halte mist. Met een stalen ring om zijn middelvinger tikt hij 3 keer op zijn desk als de bus klaar is om verder te racen. Rijden doen ze hier niet.

Met de bus naar de Capitania in Fortaleza (Brazilië) 27-07-2010.

Klapperende zeilen: Onze nieuwe zeilen zijn erg zwaar. Daar hebben we bewust voor gekozen maar met weinig wind en golven klapperen ze alle kanten op. De zeilen kunnen het wel hebben, maar de lijnen, giek, mast, stagen en zeillatten krijgen het soms zwaar te verduren. Ondertussen hebben wij 3 zeillatten gebroken op het punt waar ze in de mast grijpen en komt het lummelbeslag (bevestiging van giek aan mast) los. De zeillatten kon ik met een aluminium pijpje verlengen, het beslag moet ik binnenkort van nieuwe klinknagels voorzien.

Eten of gegeten worden: We hebben net een mooie Mahi Mahi van 90cm gevangen.  Als we het dier gedood en gefileerd hebben breng ik de lijn weer uit om het vissen te hervatten. Terwijl ik daar mee bezig ben hapt er iets groots in het aasvisje en de spoel wordt uit mijn handen gerukt waarbij ik mij knap bezeer. Ongecontroleerd loopt de spoel af en ik moet iets ondernemen om de lijn, kunstvisje en buit te redden. Met nog meer kneuzingen en schroeiplekken op mijn hand weet ik de macht over de spoel weer over te nemen en kan het binnenhalen beginnen. De zwaardvis die we even later met de pikhaak uit het water takelen vult de vriezer tot de nok.  Het dier was 1,40m lang (incl. zwaard en staart) en smaakte voortreffelijk.

Atlantische oceaan, Brazilië 21 juni 2010

De grote Oversteek: We hebben gelezen dat de oversteek van Kaapstad naar Rio de Janeiro (7000km) een makkie is. Een traject zonder vreselijke stormen, een lekker passaatwindje, stroom in de goede richting en een aangename temperatuur. Nou, dat durven we wel aan. Alleen tijdens het eerste stuk, langs de Afrikaanse westkust, kan het spoken dus wachten we op een weather window. Als we vertrekken worden we op de hielen gezeten door een front met veel te veel wind maar blijven deze gelukkig net voor. Als een speer varen we naar het noorden om rond de 22^e breedtegraad de passaatwind op te pikken. Eenmaal daar, pakweg 150nm onder St. Helena, valt de wind echter weg en dobberen we op een oceaan zo glad als een spiegeltje. Met nog 3000nm (5556km) voor de boeg heeft het geen zin om de motor te starten dus wachten we dagen geduldig op een beetje wind. De zeilen klappen bij elke golf die langskomt van links naar rechts en hebben het erg zwaar te verduren. Bertus, even voor ons vertrokken, en Theo die achter ons zit overkomt hetzelfde horen we over de radio. De oversteek duurt normaal zo’n 4 weken maar we hebben proviand voor minstens 8 bij ons, we hoeven voorlopig nog niet op rantsoen. Met af en toe wat wind kruipen we naar het westen, te pas en te onpas moeten we de zeilvoering aanpassen. Pas als we Brazilië naderen kunnen we weer lekker doorvaren. Uiteindelijk maakten we toch nog een aardige gemiddelde snelheid en bereiken we Rio na 29 dagen. De aankomst in Rio was ronduit spectaculair, de suikerbroodberg en het enorme beeld van Christus zijn al van ver te zien.

Atlantische Oceaan, 6 februari 2010

Ramptoerisme: Hij kwam uit Zimbabwe om de bruiloft van zijn dochter te vieren. Daags voor de grote dag nam hij nog even een duik. Het water is heerlijk en het strand prachtig in Fishhoek, het dorpje naast Simon’s Bay waar wij al weken liggen. Dat je in Afrika meer kans hebt gedood te worden door een kokosnoot dan door een haai ging voor de arme man echter niet op. Terwijl zijn echtgenote op haar badhanddoekje dacht dat manlief haar aandacht wilde trekken met enkele spastische bewegingen, werd de vader van de bruid met huid en haar opgevroten door een Great Big White! Zijn Speedo duikbrilletje was het enige dat teruggevonden werd. Tom, altijd in voor een avontuurtje, deinsde er niet voor terug om de volgende dag tot zijn enkels het rampgebied te betreden.

Roy: Piri Piri net is een amateur radionet voor jachten langs de Zuid-Afrikaanse kust. Roy, de stem achter het net, haddden we vaak gehoord maar nooit gezien. Tot hij ons in Durban aansprak en vroeg hoe het met ons ging. Hij zag ons schip liggen en herinnerde zich onze stagbreuk een jaar geleden. Elke dag kwam hij even buurten op te zien wie hem op zijn net bezochten.

Roy van Piri Piri net praat met Piet Hein van Dubble Dutch. Durban, Zuid-Afrika  25-11-2009.

Klapperboom: Het moet er een keer van komen, Tom die zelf een kokosnoot plukt. Helaas zijn de kokospalmen hier vrij hoog en heeft Tom weinig ervaring met het beklimmen van zo’n gladde stam. Op wilskracht en goed geluk weet hij uiteindelijk toch tot aan de kruin van zo’n boom te klauteren maar het plukken van de noot blijkt net te hoog gegrepen. We hebben toen maar een aangespoelde noot gekraakt. Helaas, die was niet om te vreten.

Nieuwjaarsduik: Terwijl het in Nederland vriest dat het kraakt en de nieuwjaarsduik wordt afgeblazen rennen in Houtbaai een 50-tal Nederlanders met Unox-mutsen de Atlantische Oceaan in. Het waait snoeihard, het zand snijdt in je gezicht en de zee is grimmig maar daar houdt het afzien dan wel bij op. Bij 28^o C, een brandend zonnetje en een watertemperatuur vergelijkbaar met die van de Noordzee in augustus is de nieuwjaarsduik een eitje. Om bij te komen van de “ontbering” staat er natuurlijk wel een vette pan erwtensoep klaar. Ook de Unox rookworst ging erin als koek. Wij hebben het gebeuren vanaf de zijlijn gadegeslagen.

1 januari 2010, Houtbaai, Zuid-Afrika.

Familie van de Lely: Haske, Aart-Jan, Nora, Bas en Nico van de Lely vieren vakantie in Namibië als wij daar ook zijn. Wij hebben hun reisschema en rijden zo’n 500km om naar een lodge waar zij enkele dagen zullen verblijven. Natuurlijk was de lodge vol maar als we uitleggen dat we onze vrienden willen verrassen wordt er een slaapplaats gecreëerd. Een uurtje later komt ook de familie Van de Lely aan en zien onze naam in het gastenboek. “Lorie en Fred, je weet wel” had ik erin geschreven. Het was een erg leuk weerzien en we hebben twee dagen veel lol met elkaar gehad. De kinderen hadden ons tuk, Bas kon ongezien vertellen welke kaart wij omgedraaid en gesloten hadden. Nora en Nico seinde hem de positie op tafel in. Pas toen zij weer in Nederland zaten kwam de aap uit de mouw.

Haske en Nico tijdens nachtsafari, Namibië, 30 juli 2009.

Breker: Knysna (Zuid-Afrika) is berucht vanwege de linke toegang vanaf zee. De zee is er woest en je kunt de “heads” eigenlijk alleen een uur vóór hoogwater passeren, als het niet hard waait tenminste. Wij waren er precies op tijd en de zee was kalm, eitje dus. Terug naar zee bleek een ander verhaal. Een dik uur ná hoogwater, als we de stroom lekker mee hebben, sturen we vol vertrouwen de smalle doorgang naar zee in. Hoewel het nauwelijks waait zien we metershoge brekers op onze route. Van die golven  waarvan een surfer gelukkig wordt maar waar wij ver vandaan moeten blijven. Helaas, we kunnen niet meer terug.  Brekers links en rechts, maar op weg naar veiliger water lijken we de dans net te ontspringen. Tot er een gigantische golf ontstaat die het op ons gemunt heeft. We kijken tegen een zwarte muur water van pakweg 5 meter hoog aan. De kam is transparant blauw. Prachtig plaatje maar we hebben andere dingen aan ons hoofd, hoe komen we hier heel uit bijvoorbeeld. Ik stuur de boot in de golf op het moment dat deze breekt. Even is het hele schip onder water en ik klem mij vast aan het stuur om niet weggespoeld te worden. Een ervaring rijker komen we aan de andere kant van de golf weer in het daglicht, we hebben het ergste achter de rug.

Knysna, Zuid-Afrika.

Bertus: Enkele dagen terug werd er een Nederlandse zeilboot binnengesleept, Bertus had tussen Madagascar en Zuid-Afrika een walvis aangevaren. Zijn schroef was stuk en hij had speling op zijn roer. Joviale Bertus, een haringkoopman uit Scheveningen, was al jaren onderweg met zijn Sea Beryl. Zijn vrouw had hij thuis gelaten, die had er geen zin in vertelde hij. Ondertussen had hij een innige relatie met een Thaise vrouw. In Richards Bay kwam ze weer bij hem aan boord. Oh ja, Bertus is al 72.

Richards Bay, Zuid-Afrika, 21 oktober 2009

Phamandla: Het aanbrengen van antifouling (aangroeivertragende verf onder de waterlijn) is een vervelende klus, er moet veel geschuurd en gestoken worden. Voor R100,- (€ 10,-) per dag huurde ik een zwartwerker in. Phamandla sprak nauwelijks Engels en was vrijwel onverstaanbaar. Alles wat we hem lieten doen moesten we eerst voordoen. Daarna ging hij zéér voortvarend te werk, toen ik even niet oplette had hij alle oude verflagen verwijderd waar hij licht moest schuren en verbruikte hij zoveel verf dat ik 3x naar de winkel moest om nieuwe te kopen. Wij werkten samen, ontbeten samen en lunchten samen uit een plastic zakje onder de boot. Aan het eind van de dag bracht ik hem naar het busstation want hij moest nog twee uur reizen. We gaven hem twee overbodige slaapzakken en het matras uit de auto waarvoor hij mij wel 5 keer bedankte, hij had nog nooit zo lekker geslapen. Ik vermoedt dat hij gewoon op de grond sliep.

Richards Bay, Zuid-Afrika, 16 oktober 2009

Bob Jackson: Bob, een gepensioneerde tandarts uit de USA zeilt al 11 jaar met zijn vrouw rond de wereld. Hij bleek een wandelend geschiedenisboek, zelfs de geschiedenis van Indonesië wist hij moeiteloos op te lepelen. Bob kwam net uit Tanzania waar hij een jaar bezig was met het tuigen van zijn schip, hij was er namelijk zijn mast verloren. Dubbele pech want hij had kort ervoor zijn verzekering opgezegd omdat deze te duur werd.Toen hij naar Durban zeilde ben ik als bemanning meegegaan, zijn vrouw was enkele maanden in Amerika. Hij droeg een T-shirt met de tekst “ik overleefde een kanaalwortelbehandeling bij Dr. Jackson”

Water: De Victoria Falls produceren een voortdurende waternevel. Alles in de omgeving is er dan ook nat en klam, want warm is het er ook. Ideale omstandigheden voor de vegitatie, het gebied is weelderig begroeid en vormt een heus regenwoud. Inclusief de apen, lianen en gigantische bomen.  Na het bewonderen van de watervallen lusten we wel iets te drinken en bestelden een flesje water uit de koelkast. Toen we $2,- moesten betalen vroegen we wat een flesje Coca Cola dan wel niet moest opbrengen. Tot onze enorme verbazing was dat $1,- voor dezelfde hoeveelheid! Als echte Hollanders hebben we het flesje Cola gekocht.

23-08-2009, Victoriawatervallen, Zimbabwe

Gekkekoeienziekte: Aan de grens Namibië – Botswana worden we chemisch gereinigd. Ze zijn als de dood voor ziektes die de veestapel kunnen uitdunnen. Koeien, geiten en schapen zijn hier overal en ik neem aan dat ook Olifanten, kudu’s, impala’s, giraffen etc. een groot risico lopen. Met de auto rijden we door een causticsodabad en ook al onze schoenen worden geveegd op een natte mat. Het importeren of vervoeren van vlees is strikt verboden. We schrikken dan ook als de grenspolitie in onze koelbox wil kijken, daar zitten enkele net gekochte steaks en een vracht boerewors in. Ze maken er geen probleem van we mogen ze houden.

Blanke boeren: Zimbabwe maakt schoon schip, het land wordt herverdeeld onder de zwarte bevolking. De blanke boeren die 95% van het land bezaten werden gedwongen te vertrekken of gewoon vermoord. Het handje vol dat er nu nog is heeft het moeilijk. Het land en de bezittingen van de blanke boeren is ingenomen door de zwarte bevolking en daarna volkomen verpauperd. De voedselproductie is bijna tot stilstand gekomen, de boerderijen worden uitgewoond of gewoon gestript. Gas water en licht zijn afgesloten. Wij bivakkeerden een nacht op het erf van zo’n boerderij. Het moet een prachtig stulpje geweest zijn met een grote veranda die uitkijkt over een vruchtbare vallei. Nu was het een verwaarloosde troep, het enige licht die nacht kwam van het haardvuur en van de beheerder waarmee we uren spraken.

Chimanimani, Zimbabwe, 28 augustus 2009

Op de bon 1: We zijn nog maar net op weg in Zimbabwe als we in een fuik rijden.  De agent die ons aanspreekt deelt meteen een bekeuring uit van $ 30,- omdat we geen reflecterende sticker op de bumper hebben. Ondertussen heeft hij mijn rijbewijs ingenomen. Voorzichtig maak ik hem erop attent dat hij eigenlijk blij moet zijn met Europese toeristen en dat de bekeuring voor een ontbrekende sticker alleen maar het vermoeden van corruptie aanwakkert. We plakken een stukje CD en zilverpapier op de bumper en met zijn baas proberen we het lachend op een akkoordje te gooien. De boete wordt verlaagd tot  $ 20,- Als we hem gepast betalen geeft hij er lachend weer 10 terug. Blijkbaar hebben we de juiste snaar geraakt. Het resterende tientje verdwijnt rechtstreeks in zijn achterzak.

27 augustus 2009, Zimbabwe

Glibberig obstakel: Op weg naar Maun moeten we een rivier kruisen. Na uren vinden we bij toeval de enige doorwaadbare plaats maar de constructie om de overkant te bereiken komt ons niet erg betrouwbaar over. Een deel is gebroken en weggezakt in de rivier die hier minstens een halve meter diep is. Wikken en wegen dus maar keus is er eigenlijk niet. We weten dat de tweehonderd kilometer lange omweg over rul zand ook onbegaanbaar is door de hoge waterstand van de rivier. Uiteindelijk durven we het niet aan en besluiten op goedgeluk om te rijden. Als we net op weg zijn nadert er een tegenligger die ook over de rivier moet. De man blijkt hier regelmatig te komen en vertelt dat we echt geen keus hebben, we moeten erover. Hij gaat ons voor en bekijkt aan de overkant hoe wij het er vanaf brengen. Met lood in de schoenen, 4×4 en low gear rij ik de glibberige stammetjes op. De auto helt gevaarlijk over, het bouwwerk kraakt en het water staat tot aan de treeplank. We glijden net niet van de constructie af. Als we hoog en droog aan de overkant staan zwaait ook de tegenligger opgelucht.

16 augustus 2009 tussen Maun en Chobe, Botswana.

Himba’s: primitieve nomaden, tref je alleen nog in het gortdroge Noorden van Namibië. Het zijn veehoeders die in kleine gemeenschappen leven. De mannen “jagen” , de vrouwen werken. Hun lemen hutjes staan min of meer rond een kraal met vee opgesteld. Toen wij ze bezochten waren er buiten het familiehoofd en een opa geen mannen aanwezig maar wel veel vrouwen en erg veel kinderen. Vermoedelijk allemaal verwekt door het hoofd. Himba vrouwen bedekken hun hele lichaam en gezicht met ocra, een rode klei. Ze vinden het mooi en het vormt een bescherming tegen insecten en de zon. Ook hun haar staat stijf van de ocra. Zichzelf wassen doen ze nooit, je ruikt ze dan ook van ver. Vrijwel alles wat ze dragen en eten komt zo uit de natuur. Geitenvellen bedekken hun onderlichaam en sierraden worden gemaakt van pitten, klei en hout. Overdag voeden en melken de vrouwen de koeien en geiten, maken ze bier, sprokkelen hout en koken de maaltijden op een open vuur. Opa maakte van geitenhuid sandalen en schaamlappen voor de vrouwen. Wat ze ’s-Nachts doen kunnen we alleen gissen, maar gezien het aantal kinderen dat er rondliep hebben we een vermoeden.

Opuwo, Namibië, 6 augustus 2009

Peen en uien: Op de camping in 2-Rivieren (Kgalagadi transfrontier park, Zuid-Afrika) ontdekken we een Nederlands campertje. Prompt parkeren wij ons karretje ernaast en maken kennis met Gerard en Sandra. Zij blijken op de terugweg van hun reis “Holland – Cape Town”. Als ik naar de route vraag toont Gerard mij een wereldkaart die bijna zwart ziet van de afgelegde wegen. Zuid-Afrika was het honderdste land dat zij bezochten. Voordat we van de verbazing bekomen zijn zitten we aan de peen en uien en vliegen de reisverhalen over tafel. Net gepensioneerde Gerard verlangt eigenlijk naar groningen, zijn handen kriebelen om hun monumentale boerderij, die zij samen renoveren/herbouwen, af te maken.

Hoerschool: Rijden we door Rustenburg, een keurig en welvarend stadje in het noorden van Zuid-Afrika, stuiten we op een school waar je het oudste beroep ter wereld kunt leren.  En wij maar denken dat die Zuid-Afrikanen zo preuts zijn.

Rustenburg, Zuid-Afrika

Calvin: In Underberg, nabij de grensovergang met Lesotho, kamperen we bij een boer. Calvin, een hartelijke grote vent die ons onmiddellijk uitnodigde voor een bier op onze kosten. Na een zoektocht van enkele minuten bleek dat het bier op was. Wijn had hij wel dacht hij maar ook die kwam niet boven tafel. Dan maar een glas Port en zuinig schonk hij een glas sherry voor Lorie in. Ik nam het laatste restje whiskey. Hij runde de boerderij sinds zijn vader was overleden, daarvoor reisde hij veel door Afrika en had hij net als wij gezeild. Op oude kaarten onderstreepte hij chaotisch talloze plaatsen waar we beslist naar toe moesten en vertelde onsamenhangende verhalen. Hij hield van jagen en van vogels dus meestal schoot hij op eenden, in het voorjaar streken er duizenden neer op zijn landgoed. Zijn huishouden en administratie waren net zo smoezelig en chaotisch als de man zelf. In zijn onderkomen, een laag gebouw met een golfplaten dak, was het steenkoud maar beslist niet ongezellig. Jammer dat de kachel niet brandde en we onze jassen aan moesten houden. Toen hij vertelde dat zijn computer stuk was heb ik het ding “gerepareerd” door de monitor te vervangen. Uit blijdschap werd ik bijna verpulverd door zijn grote lichaam en gaf hij ons een potje zelfgemaakte peper cadeau. Calvin vertelde dat hij die dag 8 koeien verkocht had voor 9 Rand (€ 0,65) per kilo. Voor een vrouw had hij wel 100 koeien over.

Voetbal: Volgend jaar, 2010, worden hier de wereldkampioenschappen voetbal gehouden. Als alles klaar is tenminste, de bouw van de stadions lijkt op schema maar het verbeteren van de infrastructuur en hotelaccommodatie loopt hopeloos achter. Voetbal is hier alleen populair onder de zwarte bevolking, de blanken hebben veel meer met cricket en rugby. Voor Zuid-Afrika zijn de kampioenschappen belangrijk, na decennia isolatie en apartheid kan het land zich eindelijk van een andere kant profileren. Voetbal wordt hier gespeeld op afgetrapte veldjes onder de bloedhete zon, maar ook gras dat een meter hoog staat mag de pret niet drukken. Ook leuk, Van Nistelrooi, van Basten, Seedorff, Robben, de Zulu’s kennen ze allemaal.

Voer de apen niet! Op de jachtclub komen apen af en toe de vuilnisbakken legen. De dieren hebben hun angst voor mensen vrijwel verloren en zijn zo brutaal als de nacht. Er wordt op aangedrongen niet te voeren omdat ze daaraan wennen en zeer agressief worden als je ze weg jaagt. Agressieve apen worden hier zonder pardon afgemaakt. Ook op campings geven de apen soms problemen. Met name de bavianen, grote angstaanjagende dieren, slopen en roven alles wat los en vast zit.  Wij zagen hoe een fors mannetje onze “baviaanproof” vuilnisemmer molesteerde. Daar is werkelijk geen kruid tegen opgewassen, wat zijn die beesten sterk. Toen even later onze koelbox door zo’n brutale aap omver gesmeten en leeg gevreten werd hebben we hem er toch maar even op gewezen dat we dat niet apprecieerden. Voorzichtig op een veilige afstand natuurlijk, maar hij begreep het en nam snel de kuierlatten. De kaas, ketchup, worst en chocola waren al op, het potje pesto maakte hij onderweg nog even open en soldaat.

Stropers: De Game Reserves liggen altijd in afgelegen gebieden omringd door autochtone gemeenschappen. Zwarte Afrikanen die héél anders tegen dieren aankijken dan de wij: dieren zijn voornamelijk interessant voor het vlees, de huid en de horens. Met hetzelfde respect dat dieren voor elkaar hebben slachten ze het wild af. De rangers in de reservaten hebben het niet makkelijk met het bestrijden van de stropers want de parken zijn enorm groot en de hekken niet bestand tegen betonscharen. Bovendien heeft de regering onlangs een wet aangenomen die het zwarte Afrikanen toestaat niet beschermde diersoorten te doden voor levensonderhoud.  Een recht dat ze lang geleden natuurlijk ook hadden. Nou, daar is dus geen kruid meer tegen opgewassen. Mkuzi, een prachtig Game Reserve bleek al bijna leeggevist. De parken waar ook leeuwen en luipaarden rondbanjeren hebben er wat minder last van.

Zwart-Wit: Zwart en blank vormen twee verschillende werelden in Zuid-Afrika. Ze denken anders, werken anders, bewegen anders, praten een andere taal, wonen in eigen gemeenschappen, hebben een verschillend welstandsniveau en een andere levensverwachting. Ik denk zelfs dat ze doodsbang voor elkaar zijn en elkaar grondig haten. Officieel hebben zwart en wit dezelfde rechten maar ook dat blijkt in de praktijk niet zo te zijn, tegenwoordig mag een zwarte Afrikaan meer dan een witte, vertellen de blanken. Hoewel de zwarte middenstand groeit  blijven de zwarten slaven, voor € 8,- per dag moeten ze de rotste klusjes klaren. Veel blanken zijn inmiddels bang voor de toekomst en vertrekken naar Australië. Ze bieden hun riante huizen voor een grijpstuiver aan. Een bungalow die in Hillegersberg beslist niet zou misstaan kost hier € 80.000,- maar ook wij willen hier voor geen goud wonen.

Rock Art: De Drakensberg, een uitgestrekt gebergte van ongekende schoonheid, was ooit het leefgebied van de San. Een door slavernij en stammenoorlogen opgejaagd volk waarvan het laatste exemplaar werd afgeschoten voor iemand kon vragen wie ze nou eigenlijk waren. Voor ons nageslacht lieten ze duizenden rotstekeningen achter waarvan de vroegste exemplaren 10.000 jaar oud zijn. Tekeningen van de jacht en stervende dieren die vermoedelijk het overlijden van een familielid of stamgenoot symboliseren. Veel tekeningen zijn in redelijke tot goede staat maar een enorm aantal is door idioten verminkt. Het is blijkbaar erg leuk om je naam in een erfstuk van onschatbare waarde te krassen.

Gedroogde tonijn: Na 3 forse Wahoo’s zit onze vriezer vol. Eigenlijk voor de leut slepen we het kunstaas nog achter ons aan. Voor een  witte tonijn is het echter helemaal géén grapje, die hapt vol in het half afgevreten, gifgroene, plastic inktvisje.  “He nee, toch niet weer tonijn” zegt Lorie als de buit bijna binnen is. Maar bedenkt meteen dat we deze wel eens kunnen drogen in de zon. Experimentje, we hangen de gezouten vis onder de giek. Het dier lekt nog wat bloed en vocht maar dat valt meteen in zee. Dit moet de aandacht getrokken hebben van een uitgehongerde soortgenoot want plots valt ons op dat de tonijn, die al een paar uur onder de uitstaande giek bungelde, met de noorderzon vertrokken is.

Herrieschoppers: Nosy Ovy, een eiland voor de kust van Madagascar, bereiken we tegen het einde van de dag en we besluiten er te ankeren. De eerste aanblik is mistroostig. Een gehucht bestaande uit 15 vervallen rieten hutjes oogt alsof er net een cycloon gepasseerd is. Het strand is zwart, overal ligt rotzooi. Een man en vrouw kijken naar ons maar reageren niet wanneer ik groet. Als de nacht valt is het ook in het gehucht aardedonker. Op de Kind of Blue brand het enige licht in de wijde omgeving. En dat is de lokale herrieschoppers ook opgevallen, met tientallen tegelijk brengen ze ons een bezoek. Enorme insecten die als ze vliegen klinken als een cirkelzaag en ongevraagd in onze wijn duiken.

Kiespijn: Geankerd in de luwte van Nosi Lava worden we bezocht door een familie in een pirogue. Pa, ma en 3 dochters. We hebben een hoop lol en er wordt onderhandeld over de schelpen die ze aanbieden. Pa hield zich wat afzijdig tot hij de moed verzameld had zijn  gezwollen gezicht te tonen. Hij stierf van de kiespijn en hoopte dat wij iets voor ‘m konden doen. Meer dan een handje paracetamol en instructies konden we hem natuurlijk niet geven maar hij was er gelukkig mee. Ik ben bang dat hij de pijnstillers in één keer naar binnen gewerkt heeft. Toen we de familie later bezochten werden we onthaald als medicijnmannen, de ene zieke na de andere kwam even buurten.

Nosy Lava, Madagascar

Drenkelingen: Het waait 10 knopen wind en we zeilen relaxed langs de kust van Madagascar. Af en toe kijken we eens rond of er geen pirogues in ons vaarwater zitten maar de zee is leeg. Groot is dan ook onze verbazing als we plots aangeroepen worden door enkele kinderen. Hebben wij zitten slapen? Op nog geen 20 meter naast ons schip drijft een ondergelopen Pirogue met 3 knulletjes tot aan hun borst in het water.  3,5 Kilometer uit de kust, zwaaiend met een t-shirt en luidkeels om hulp roepend. Onmiddellijk strijken wij de zeilen en keren terug om het 3-tal op te pikken. Zwemmend als hondjes overbruggen ze de 5 meter van de aangelijnde Pirogue naar de Kind Of Blue. Echt onder de indruk van het gebeuren lijken ze niet te zijn als we de met de Pirogue als sleep naar het naamloze dorpje varen waar zij vandaan komen. Als we er ons anker laten vallen komen er twee motorbootjes aan om de drenkelingen en de pirogue van ons over te nemen. We worden nog lang uitgezwaaid.

Madagascar, ergens langs de kust.

Kalverliefde: We zijn in Madagascar rond de tijd dat er kuddes walvissen door de straat van Mozambique trekken. Wij kijken er dus elke dag naar uit maar tot nu toe tevergeefs. Russian Bay, een grote lagune met een brede opening naar zee,  wordt ook door walvissen bezocht vertelden ze ons. Toen wij er rustig achter ons ankertje lagen werden we onverwachts door elkaar geschud. Ik was beneden en voelde de schok die door het schip ging. Buiten hoorde ik een boel kabaal. “Welke gek vaart ons hier nou aan” dacht ik meteen. Lorie, die buiten rustig zat te lezen, keek meteen op en zag nog net een groot donkergrijs lichaam boven het gangboord uit tornen. Het is hier lente, dat moét een stier geweest zijn die de Kind Of Blue even voor een koe aanzag.

OK, een walvis is kippig maar zelfs met een beetje fantasie zie ik hier geen koe in.

Sterke drank: In Madagascar wordt veel en goede rum gestookt. Een literfles kost in de supermarkt minder dan een fles ondrinkbare Vin Gris, de lokale landwijn. Met enkele limoentjes, rietsuiker en een paar ijsblokjes maken we er iets van dat erg veel op Caparina lijkt. Toen we vernamen dat we bij de stoker rum uit het vat konden kopen waren we daar natuurlijk als de kippen bij. Het vat bleek een jerrycan te zijn en de stoker een handelaar maar wat hebben we te klagen? 15 liter rum (60°) voor €15,- euro, daar kunnen we wel even mee experimenteren. Rum met de lokale vanille en een beetje rietsuiker blijkt erg lekker. De rum met Ananas, kaneel en gember laten we nog even trekken. Puur ruikt en smaakt het goedje overigens verdacht veel naar brandspiritus.

Hervé wacht op zijn 25 liter. 25 september 2008, Madagscar.

Baobab: Bomen die zo uit een sprookjesboek komen, anders kan ik een baobab niet beschrijven. Je hoeft niet over veel fantasie te beschikken om je voor te kunnen stellen dat de baobab na zonsondergang tot leven komt en dat primitieve volkeren er hun voorouders in zagen. Op Madagascar wordt de baobab nog steeds vereerd maar net zo makkelijk gekapt om plaats te maken voor een akkertje.  Rond baie Moramba, een van de plekken waar je met een auto of het openbaar vervoer onmogelijk kunt komen, werden wij verrast op een groot aantal baobabs. Maar ook op maki’s, zwarte parkieten en weer een paar vreselijk aardige Malagasy waarmee van we dit keer eieren en mango’s ruilden.

Moramba Bay, Madagascar.

Nangka: Op weg naar Russian Bay stoppen we enkele uren achter Nosy Kisimani. We ankeren nabij een lang zandstrand en gaan met de bijboot aan wal. Er is geen mens te bekennen, we struinen het schelprijke strand af. Na enige tijd nadert er een Pirogue, duidelijk in onze richting. De mannen laten het scheepje vlak bij ons het strand op lopen en bieden 3 mango’s en een forse Nangka aan. Nou, die Nangka lijkt ons wel wat. Geld willen ze niet, maar een t-shirt kunnen ze wel gebruiken zien we. Omdat ze super vriendelijk zijn en duidelijk geen cent te makken hebben, geven we ze elk een T-shirt en een overtollige mok. Overgelukkig gaan zij verder. Het stinkende t-shirt dat ik net uit de waszak haalde siert het gespierde lijf van een van de mannen.

Nosi Kismani, Madagascar.

Nirina: Als we goed en wel achter ons anker liggen bij Nosy Mamako komt er een Piroque onze kant op. We verwachten een knul met vis maar het blijkt een mooi meisje te zijn. Breed lachend spreekt ze ons aan en toont een plastic zakje  waarin een GSM en een oplader zitten. We verstaan er geen woord van maar begrijpen dat de telefoon opgeladen moet worden. Op het piepkleine eilandje waarop zij geboren is en al 16 jaar leeft is geen elektriciteit maar blijkbaar wel GSM-bereik. Als dank krijgen we een stuk Nangka. Als we die middag over het strand lopen zoekt ze ons mosselrapend op. Samen “plukken “ Lorie en Nirina een maaltje voor haar bij elkaar terwijl ik de genomen foto’s voor haar print. Later brengt ze mango’s voor de foto’s en gaat ze eilandwaards met nog meer plaatjes van dat mooie koppie.

Nosy Mamoko, Madagascar

Zandmasker: Veel vrouwen in Madagascar smeren hun gezicht in met een zandkleurig goedje. Zodra ze lachen, en dat doen ze hier erg vaak, barst het laagje en vallen er stukjes bloot. Een ritueel dachten we, er zal wel iemand in de familie gestorven zijn. Onder het masker waren ze echter bijzonder vrolijk en het waren ook wel erg veel vrouwen die zich hadden toegetakeld. Dat kon geen rouwproces zijn mits er een allesverwoestende ziekte huishield of de families heel erg groot zijn. Het bleek een gebruik uit de Comores, de eilandengroep ten westen van Madagascar. Het laagje wordt aangebracht ter bescherming van de huid tegen de zon. Zonnebrandzand dus.

Hellville, Madagascar 16-09-2008.

Ruilhandel: Onze eerste ochtend in Russian Bay, Madagascar. De zon schijnt al vroeg uitbundig. Even verderop ligt de Reskebil van Jean Durant voor anker, een toevalstreffer. Jean kennen we al ruim een jaar, we kunnen het erg goed met elkaar vinden. Dat wordt een leuk weerzien. In de verte verschijnt een piroque met een tafellaken als zeiltje. De visser houdt als hij dichterbij komt een forse, klauwende krab omhoog. Ik wenk hem naderbij te komen. Verlegen lachend vraagt hij 2000 Ariary ( € 0,80) voor het dier maar hij heeft niet terug van 5000 Ariary. Uiteindelijk maken we het af op het verschoten T-shirt dat ik ooit van Bas en Pauline kreeg, die met de tapa’s op de borst. Hij blij, wij blij. De krab was wat minder gelukkig.

14 september 2008, Russian Bay, Madagascar.

Speedy: Normaal verdient hij zijn geld met klusjes voor de superjachten die de Seychelles aandoen, maar door de aanhoudende piraterij bij Somalië blijven de echte rijken liever in de Middellandse zee ronddobberen. Veel had Speedy, zijn werkelijke naam is Gonsalves Larue, dus niet te doen. Behulpzaam was hij wel, hij liet een onderdeeltje voor ons lassen, ging op zoek naar ankerketting, bracht ons in contact met de klusjesmannen en regelde dat de douane naar de marina kwam i.p.v. omgekeerd. Hij wilde er geen Rupi voor hebben.

8 september 2008, The Wharf, Seychelles.

Geelvintonijn: Met gebroken stag, gescheurd zeil, kapotte windgenerator en een knak in ons zelfvertrouwen bereiken we ’s-nachts de Atol waarvan alleen Desroches boven de waterspiegel uitkomt. We moeten door een nauwe doorgang in het koraal en zijn best wel wat gespannen, in het donker zie je het rif niet en moeten we op ons beeldscherm vertrouwen. Als we nét de passage bereiken vertelt het zingen van de vislijn ons dat we beet hebben. En niet zo’n beetje ook, de dikke handlijn staat gespannen als een gitaarsnaar. Ik heb zelfs de indruk dat de boot wat afgeremd wordt. Ons hoofd staat echter niet naar vissen, de instabiele mast, draaiende wind, stroom, ondieptes en het breken van de golven op het onzichtbare rif houden ons meer bezig. De vis, of wat het ook is, moet dus nog een poosje blijven bungelen. Eenmaal in de Atol  strijken we het zeil en hebben we eindelijk tijd voor de vangst. Het blijkt een geelvintonijn van 35KG te zijn. Nou, daar hebben we nog een hele tijd plezier van gehad. Geelvintonijn! Het neusje van de zalm onder de tonijnen.

Desroches, Seychelles 21-07-2008

Weather window: Gribfile Madagascar, 15-08-2008 Aan de hand van verschillende weerberichten proberen wij onze passages te plannen. Meestal is dat niet zo moeilijk omdat wij alleen in een gebied zijn als het weer daar gunstig is. Maar de passage van de Seychelles naar Madagascar is andere koek, door allerlei omstandigheden vertrekken wij véél te laat en boven Madagascar is het nu voortdurend stormachtig. Het ene lagedrukgebied volgt op de andere, maar tussen deze lagedrukgebieden zitten soms enkele dagen rustig weer. Zeilers noemen dat de “Weather Window”. Lastig is echter wel dat het noorden van Madagascar 5 a 6 dagen varen van de Seychelles ligt en dat het weerbericht maximaal 5 dagen voorspelt. Anticiperen dus. Maar niets is zo veranderlijk is als het weer, eenmaal boven Madagascar  bleek “ons” weather window niet te bestaan en kwamen we in een echte storm terecht. Volgende keer toch maar met wat meer argwaan naar de weerberichten kijken.

Maxwell: De eerste keer op weg naar Madagascar liepen onze zeilen wat schade op. Terug op de Seychellen maakten we een afspraak met Mike de zeilmaker. Toen hij voor de tweede keer niet op kwam dagen bleek zijn naaimachine stuk te zijn. Ook Maxwell, de volgende zeilmaker, kwam zijn afspraken niet na en bleek telefonisch onbereikbaar. Tja, zo werkt dat op de Seychelles, veel Seychellois gaan er zelfs prat op liever lui dan moe te zijn. De enige mensen die hier werken zijn onderbetaalde Indiërs lijkt het. Uiteindelijk haalde Maxwell onze zeilen op maar tot grote ergernis van Lorie kwam hij weer zijn afspraken niet na. Daarna heb ik hem flink op de huid gezeten en uiteindelijk leverde hij goed werk af.  Maxwell was een van de weinige Seychellois die het eiland van tijd tot tijd kon verlaten. Hij was zelfs enkele malen in Nederland geweest en kende steden als Alkmaar en Dordrecht.

Maxwell op zijn oude naaimachine, de nieuwe bewaarde hij voor goedbetaalde opdrachten. 15 augustus 2008, Victoria, Seychelles.

Constante: Fransen, Engelsen, Duitsers, Zuid-Afrikanen en Australiërs komen we overal tegen maar een schip uit Singapore is een zeldzaamheid. Frank en Meng hebben in Singapore gewoond en zijn met hun twee kinderen op wereldreis. 7 Maanden inmiddels. Frank was judoka en commercieel medewerker, Meng speelde contrabas in een Chinees orkest. Zoals veel mensen die we onderweg ontmoeten bezig met hun tweede leven. Frank hielp mij uit de brand toen bleek dat mijn accu’s leeg waren na ons verblijf in Nederland en samen bekeken we de meeste wedstrijden van de Europese voetbalkampioenschappen. Door Frank leerde ik een beetje om te gaan met de kortegolfradio en melde ik mij aan bij Indynet.  Dat kwam achteraf goed van pas, ook toen de Constante de oversteek naar Madagascar maakte konden we ze tot aan Mayotte volgen. Ook zij hadden rotweer ondanks de weather window waarop zij rekenden.

Bau Vallon, Seychelles, 13-07-2008

Willem en Annehei: Toen we hoorden van Willems schipbreuk hebben wij hem en Annehei meteen uitgenodigd op de Kind Of Blue. Hij was op weg naar de Seychelles en zo kwamen ze er uiteindelijk toch nog. Annehei is Duits maar dat spreken wij weer niet zo goed dus was de voertaal gedurende de hele periode Engels. Erg leerzaam want we konden elkaar op een leuke manier corrigeren of te hulp schieten. Natuurlijk bezochten wij met hen de mooiste ankerplaatsen van de Inner Islands (Mahé, Praslin etc.), zeilden we van hot naar her en lagen we uren in het water met snorkel en duikbril. Willem en Annehei dromen alweer van een nieuw schip, de naam is al bekend: Meerlust. Ook leuk, we verdeelden de huishoudelijke taken, om en om waren wij of zij de hele dag Galley King and Galley Queen. (soort keukenprinses). Minder leuk, Willem won alle schaakpartijen.

Port Launay, Seychelles, 4-4-2008

Wisseltruc: Op de Seychelles betaal je met Rupies. Koop je die bij de bank dan krijg je er 11 voor een Euro. De geldhandel op straat is echter zeer levendig en véél lucratiever, 1 euro levert daar met wat onderhandelen 18 Rupies op. Zo,n wandelend wisselkantoor dient zich doorgaans aan met een wisselgebaar waarna je een prijs roept en het onderhandelen begint. Ben je het met de prijs eens dan brengt de man je naar een meestal Chinees snuisterijenwinkeltje waar het wisselen heimelijk plaatsvindt. Buiten wacht de klantenlokker op zijn beloning.

De bus: Het openbaar vervoer op Mahé bestaat uit een uitgebreid busnet. Alle bussen vertrekken vanaf de busterminal in Victoria en rijden eigenlijk alleen maar rondjes. Om het iedereen makkelijk te maken zijn er maar twee tarieven: bejaarden reizen gratis, verder betaalt iedereen 3 rupies ( € 0,20) ongeacht de duur van de rit. Nou, dáár hebben wij zuinige Hollanders natuurlijk volop gebruik van gemaakt. Een busrit is hier een belevenis, veel Seychellois slaan een kruisje voordat ze in de bus stappen. De kleine bussen zijn volledig afgeragd door verveelde chauffeurs die als gekken over de smalle bergwegen scheuren. Onderweg is niet alleen het uitzicht prachtig, ook de mensen in de bus zijn indrukwekkend. Opvallend: de zitplaatsen zijn véél te klein voor een volwassene maar de Seychellois gaan desnoods gewoon op je schoot zitten.

20-03-2008 Mahé, Seychelles.

Desroches: De Seychelles bestaan uit verschillende eilandengroepen met totaal verschillende karakters. The Inner Islands waartoe Mahé, het grootste eiland, behoort zijn opgebouwd uit graniet. Deze groep vormden in de prehistorie één geheel met India en Afrika. De Amirantes groep waartoe Desroches behoort zijn atollen, eilanden ontstaan door vulkaanuitbarstingen en opgebouwd door koraal. Van zo’n kratermond komt meestal slechts een stukje boven water. Desroches ligt zo’n 120nm van Mahé dus moesten we ruim een etmaal varen om er te komen. De Amirantes groep is vrijwel onbewoond. Op Desroches, nauwelijks 6 km lang en op het smalste punt 550m breed, wonen hooguit 50 mensen waarvan  de meeste tijdelijk. De eilanden zijn volledig beplant met palmen. Copra of kokos, was decennia lang het exportproduct van de Sechelles. Nu bevinden zich op deze afgelegen eilanden met kilometers poederzand ook een aantal uitzonderlijk luxe resorts.  Er is dus niets te beleven maar het was leuk om een keer gezien te hebben.

11-03-2008 Desroches, Seychelles

Kruimeldief: Patrick, de manager van de Seychelles yachtclub, is Seychellois maar verdiende zijn “fortuin” in Zuid-Afrika. Als meesterkraker in dienst van Yale, de beroemde kluizenfabrikant.  Met zijn ogen dicht kan hij alle Yale kluizen demonteren en assembleren. Blind opent hij elke Yale kluis op de wereld. Erg handig wanneer je de code kwijt bent. Buiten zijn royale salaris is er overigens niet veel aan de strijkstok blijven hangen, hij staat zelfs bij de FBI geregistreerd als meesterkraker.

Paradijs: Aart en Monique wilden de kerst bij ons op de Seychellen vieren.  Op Schiphol bleek de vlucht naar Londen geannuleerd i.v.m. mist op Heathrow. Terug naar huis. De volgende dag vlogen ze via Parijs, maar hier reed het toestel naar de Seychelles op een hek en kon niet opstijgen. De overnachting in het vlooienhotel was een beproeving. Halverwege de volgende dag komt er schot in de zaak, de gestrande reizigers worden op een vlucht naar Mauritius, dik 1750 km zuidelijker dan de Seychelles, gezet. Met weer enkele uren vertraging volgt het laatste traject. Als ze laat in de avond aankomen is kerstmis al ruim gepasseerd. Het paradijs blijkt toch niet zo makkelijk te bereiken.

Kwalijk luchtje 1: De economie van de Seychelles draait om de uitverkoop van droomeilandjes, het uitmelken van toeristen en het uitmoorden van tonijn. Victoria, de hoofdstad, is de uitvalsbasis van enorme vissersschepen uit o.a. Spanje, Nederland en Frankrijk. Met vliegtuigjes worden de scholen opgezocht waarna met kilometers net de zee wordt leeggeschept. Net als in Spanje twee jaar terug zagen we duizenden ingevroren tonijnen uit de ruimen getakeld worden. Op de kade, niet ver van waar wij voor anker liggen, wordt een deel van de vangst verwerkt en ingeblikt. De fabriek produceert daarbij een enorme stank die doorgaans meteen de zee op waait. Helaas komt de wind de laatste tijd ook uit een andere hoek en stinkt heel Victoria naar rotte vis. Ja, ja, in het paradijs kan het stinken als de hel.

Zouten: Soms vangen we meer vis dan we op kunnen. En omdat we de energieslurpende vriezer niet willen gebruiken zouten we het overschot tegenwoordig. Vooral tonijn leent zich er goed voor. Na een nacht in grof zout hangen de filetjes een dag of drie in de zon. Daarna gaan ze met wat kruiden in de olie tot we ze willen eten. Dun gesneden met wat verse peper en olijfolie eet je er je vingers bij op.

22-01-2008 Victoria Seychelles.

Richard: We kunnen het aardig vinden met Richard, de schipper van de Tayla. Een Zuid-Afrikaan uit Kaapstad die zijn kost verdient met het rondvaren van gasten van zijn werkgever. Met regelmaat drinken we een biertje of schuiven we bij elkaar aan voor een voortreffelijke maaltijd. Toen hij hoorde dat ik fietste en twee fietsen bij mij had wilde hij graag een keertje mee. Helaas rekende hij niet op mijn geldingsdrang, volledig uitgeput moest hij al snel afhaken. Daarna is hij nog één keer meegegaan maar ver zijn we toen niet meer gekomen. In Kaapstad doen we het nog een keer over hebben we afgesproken.

2-04-2008 Victoria, Seychelles

Gewild bijbootje: Ons rubberbootje blijkt zeer aantrekkelijk voor allerlei hardnekkige schaaldiertjes. Na enkele dagen dobberen moeten we de bijboot met een plamuurmes van de inmiddels vastgekoekte schelpen en andere aangroei ontdoen. Een klusje waarbij onze handen stuk gaan en het dek één grote bende wordt. Het kost ons bovendien een uur. Omdat we het bootje pas lichten als we vertrekken, vertrokken we dus altijd een uur later dan we voor ogen hadden. Tegenwoordig hijsen we het bootje dus nét uit het water als we hem niet gebruiken, net als al die andere yachties. Is hij meteen wat lastiger te stelen.

Victoria, Seychelles 6-03-2008

De Seychelles: 110 prachtige eilandjes in de Indische Oceaan. Ooit een paradijs voor zeerovers en slavenhandelaars nu een paradijs voor verwende toeristen. De inwoners zelf hebben het niet breed en genieten aanzienlijk minder van alle luxe. De bevolking is voornamelijk Creools, Christelijk en bijzonder relaxed. De hoofdstad Victoria is niet groter dan een dorp, her en der herinneren koloniale huizen en gebouwen aan het Engelse en Franse verleden. De gelijkenis met de Caribische eilanden is bijzonder groot. Wat er te koop is wordt duur betaald, maar erg veel is hier niet te koop. De schappen in de “supermarkt” zijn halfvol en zeer eenzijdig gevuld. Voor verse groenten staat men in de rij. Luxe artikelen of onderdelen voor het schip vindt je hier eenvoudig niet. Hoewel de gemiddelde Seycheller  $100,- per maand verdient zijn de kosten voor levensonderhoud zelfs voor onze begrippen erg hoog. Toch zien wij vrijwel alleen keurig verzorgde mensen die wonen in keurige huisjes. En op zondag gaan ze allemaal keurig naar de kerk waar de dienst swingend gezongen wordt. Criminaliteit komt weinig voor, de sociale controle is blijkbaar enorm. Ook opvallend: nog nooit hebben we zoveel beleefdheid in het verkeer (links) meegemaakt.

Coco de Mer: Lang voordat deze palm ontdekt werd waren zijn vruchten al bekend. Ze spoelden aan op exotische kusten. Men veronderstelde dat ze van een zeepalm kwamen. Daar deze enorme kokosnoot sterk aan het onderlichaam van een vrouw deed denken waren de noten nogal opzienbarend. Later ontdekte men dat de betreffende palm alleen op het prachtige Seychelles-eiland Praslin groeit en dat het mannelijke geslacht van deze reusachtige palm bloemen draagt in de vorm van een fallus. Daarna werd de inmiddels beschermde palm bijna uitgeroeid omdat de “erotische” vruchten zéér gewild waren. De vorm van noot en bloem en het gegeven dat ze alléén op maagdelijk Praslin groeien hebben ertoe bijgedragen dat de Seychellen nu bestempeld worden als het verloren gewaande Paradijs.

5 sterren: Aart en Monique wilden enkele dagen aan boord van de Kind of Blue verblijven en daarna relaxen in een goed hotel. Rond de kerst was er echter niets meer vooruit te boeken maar gelukkig waren er door de problemen met Air Seychelles veel boekingen geannuleerd. Zo kwamen zij in het bijzonder luxe Hilton Seychelles terecht. Een meevaller waar wij natuurlijk ook met volle teugen van genoten. Het resort behoort tot de mooiste van de Seychelles, vanuit bed en bad kijk je over de Indische Oceaan.

Wachtlopen: 2 Uur op, 2 uur af, 3 uur op, 3 uur af, er zijn vele meningen over het wachtlopen. Ook wij hebben ons met verschillende schema’s door menig nacht geworsteld. Uiteindelijk voelen we ons het best wanneer we de nacht delen. Lorie is paraat van 19:00 tot pakweg 0:30, ik pak het stuk tot 6:00. Overdag slapen we naar behoefte bij. Op afgelegen trajecten en bij kalm weer slapen we soms beiden maar dan zetten we een wekker en kijken elk uur even op het radar of we nog alleen zijn.

Indische Oceaan 1 december 2007

Taxi: Als je je neus buiten de hotelkamerdeur steekt dan hangt er een verkoper, klantenlokker of taxichauffeur aan. En als wij de diensten of koopwaar afwijzen dan probeert zijn buurman  het meteen daarop nog eens. En nog eens en nog eens en nog eens. Als er 6 taxi’s op een rij staan dan moet je 6 taxichauffeurs teleurstellen. Achtereenvolgens. Wij begrijpen er geen snars van, denken die mannen nu echt dat we per stap van gedachten zullen veranderen?Wanneer je echter wel een taxi nodig hebt dan sta je rustig een half uur te zwaaien naar lege taxi’s die voorbijrazen of brengen ze je niet waar je wezen moet omdat het daar te druk is.

Masqat, Oman 20 oktober 2007

Antifouling: Om de aangroei van alg, zeewier, mosselen en andere schelpdieren tegen te gaan schilderen we ons schip met een giftige verf, antifouling. De best werkende en overal verkrijgbare antifouling zit vol met koper maar dát spul kan ons aluminium schip nou net niet verdragen. Toen bleek dat we de gewenste antifouling, Trilux 33, alleen in Dubai konden kopen zijn wij daarheen gegaan. 16 uur in een bus heen en 16 uur in een bus terug. Ondertussen was er een vissersboot op de kant gehesen waarvan ze het onderwaterschip ook behandelden. Niks peperdure Trilux 33 of koperhoudend spul, met de blote hand werd er schapenvet op gesmeerd. Het goedje moesten ze eerst smelten om het te kunnen verwerken. Ook met het waterlijntje namen ze het niet zo nauw.

Mina Salalah, Oman 14 oktober 2007.

Jean en Nicole Durant s/y Reskebil: Zijn schip, een OVNI, stond op de kade toen wij in Salalah arriveerden. Jean, een innemende Breton met pretogen, zat toen nog in Frankrijk. Wij hielpen elkaar wat met boodschappen, klusjes en het te water laten van onze schepen. Jean en zijn vrouw Nicole die wat later kwam, zwierven al 20 jaar over de wereld. Zo hadden ze 10 jaar in Vietnam gewoond, enkele jaren in China en weet ik waar nog meer. Jean werkte voor een Frans telecommunicatiebedrijf. Opvallend was dus wel dat Jean slechts matig Engels sprak en Nicole vrijwel niet. Het mocht de pret niet drukken, we trokken een paar dagen leuk met elkaar op. Op de Seychellen komen we ze vast weer tegen.

Mina Salalah, Oman 31 oktober 2007

Strontvliegen: Als wij het schip nog maar net op het droge hebben stroomt de haven van Salalah vol met Dhow’s, de traditionele Omaanse vissersboten. Er wordt een cycloon verwacht. De eigenaar van zo’n Dhow is een Omaniet, de bemanning bestaat uit goedkope Bangladezen.Mannen in sarong die zich stierlijk vervelen omdat zij het haventerrein niet af mogen. Alsof ze nog nooit iemand aan het werk gezien hebben kijken ze ons letterlijk op de vingers bij elk klusje dat we uitvoeren. Zonder een woord te zeggen staan ze voortdurend pal naast of achter ons, beoordelen ons werk en bekijken ons gereedschap. Soms alleen, soms in kleine groepjes. Als we ze aanspreken kijken ze ons recht in de ogen zonder te reageren. Gek worden we ervan. Als er een spray bestond om ze van ons af te schudden dan hadden we daar best wel wat voor over gehad.

Mina Salalah, Oman 31 oktober 2007.

Dubai:

Een groot pretpark voor rijke mensen, anders kan ik Dubai niet beschrijven. En om dat enorme pretpark draaiend te houden zijn erg veel oliedollars en Indiers nodig. Alles kan: kunstmatige eilandjes voor de kust bewoond door de rijken der aarde, het enige 7 sterren hotel ter wereld, shopping mall’s waarvan één met een enorme skipiste op het dak, de hoogste wolkenkrabber ter wereld, groene golfbanen in de woestijn, paarden- en kamelenracebanen. Het toerisme vormt een forse bedrijfstak in  dit belastingparadijs, de gestileerde souks en shopping Mall’s worden overspoeld door Europeanen, Indiërs en Arabieren. Amerikanen komen we opvallend weinig tegen. Fraai is de tegenstelling met het leven op  Dubai Creek, de zeearm die de stad splitst. Hier wordt stukgoed op traditionele Dohw’s gedragen voor transport naar Bangladesh, Somalië, Jemen etc.  Dubai Creek steken we over met kleine bootjes die van wal steken als er voldoende passagiers opgestapt zijn. Het vervoer in de stad is een ramp. Bussen en taxi’s functioneren bijna niet omdat de hele stad vast staat met Mercedessen, Landrovers, Hummers, BMW’s, grote Toyota’s en andere dure vierwielers. We zijn hier om onderdelen en anti fouling voor het schip te kopen maar we gaan met een nieuwe camera en een Arabisch ruikertje terug naar Oman. Opvallend: Groepjes arrogante, op en top verzorgde Arabieren in traditionele kleding met oortelefoontje in oor en GSM in de hand, slenterend door luxe shopping mall’s.

Dubai, Verenigde Emiraten 24 oktober 2007

Omar: In Aden bieden taxichauffeurs zich aan als agent. Ze rijden je rond voor $5,- per uur en ondertussen regelen ze van alles voor je. Ook erg handig, ze kennen de procedures en brengen je van Immigratieofficier naar havenmeester en van douanebeambte naar de man die toestemming moet geven om het land in reizen. Omar rijdt in een afgeragde Toyota met nepbont om het stuur, kleedjes op het dashboarden en spiraalveren die uit de stoelen steken. In de bochten dreigen de wielen een andere kant op te gaan. Hij leerde ons een beetje hoe het er in Jemen aan toe gaat, zocht geduldig mee naar een reparateur voor mijn printer en bracht ons naar een ijzerhandel omdat ik wat roestvrijstalen boutjes nodig had. “s Avonds was hij nog wel aanspreekbaar maar nauwelijks te verstaan door de enorme bal Qat die hij dagelijks vermaalde.

Voorpaginanieuws: Een schermutseling op de kade, waarbij een aantal schoten in de lucht werden afgevuurd, was de aanleiding vertelden ze ons. Of wij samen met de andere zeilers naar kade wilden komen om excuses en bloemen in ontvangst te nemen. Daar kregen we in plaats van bloemen een ingelijst 3D tafereeltje van Sana’a en een oorkonde. Wij bleken de eerste zeilers dit seizoen die Aden aandeden. Over de schietpartij werd met geen woord gerept. Het gebeuren haalde wel de voorpagina van de Aden Post.

Rode Zee ontmoet de Indische Oceaan: Alsof er een grens getrokken is, de Rode Zee en Indische Oceaan gaan abrupt in elkaar over. Een grens die niet alleen zichtbaar is in het zeeoppervlak maar ook aanwezig is in de watertemperatuur, het zoutgehalte, de stroming, de wind en de bewolking. Tot de “grens” hadden we de wind mee daarna tegen. De watertemperatuur daalde van 33°Cnaar 28°C. Het weer werd plots een stuk aangenamer. Zelfs onze watermaker produceerde water met een véél lager zoutgehalte. Eindelijk de extreme hitte voorbij.

13 september2007, Strait of Bab el Mandeb, tussen Djibouti en Yemen.

Mooie cadeau: Onder Mahabis, een klein onbewoond eilandje voor de kust van Egypte, is het fantastisch snorkelen. De mooiste vissen, zeeanemonen en koralen trekken aan onze duikbril voorbij. Als we even later ons hoofd weer boven water uitsteken blijken we niet langer alleen te zijn, een vissersboot ligt enkele tientallen meters van ons vandaan geankerd. Na een vriendelijke groet worden we aan boord uitgenodigd voor een kopje thee. Helaas spreken de mannen nauwelijks Engels maar met handen en voeten ontstond er toch iets van een gesprek. Toen we aanstalten maakten om te vertrekken ging de vrieskist open en kregen we een prachtige snapper cadeau. Met in één hand een grote dooie vis zwommen we terug naar de Kind Of Blue. Volgens Lorie was het tafereeltje zo uit een tekenfilm geknipt.

Mahabis Island, Egypte 19 augustus 2007.

Sylk: We ontmoeten Sylvain en Claude, Fransen die al jaren met tussenpozen proberen een schip naar Madagascar te zeilen, in Massawa. Zij waren de eersten die hun schip een half jaar hadden achtergelaten op een werf in Eritrea. Dat heeft hun een lieve duit gekost want in Eritrea hadden ze geen benul wat zoiets moest kosten. Laconiek accepteerden ze ook de vertraging van de tewaterlating hoewel ze toch behoorlijk onder tijdsdruk stonden. Ze hadden nog maar twee weken om de Seychellen te bereiken, daarna was hun vakantie weer voorbij. Uiteindelijk vertrokken wij eerder dan zij uit Massawa maar in Aden troffen wij hen weer. Nog steeds met de Seychellen als voorlopig doel gingen zij dezelfde dag nog verder. De Seychellen hebben ze overigens niet gehaald, in Al Mukalla, halverwege de Golf van Aden, kregen wij een mailtje van hen uit Salalalah in Oman. Ze hadden de wind tegen gehad en waren genoodzaakt terug te keren. Wij keken er niet van op, de tijd om naar de Seychellen te varen is pas in december als de moesson begint.

Massawa 8 september 2007

Verstekeling: Als je voor anker ligt verwacht je niet zo snel stemmen naast de boot. Toch hoorden we duidelijk praten. Het bleken twee jongens te zijn die een flink stuk gezwommen hadden om de Kind of Blue te bereiken. Hammed, een gespierde knul van een jaar of 16 met zijn minder geproportioneerde broer Yassin van ongeveer dezelfde leeftijd. Al snel zaten ze aan boord en Hammed vertelde dat het leven in Eritrea ronduit vreselijk is. Het leger eist elke gezonde man op, geld voor scholing is er niet, er is geen werk, de mensen hebben nauwelijks te eten etc. etc. Hij wilde zo snel mogelijk naar Europa, net als de helft van de 3,5 miljoen Eritreërs die ‘m voorgingen. Na een beker koud water bracht ik ze met de bijboot terug naar de vissersboot waarop ze pover leefden. Onderweg probeerde Hammed nog aan te monsteren, hij zag het wel zitten om als verstekeling Eritrea te ontvluchten. Nou, daar ben ik maar niet op ingegaan. Bij de vissersboot aangekomen beloofde hij mij een Red Snapper te brengen en werd ik uitgenodigd een kopje thee te drinken. Een beetje overvallen sloeg ik het aanbod van de thee af. Jammer, dat zijn nou net de momenten dat je een volk iets beter leert kennen.

Jammer, van de jongens heb ik geen foto. Ze woonden op de rechter Dhow.

Ontwikkelingshulp: Nee, in het verleden gaven wij niet zo veel uit aan goede doelen. Ok. Natuurmonumenten kon een jaar of 25 rekenen op een donatie en als de ramp schokkend genoeg was deden we wel eens een duit in het collectebusje. Oh ja, kinderpostzegels, die kochten we ook altijd. Tegenwoordig echter gaat bijna al ons geld naar ontwikkelingshulp. Rechtstreeks, zonder dat er ook maar één charitatieve instelling aan te pas komt. Gewoon door lokale artikelen te kopen van de mensen op straat. Geen multinational die er een stuiver aan verdient! Zo dronken we in Egypte alleen de lokale cola.

Visarend: In Nederland komen drommen vogelaars in beweging wanneer er een visarend wordt gesignaleerd. De visarend is er bijna net zo zeldzaam als de Hop, ook zo’n verdwaalde zomergast. Met hun kijkers, camera’s en determinatiegidsen komen ze uit alle windstreken om een blik op te vangen van deze bijzondere roofvogel. Niet onterecht, de visarend is een prachtig dier. Met geknikte vleugels bewegen ze sierlijk door de lucht.  Borst en onderkant van de vleugels zijn grijsachtig wit en de kop heeft een karakteristieke oogband. Doorgaans zoeken ze een hoge plaats om de omgeving te verkennen, het topje van onze mast bijvoorbeeld. En omdat zo’n vogel al snel een kilo weegt en ons windvaantje daar niet op berekend is mocht ik de mast in om dat ding weer terug te buigen. Geen ramp natuurlijk maar als ik nu zo’n vandaal in de mast ontdek dan geef ik een flinke tik tegen het achterstag, daar hebben ze meestal niet van terug.

Qat: In Jemen zijn de mannen volledig verslingerd aan Qat, een plantje waarvan de sappen kalmerend werken. Blaadje voor blaadje wordt fijngekauwd en in een wang tot een forse bal gevormd. Dat kauwen begint na de avondmaaltijd, even voor men weer aan het werk moet, met als gevolg dat het bedrijfsleven nagenoeg stilvalt.  De winkel is  wel open, maar de uitbater is niet langer te verstaan door de bal in zijn wang. Bovendien lijkt de verkoop hem ook niet bijster veel meer uit te maken en ligt hij languit op de toonbank of tussen zijn koopwaar. De enige verkopers die tot laat actief blijven zijn de qatverkopers, de dealers zullen we ze maar noemen. De handel in qat is volledig legaal en vindt plaats op kleine markten of gewoon uit de laadbak van een auto. De qat wordt in de bergen van Jemen verbouwd. Een boterhamzakje vol verse blaadjes, goed voor een avond kauwen, kost ongeveer € 7,-, een enorm bedrag voor een gemiddelde Jemeniet.

Qathandel op straat, Sana’a

Beetje warm: We waren voorbereid, in de tijd dat wij de Rode Zee passeren is het er véél te warm voor een gewone westerling. Nou, dat hebben we toch wat onderschat. Het is niet véél te warm, het is ondragelijk! De wind voelt aan als een verfbrander. Elke activiteit kost een liter vocht die onmiddellijk aangevuld moet worden. We “slapen” buiten in ons blootje op zweetdoorweekte matrassen. We drinken samen 20 liter water en thee per dag maar plassen doen we nauwelijks. Op blote voeten lopen is vragen om brandblaren. Het water in onze tanks is ronduit heet . De koelkast kan het allemaal niet meer bijbenen. Kleding kun je na 5 minuten dragen uitwringen en we hebben geen enkele behoefte iets te ondernemen. Buitentemperatuur 45+ graden, watertemperatuur 32 graden. Pffff… even een warme douche nemen.

Beschutte ankerplaats: We hebben het ons nooit gerealiseerd maar de meeste koraalriffen zijn eilandjes die net niet boven water uitkomen. In de gids ziet dat er toch heel anders uit dan in de werkelijkheid. Als je na een dag varen beschutting moet zoeken achter een rif dan voelt dat als overnachten op volle zee. Dat is even slikken, maar zelfs wanneer de zee flink tekeer gaat lig je achter een rif doorgaans rustig. Hier liggen we achter het Renato Reef. De golven breken op het rif, wij liggen in kalm water.

Renato Reef, Rode Zee, Egypte.

Abu Mohammed: Ons anker lag goed en wel in de haven van Suakin toen we vanaf de kant geroepen werden. Een mooie grote man in een spierwitte Dishdasha wenkte ons naar de kant. Abu Mohammed, een voormalige yacht agent bleek de vraagbaak en regelneef te zijn voor reizigers zoals wij. Hij werkte op het havenkantoor maar wist tussendoor onze visa voor Soedan te regelen, geld te wisselen, wasgoed weg te brengen, een gasfles te vullen, 100 liter diesel te leveren en uit te klaren. Dat hij daarmee vermoedelijk meer verdiende dan in een maand op het havenkantoor was hem gegund, hij nam ons erg veel werk uit handen.

Suakin, Soedan, 29 augustus 2007

Duiventil: Wij durven het nog niet aan, een duif i.p.v. een half haantje. De duif wordt in Egypte volop gefokt en gegeten maar gezien de hygiënische staat van de restaurantjes waar de beestjes op het menu staan lijkt het eten van zo’n vliegende rat ons een behoorlijke gok. Wel erg fraai zijn de duiventillen die je hier overal aantreft. De lemen bouwwerken zijn soms hoger dan het hoogste huis in een dorp en moeten plaats bieden aan honderden duiven. De duiven zelf lijken niet op de stadsduif die wij kennen. Ze zijn veel slanker, kleiner en prachtig van kleur. Een beetje als de Turkse Tortel maar dan donkerder.

Omgeving Hurgada, Egypte

Belgen: Een dag voor wij terugkwamen uit Nederland legden Toni en Marie-Louise met de Zampa aan. Ze kwamen uit de Middellandse Zee en hadden het eigenlijk wel even gezien op de boot . Vrienden, Antwerpen, café’s en Golf leken weer even interessanter dan het leven op het water. Toen het echter erg gezellig werd en het goed tussen ons bleek te klikken had Toni snel spijt van de vlucht die hij inmiddels geboekt had.  Ook wij vonden het  jammer weer snel afscheid te moeten nemen. Tegen de winter zijn ze terug, wij zitten dan waarschijnlijk al op de Seychellen.

El Gouna – Egypte 29 juli ’07

Erg warm: We begrijpen inmiddels erg goed waarom het vrij rustig is in El Gouna. We zitten er welliswaar in de zomer maar dat is hier juist het laagseizoen wordt ons verteld. De paar toeristen die er zijn zitten puffend op een terras of komen helemaal niet uit hun gekoelde kamertje. Dat gekoelde kamertje moeten wij helaas ontberen, aan boord loopt de temperatuur op tot een graad of 40, buiten is het warmer. We douchen ons enkele malen per dag en proberen zoveel mogelijk uit de zon te blijven. Werken aan de boot is bijna een straf en veel meer dan traag voortbewegen zit er voorlopig niet in. ’s-Nachts koelt het nauwelijks af dus ook het slapen valt niet mee. Er gaan dagelijks 8 liter drinkwater, thee en vruchtensapjes doorheen. Het water uit de kraan is warm, de zee is 29°C.  Het zeewater waarmee de toilet spoelt bederft in enkele uren en stinkt een uur in de wind. Gelukkig gaan we binnenkort naar Soudan, daar is het de komende maanden nóg warmer.

El Gouna – Egypte 26 jul. 2007.

Politie: In de woestijn blijkt een kameel nog steeds van grote waarde. Ze stinken, ze zijn smerig, zien er gemeen uit, maar daar hebben arabieren geen last van. Die stinken zelf ook. Veel militairen en politieagenten houden de wacht over pyramides en vliegvelden op zo’n bultige viervoeter. Dat de bewakers bijna van de geeuwhonger omkomen blijkt wel uit hun gebedel. Toen een bewaker in Gizeh mijn camera in het oog kreeg wist hij niet hoe snel hij op zijn kameel moest klimmen om zich aan te bieden voor een plaatje. Tegen betaling uiteraard. Ach, ik heb daar geen moeite mee, vroeger moest ik een rolletje kopen en het boeltje laten ontwikkelen. Nu betaal ik het onderwerp een paar centen. Ook een beetje ontwikkelingshulp toch?

Koraal: Toen we na 6 weken Ismailia wilde verlaten en ons anker ophaalden keken we wel even vreemd op toen bleek dat de ankerlijn 3 x zo dik geworden was. Er had zich een dikke laag wit koraal op gevormd. Gelukkig bros en makkelijk te verwijderen. En wij maar denken dat koraal tergend langzaam groeit.

Ismalia, Egypte.

Backshees 1: Egyptenaren en met name loodsen hebben de gewoonte om te pas en te onpas om “backshees” te vragen. Doorgaans zijn dat sigaretten waardoor het Suezkanaal ook wel Marlboro road genoemd wordt. We waren vastbesloten ons niet uit te laten melken dus de eerste loods die aan boord wilde stappen ving bot. Met nog tweehonderd meter te varen vonden wij een loods overbodig. Dat weerhield hem er echter niet van om backshees te vragen. Toen bleek dat wij geen krimp gaven maakte hij ons het aanleggen knap moeilijk door in de weg te varen en golven te produceren.  De pilot die ons door het kanaal moest loodsen vroeg al vóór vertrek om “Backshees”. Voor zijn baas die nog op het loodsbootje zat. Na mijn pertinente weigering viel het stil en werd er druk overlegd. Blijkbaar had hij door dat hij zijn presentje aan het eind van de tocht wel kon vergeten als hij bleef zeuren want daarna was hij erg behulpzaam. Jammer dat hij bij aankomst toch weer om zijn “welverdiende” presentje vroeg.

Oplichters: Als een klantenlokker ons naar zijn terras probeert te praten vraag ik, tegen beter weten in, of ze bier schenken. Tot mijn verbazing zegt hij Stella, een Arabisch biertje te hebben. OK. daar hebben wij wel trek in en zoeken een plaatsje. Als blijkt dat het bestelde biertje geen alcohol bevat verdedigen zij zich met het argument dat het toch echt een arabisch biertje is. Als de rekening komt is de maat vol, 88 Egyptische Pond voor twee glazen “limonade”.  Een fooi kan er niet meer vanaf.

Cairo, Egypte

Toni: We hebben een kleinkind! Toni Varvello Nunez van der Have! Een mond vol maar zo gaat dat in Brazilë, kinderen krijgen de naam van vader en moeder. Natuurlijk vliegen we naar de overkant van de oceaan om het ventje te bewonderen. En natuurlijk is het de mooiste baby van de wereld.

Santos Brazilië, 24-04-2007

Santos: twee kersverse oma’s op het strand van Santos. Leandro op de achtergrond maakt caipirinha’s om op de kleine te toasten.

Santos Brazilië, 19-04-2007

FC Santos: Op weg naar het stadion gooiden Andre, Bob, Philipe en ik het ene na het andere biertje achterover. In het stadion mag niet gedronken worden.  De blikjes gooi je gewoon op straat want die worden weer verzameld door een legertje arme sloebers als broodwinning. De wedstrijd stelt niet veel voor maar het is leuk om het mee te maken. Op de tribune drijft een swingende drumband de gemoederen op en als Santos scoort wordt er een enorme vlag over het publiek uitgerold. Het stadion van Santos ziet er uit als een huizenblok en staat gewoon in een woonwijk. De bekendste speller van Santos is meteen de beroemste speller ter wereld: Péle. Hij heeft een erezetel op de bovenste ring. Na de wedstrijd drinken we nog een bier en eten we een vette hap. Voetbal is ook overal hetzelfde.

Caparinha: Ons favoriete drankje in Brazilië. Het lekkerst uit een plasic bekertje, liggend in een slecht strandstoeltje en met je tenen krabbend in het zand.

Recept caparinha: Men neme twee in partjes of schijfjes gesneden limoenen, pers deze met een vijzel uit in het glas, voeg daar een ruime hoeveelheid rietsuiker en cachaca (rietsuiker destillaat) aan toe, roer het een beetje door elkaar en vul het glas tot aan de rand met ijsblokjes. Serveer het met een roerstokje en een rietje.

Nicosia, Cyprus: De laatse stad in europa waar een muur bevolkingsgroepen uit elkaar houdt. De oude vestingstad is ooit met een groen potlood verdeeld waardoor de grens nu The Green Line wordt genoemd. De Imposante kathedraal ligt in het arme Turks gebied, en vele Islamitische monumenten in het welvarende Griekse deel. We leerden veel van een jongen die ons een klein uurtje over de stad vertelde. Zijn auto slecht geparkeerd achterlatend nam hij ons mee naar een hoog gebouw van waaruit wij over het Turkse deel konden kijken. De oude stad is knap vervallen maar er wordt wel aan herstel gewerkt. De trots van het historisch museum is een fraai marmeren beeldje van Aphrodite, de godin van de liefde, die voor de kust van Cyprus geboren zou zijn. Aardsbisschop  Makarios wordt als een held vereerd, zijn elf meter hoge beeld staat nu nog voor de kathedraal maar wordt binnenkort bij zijn graf in de bergen geplaatst. Om het Turkse deel te bezoeken moesten we door een soort Checkpoint Charly. Daarvoor hadden wij natuurlijk onze paspoorten nodig, maar díe lagen nog in Limassol.

The green Line dwars door Nicosia.

Goedheiligman: Sinterklaas komt helemaal niet uit Spanje! Het was een Griek die in Demre, tegenwoordig Turkije, bisschop  was. Sint Nicolaas, de patron voor zeelui en pandjesbazen, kwam op voor de armen, schonk ze geld en gaf cadeau’s aan hun kinderen. Om niet herkend te worden gooide hij eens een zak met goud door de schoorsteen van een paar sloebers. Nou, dáár heeft de middenstand intussen mooi misbruik van gemaakt. Of het een aardige man was betwijfel ik gezien de beeldjes die van hem te koop zijn. In Griekenland en Turkije vieren ze op 4 december Sinterklaasfeest, maar dat is meer een onderonsje voor vissers en zeelieden. Die stoomboot komt dus niet helemaal uit de lucht vallen. Inmiddels liggen zijn botten in Bari (Italië). Destijds gestolen door Venetiaanse kooplieden.

Lifters: Toen we aan Ibrahim, de uitbater van een restaurantje in Ucagiz, vroegen of er een auto te huur was kwam hij natuurlijk met een neef op de proppen. We konden zijn neef’s privé auto wel twee dagen huren. Met het oog op de verzekering heb ik dat aanbod afgeslagen en werd er een huurauto uit Kas gehaald. Het lampje van de benzinemeter brandde al toen we vertrokken, de dichtstbijzijnde pomp was pakweg 20 km de verkeerde kant op. Net buiten Ucagiz pikten we een lifter op, een vriend van Ibrahim dit keer. Hij wist dat het eerste pompstation in Demre slechte benzine verkocht, het was beter door te rijden naar zijn vriend. Toevallig moest hij daar ook zijn. De tweede lifter moest naar Kas. Een oude boer met een slecht oog. Hij sprak natuurlijk geen woord Engels en wij geen woord Turks maar dat mocht de pret niet drukken. Als een koning zat hij op de achterbank, zichtbaar gelukkig met de lift. Veel hebben we niet tegen elkaar gezegd. Bij de haven moest hij eruit. De derde lifter, ook een boer, wilde naar Fineke. Hij zat al achterin voordat we konden zeggen dat we slechts een stukje die kant op gingen. Op alles antwoordde hij met Yes dus hij begreep niets van ons verhaal. “Fineke Yes, Fineke Yes, Thank you, Thank you., Fineke Yes”. Ach hij was wel vrolijk en ons plan om in het donker via een b-weg naar huis te rijden was misschien toch ook niet zo goed. We hebben ook hem dus netjes naar zijn bestemming gebracht. Zo kom je nog eens ergens.

Ons vrachtje naar Kas.

Au! Hij zat een beetje hulpeloos kijkend op een gammel bankje onder een klein afdakje. Het tafereeltje had iets van een kerststalletje. De groep uitbundige mannen met geplooide gezichten en stoppelbaarden naast hem vierden schouderkloppend feest. Zij kwamen net uit gebed of stonden op het punt de moskee, een eenvoudig lokaal in een onooglijk gebouwtje, te betreden. Een van de mannen maakte ons deelgenoot van de feestvreugde door uit te leggen wat er speelde. Wijzend op het jochie kwam hij een heel eind maar het gebaar op kruishoogte, alsof je iemand de strot afsnijdt, maakte toch het meeste indruk. Ucagiz Turkije 3 februari 2007

Hakkan: Vanaf de kade worden we geroepen. Een vriendelijk Turks meisje en een overjarige pukkelpuber gebaren dat we mee moeten komen. De was is klaar en ze kunnen wel een koelie gebruiken denken we. Als we in de wasserij komen graait Hakkan in een zak en toont een kledingstuk met de vraag of deze van ons is. Natuurlijk herkennen we het vale T-shirt meteen, de wijnvlekken zitten nog op dezelfde plaats. Het volgende item, een lichtgroen overhemd maat XXL, blijkt echter van een ander, ze hebben enkele wasjes bij elkaar gegooid. Één voor één gaan daarna talloze handdoeken, bh’s, onderbroeken en dekbedovertrekken door de grote handen van Hakkan die er duidelijk verlegen van wordt.  Of we al ons wasgoed terug hebben is niet helemaal zeker.

Antalya Turkije 22 januari 2007

New York: 2 Januari 2007. Net voor we Nisos Kasos verlaten schuifelt hij naderbij en bekijkt, duidelijk verlegen om een praatje, ons schip. Hij blijkt verassend goed Engels te spreken. “Gevaren en 25 jaar in New York gewoond” vertelt hij. Zijn oude dag slijt hij op het eiland waar hij geboren is. New York ruilen voor Nisos Kasos zou niet in mij opkomen maar hij voelt zich hier thuis. “Hier kent echt iedereen elkaar” vertrouwd hij mij toe. Jammer is het wel dat alle jongeren inmiddels vertrokken zijn en dat bij elk sterfgeval het inwoneraantal afneemt. Van 20.000 toen hij vertrok tot 200 nu. Ook de luiken voor de ramen van bijna alle woningen maken hem een beetje ongelukkig. Vakantiewoningen van de emigranten legt hij uit, niet meer dan 2 weken per jaar bewoond. Als we wegvaren staat hij ons nog lang na te wuiven.

Nisos Kasos Griekenland 2 januari 2007

Fuik: Als we met ons rubberbootje aan land gaan worden we geroepen door een visser. Hij staat rechtop in zijn kleine motorbootje en wenkt ons te komen. “Even een touwtje aannemen” denken we nog en lopen door het rulle zand naar hem toe. Naderbij gekomen wijst hij ons op een stuk of 12 met kruiden gevulde fuiken die even verder op het strand zijn opgestapeld. Of wij die even willen aanreiken. Nou, zo’n kans krijg je niet elke dag dus waren we even het hulpje van een visser uit Lindos op Rodhos.

Lindos Rodhos Griekenland 7 december 2006

Souvlaki: Met zwarte worstvingers draaide hij de Souvlaki op een smerige barbecue die met een overdreven zware constructie aan zijn “patatauto” was gelast. Binnen stond zijn smoezelige vrouw te frituren. Het terras bestond uit grote kabelklossen en een allegaartje aan tuinstoeltjes. Half op het trottoir, half in het platgetrapte plantsoen. Een van zijn klanten had z’n Pick-up zo geplaatst dat de uit zijn speakers knallende Griekse smartlappen meer dan goed op het terras te horen waren. “Hier kan je prima eten” riepen we in koor. Het was de beste Souvlaki die we in Griekenland gegeten hebben.

Iraklion Keta Griekenland 26 december 2006

Havenmeester: In Naxos werd ik voor stroom en water doorverwezen naar  de havenmeester. Hij zou te herkennen zijn aan een pet. De volgende dag kwam hij zelf maar langs, een klein rommelig kereltje met een petje waarop iets van “marina” was geprint. Zijn kantoor bleek niet meer dan een oude autostoel met parasol en twee uitgedroogde plantjes op de kade te zijn. Hulpvaardig was hij wel, uiteindelijk zorgde hij voor gas en dat de wasserette onze was kwam halen. Hoewel de port authorities mij vertelden dat het havengeld bij hen betaald moest worden wanneer ik mijn “vertrekstempel” kwam halen, was dit volgens de havenmeester beslist niet nodig. Het havengeld kon ik gewoon bij hem voldoen wanneer ik stroom en water kwam afrekenen. Natuurlijk voelde ik nattigheid en heb het havengeld officieel betaald. Dat vond Kostas, de havenmeester, niet leuk maar het scheelde mij een paar tientjes en een hoop gezeur bij de volgend haven. Toen wij vertrokken stond hij ons uitbundig uit te zwaaien.

Naxos, Nisos Naxos, Griekenland, 16 december 2006

Havenmeester: In de haven van Naxos was het havenkantoor niet te vinden. De havenpolitie verwees mij uiteindelijk naar een man met een pet die doorgaans mank over de steigers loopt. Op de weg terug zag ik een man met pet maar omdat deze in gesprek was en eerder op een kapitein dan op een havenmeester leek heb ik hem niet aangesproken. Dat was maar goed ook, de havenmeester blijkt een héél ander type. Hij was overigens gewoon op zijn kantoor en dat kantoor stond nog geen 50 meter van ons schip. Met twee plantjes en een parasolletje doet het havenkantoor van Naxos knus aan.

Bon Voyage: Door een labyrint van middeleeuwse straatjes en smalle steegjes liep ik nog een beetje slaperig naar de ambachtelijke bakkerij die wij gisteren vonden. “In één keer goed” dacht ik nog toen ik het schemer binnenstapte. In het streepje ochtendlicht dat door een klein raam viel danste het meel dat ook het hele interieur bedekte. Een wat stoffige, norse man in een wit schort rommelde wat bij een open oven waarin een groot vuur brandde. Aan een grauwe grof gestuukte muur hing zijn vele jaren terug geschilderde portret. Met een blik van afkeuring vroeg hij in redelijk Engels wat ik dan wel niet kwam doen. Ik bestelde een brood welke hij mij toeschoof met de mededeling dat dit het beste brood van Naxos was. Ik geloofde hem meteen. Een beetje opgelaten zocht ik de boot weer op. De volgende ochtend werd ik als een oude vriend ontvangen. In het Grieks vroeg de bakker mij het hemd van het lijf, zijn Engels bleek uiteindelijkniet veel verder te gaan dan “what do you want?” Zijn zoon, die vandaag de klanten hielp, vertaalde.  We lagen nog 6 dagen verwaaid in Naxos, elke dag werd ons een goede reis gewenst.

Naxos, Nisos Naxos, Griekenland, 13 december 2006

Athene: Voorlopig de laatste stop waar alles te krijgen is dus verblijven we hier wat langer om onderdelen te kopen en wat bestellingen af te wachten. Athene blijkt een enorme, levendige stad die hier en daar Aziatisch aandoet. Natuurlijk zijn er de ruïnes, maar kuieren door de verschillende wijken is eigenlijk nog veel interessanter. We staan versteld van de diversiteit in winkels en bedrijfjes. Net als in Azïe gegroepeerd: straten vol met alleen maar deurknoppen, of alleen maar kruiden, of alleen maar koperwaren, of alleen maar schoenen etc. Maar ook straten waar alle grote modehuizen zich presenteren, de moderne Griek is meer westers dan we dachten. Het wemelt er van de druk bezochte terrassen waar jong en oud aan de Frappe zit (Nescaffe met ijsblokjes en geklopte melk). In elke bar, en dat zijn er erg veel, word Távli (backgammon) de gespeeld. Het eten is helaas zeer eenzijdig en baggervet.

Boodschappen: Zonder auto is boodschappen doen een hele klus. Vaak moeten we een flink stuk lopen naar een winkel en sjouwen we ons een bult aan de flessen water, olijfolie, frisdrank, en vruchtensap. Zeker wanneer we onderweg zijn slaan we voor meerdere dagen in. Zo’n boodschappenwagentje zou ons leven een stuk aangenamer maken maar ik zag me toch nog niet met zo’n bejaardentas over straat lopen. Lorie is wat dat betreft een stuk praktischer ingesteld. Dus toen we voor de zoveelste keer met rugklachten terug kwamen van de Carrefour moest ook ik erin geloven, voortaan herken je ons aan de bruingeblokte tas op wielen. En ik moet eerlijk bekennen, het is ontzettend makkelijk

Herrieschopper: Okey, ik heb wat vreemde “muziek” aan boord. Soms twijfel ik zelf wel eens of de CD-speler niet op hol geslagen is of dat de herrie bedoeld is zoals het door de speakers knalt. Toen Lorie dan ook overrompeld werd door een oorverdovend lawaai twijfelde ze geen moment en gaf de versterker een slinger. Het helse kabaal hielt echter aan. Geschrokken stak ze haar hoofd uit het dakluik en zag dat we er een paar vreemde buren bij hadden.

Oversteek Ionische zee: Oversteken van Sicilië naar Griekenland  kan in 5 a 6 dagafstanden via de hak van de laars met een korte oversteek naar Corfu of direct van Sicilië naar Zakhintos. Het weer was inmiddels omgeslagen, het regende pijpenstelen en de wind was sterk toegenomen. We besloten naar de onderkant van de laars te varen. Om 18:00 uur, na 12 uur varen, toen we net de kust van Italië  bereikten, rolde het 5-daagse weerbericht binnen. Het bleef de komende dagen hondenweer! Maar met een beetje fantasie konden we ons voorstellen dat het mogelijk moest zijn nét tussen de (bijna)stormen door naar Zakhintos te zeilen. De zwaarste (NW 7-8 met uitschieters naar 9) zou achter ons ontstaan wanneer wij bijna aan overkant waren. Met een stevige halve wind zeilden we de woelige nacht in. Een enkele breker probeerde aan boord te komen maar ook daar raak je aan gewend. Met tweemaal gereefd grootzeil en de kotterfok liep het schip makkelijk 7 knopen dus dat schoot lekker op. Zon en regen wisselden elkaar af maar de wind bleef bijna de hele oversteek rond 20 knopen uit het noorden. Ideaal voor onze koers. Tegen de ochtend van de tweede nacht kregen we Kefalonië in zicht en voeren rechtstreeks de windstille baai van Argostoli binnen. Als dan ook de zon doorbreekt voelen we ons meteen thuis in Griekenland.

Regen slaat de golven neer tijdens oversteek naar Griekenland.

Bruiloft Bob en Aline: Na twee jaar intensief e-mailen en chatten kwam Aline 3 maanden over uit Brazilië. Het klikte, ze lieten er geen gras over groeien en besloten te trouwen.  Op zaterdag 22 juli was het zover. De bruiloft vond plaats in het deelgemeentesecretariaat van Santos de woonplaats van Aline. Bob in kostuum met das en Aline in een zelf ontworpen trouwjurk zagen eruit om door een ringetje te halen.  Nèt op tijd arriveerde de bruid op het secretariaat en met 50 man in een kamertje van 7x7m2 vond het officiële deel plaats. De tolk was misschien de meest nerveuze van het hele gezelschap. Getuigen waren er te over, zelfs de achterneefjes van Aline mochten een handtekening zetten.  Na de bruiloft was er een gezellige receptie in de trendy Bar “retro” in Oud Santos. Hier werden ook de das van Bob verkocht, een traditie in Brazilië, en het boeket tussen de huwbare dames geworpen.  Met de naaste familie zijn we daarna naar een erg gezellig terras aan de haven verkast. En hebben daar tot in de kleine uurtjes gegeten, gedronken gelachen en gedanst. Met Aline, haar moeder, broer en haar naaste familie kunnen we het gelukkig prima vinden.

Santos, Brazilië 22-07-2006

National Parc Iguacu: In het regenwoud op de grens van Brazilië, Paraguai en Argentinië stort rio Iguacu zich in 275 watervallen over een breedte van 3 km naar beneden. Zo’n 80 meter op het hoogste punt.  Dat maakt ‘m breeder dan de Victoria falls, hoger dan de Niagara en mooier dan beiden volgens Lonely Planet. Een oorverdovend en oogverblindend schouwspel dat niet in woorden of foto’s te vatten is. We liepen er twee dagen verdwaasd rond en bekeken het schouwspel ook nog eens vanuit een helicopter. Onvergetelijk!

Warm water: De eerste keer keken we wel even raar op, het was niet meteen duidelijk hoe de douche werkte. Er waren twee gelijke kranen maar die zaten niet naast elkaar. Bovendien zat er een elektrisch apparaat met twee schuifjes voor de douchekop. Het bleek simpel maar vernuftig, één kraan regelde de hoeveelheid water naar het elektrische verwarmingselement en met de schuifjes kon je de temperatuur van het water instellen. De tweede kraan bleek de hoofdkraan en zat gewoon op een misleidende plaats.

Elektrische douches, Brazilië

Toekan: Onvoorstelbaar hoeveel vogels je in Brazilië treft. Van een kolibrie keken we op den duur niet eens meer op. Maar de nationale vogel hadden wij nog steeds niet gezien, de toekan is behoorlijk schuw. Tijdens ons verblijf in het Itatiaia reservaat, terwijl Paul en ik geld tapten, hadden Tom en Lorie er twee gezien zeiden ze. Nou, dat geloofden wij natuurlijk niet. Tot de volgende ochtend op het zelfde tijdstip en op de zelfde plaats twee fraaie toekans verschenen. Net te ver om er een foto van te maken maar door de verrekijker konden we ze erg goed bekijken.

Itatiaia, Brazilië 31-07-2006

Ordem  E  Progresso: Orde en progressie,  lachend legt Aline uit dat de intenties goed zijn maar dat er in de praktijk weinig van terecht komt.  De huidige president, heeft het beste voor met de vele armen in het land maar heeft in de vier jaar dat hij aan het bewind is nog niet veel kunnen veranderen. Corruptie en de macht van de rijken staan elke ontwikkeling in de weg. Het verschil tussen rijk en arm is hier enorm en er zijn enorm veel armen. Overal vindt je favelas, sloppenwijken opgetrokken uit restmaterialen. “In Rio de Janeiro vindt je zelfs de grootste van Zuid-Amerika” vertelde de taxichauffeur ons met enige trots toen hij er even stopte om er een foto te schieten.

Waterpas: Santos, de kustplaats nabij Sao Paulo, ligt aan een breed strand van 7 kilometer lang. Volgens Aline het langste zandstrand ter wereld.  Langs het hele strand staan hoge woontorens op drassige grond. Het is blijkbaar erg moeilijk bouwen hier want veel van de woontorens staan knap scheef.De Toren van Pizza zou hier nauwelijks opvallen.

Santos Brazilië, 20-07-2006

Verwaaien: NW 7- 8, we liggen stevig achter 45 meter ankerketting plus 40 meter ankerlijn met kettingvoorloop van ons tweede anker.  Veilig tot er twee jongens vastmaken aan een mooring vlak naast ons. De wind draait, door ketting in te nemen weet ik een aanvaring te voorkomen. Het blijft link en midden in de nacht besluiten zij toch maar te verkassen.  Naast ons zijn ondertussen ook 6 mannen voor anker gegaan. Véél te dichtbij maar dat beseffen ze zelf niet. Weer dreigt een aanvaring en weer neem ik ketting in om dat te voorkomen.  In de ochtend zoeken ze gelukkig de haven op maar ondertussen liggen wij nog maar aan een korte ketting en gaan nu zelf krabben. Opnieuw ankeren dus. Verderop slaat nog een schip los, twee knulletjes kijken beteuterd toe hoe hun ouders het schip proberen te redden. Het anker raakt verstrikt in een visnet en ze dreigen op de kade te varen. Als ik erheen vaar om hulp te bieden raakt het net ook in de schroef en zijn ze een stuurloze speelbal van de wind. Samen lukt het om het schip zonder schade aan te leggen. Weer een goeie daad verricht.

Stilte voor de storm in Puerto de Sóller. De Kind of Blue ligt nog in het midden. 23-04-2006

Nieuw bijbootje: Tja, als het bijbootje gejat is heb je een nieuwe nodig. In Santa Ponsa is een goede watersportwinkel, hier konden we wel een nieuwe Zodiac bestellen. Ze bleken een gebruikte te hebben die naar onze inschatting véél te groot was. Mits we de € 500,= die het bootje moest opbrengen als borg betaalden mochten hem even meenemen om te passen en te meten. Al meteen zagen we dat deze boot niet op het dek zou passen. Het moest véél kleiner, lichter en met een kiel. Het werd de Zodiac Cadet 2 meter. De gebruikte boot mochten we voorlopig gebruiken. Toen de Cadet een paar dagen later binnenkwam waren we eigenlijk al een beetje verknocht aan ons leenbootje. En bij nader inzien paste deze ook nog op het voordek. Terwijl we de nieuwe boot vaarklaar maakten ontdekten we dat er géén kiel onder zat. Pas bij 2.60 meter. worden ze met kiel uitgevoerd. Shit, 2.60 is de geleende boot ook! Na wat touwtrekken en € 100,- korting, hebben we de gebruikte boot gekocht. Na even poetsen was hij weer als nieuw. In de winkel waren ze minder blij.

Mallorca 12-04-2006

Aangroei: Die boot van ons is bijna niet meer vooruit te branden. Van wat er inmiddels aan de kiel groeit kun je een flink tuincentrum bevoorraden. In zeewater met een temperatuur van pakweg 25 graden gaat het aangroeien dan ook erg hard. De stootwil op de foto heeft 4 weken in het water gelegen en er groeien al aardige plantjes op.

Menu del dia: Op elke pleisterplaats zoeken we omstreeks lunchtijd dat restaurantje waar de Spanjaarden hun Menu del dia nuttigen. Eenvoudige eetgelegenheden met een lange bar, een schreeuwende TV, plakkende tafeltjes met papieren place mats en een aardige bediening die het bestek willekeurig op tafel gooit.  Meestal serveren ze alleen het keuzedagmenu dat bestaat uit een primero (b.v. een maaltijdsoep of kleine Paella), een secundo (vlees of vis met aardappelen en salade) en een postre (Flan, Crema Catelana etc.). Bij de prijs inbegrepen zit een caraf behoorlijk huiswijn, brood en een grote fles mineraalwater.  Afrekenen doet zelden pijn want doorgaans kost zo’n menu del dia niet meer dan € 8,-  Rozig en voldaan zetelen we ons daarna in het zonnetje.

Christiani y Moro: 14 juni, er wordt geschoten op staat. Met lange geweren schieten als Moren geklede en geschminkte jongens gaten in de lucht. Strengen vuurwerk worden tussen het feestende volk ontstoken. Vanaf de zee proberen de Moren voet aan wal te zetten. Vanaf het strand worden ze met zakjes water en sinaasappelen op afstand gehouden door de christenen. Het is oorlog! De zwetende moren smeren hun schmink op iedereen die ze het waard vinden. Met name meisjes zijn een gewild doelwit. Geen borst, buik, bil of wang is veilig. Mannen rollen in schijngevecht over het strand of stoeien in zee.  Uit varkensblazen spuit een dun straaltje sterke drank voor iedereen die ’t op durft te vangen. Carnaval in Nederland verbleekt. Na enkele uren trekt de hele meute schietend, zuipend en schreeuwend richting Sóller, het stadje dat nu veroverd moet worden.

Port Soller, Mallorca 15-05-2006

Stampgoed: Wassen blijft een hele klus wanneer er geen wasmachine voorhanden is. En omdat we meestal ankeren komen we die dingen nog maar zelden tegen. Lorie heeft gehoord dat er een campingwasmachine bestaat en daar had ze wel oren naar. Ik heb geen idee waar je zo’n apparaat moet laten en het lijkt mij een waardeloos ding. Lorie dacht daar heel anders over en was niet langer van plan met de hand te wassen.  Met “nou, dan doe ik de was wel” heb ik me wel wat op de hals gehaald. Van de handwas heb ik meteen voetenwerk gemaakt.

Mallorca, 28-03-2006

Sunshine on my shoulders makes me happy: Al maanden stond het vast, op Mallorca komen Ed en Sil ons bezoeken. Het tijdstip naderde, dus toen we Torrevieja konden verlaten zijn we in één keer naar Formentera overgestoken en in sneltreinvaart via Ibiza naar Palma gevaren. Op de radio kwam John Denver voorbij en is niet meer uit onze koppen te krijgen. Met Ed en Sil hebben we een paar fantastische dagen gehad met zon in overvloed. Sunshine on my shoulders zat na een dag ook verankerd in het repertoire van Sil.  Eenmaal terug in Nederland heeft ze de tekst opgezocht en ons gemaild. We willen het jullie niet onthouden.

Mallorca, 24-03-2006

Sunshine on my shoulders makes me happy.
Sunshine in my eyes can make me cry
Sunshine on the water looks so lovely.
Sunshine almost always make me high

If I had a day that I could give you
I’d give to you a day just like today.
If I had a song that I could sing for you.
I’d sing a song to make you feel this way.

Sunshine on my shoulders makes me happy.
Sunshine in my eyes can make me cry
Sunshine on the water looks so lovely.
Sunshine almost always make me high

If I had a tale that I could tell you
I’d tell a tale sure to make you smile.
If I had a wish that I could wish for you.
I’d make a wish for sunshine all the while.

Sunshine on my shoulders makes me happy.
Sunshine in my eyes can make me cry
Sunshine on the water looks so lovely.
Sunshine almost always make me high

Sunshine almost all the time makes me high.
Sunshine almost always.

Sprechen sie ook English? Op veel ankerplekken en in veel havens ontmoeten we lotgenoten. Engelsen, Fransen, Noren, Duitsers en Nederlanders die ongeveer met hetzelfde bezig zijn als wij. De eerste dag kijkt iedereen de kat een beetje uit de boom maar daarna worden de contacten snel gelegd. Meestal wordt er Engels gesproken maar dat taaltje beheerst lang niet iedereen. Zeker na een paar flessen wijn vloeien het Duits, Nederlands, Engels en Spaans vrolijk in elkaar over hetgeen de pret alleen maar groter maakt. Zo snel als je elkaar leert kennen verlies je elkaar ook weer uit het oog. Een joviale groet in de verte, een handruk aangereikt vanuit een rubberbootje, een “see you later” over de radio, een zeiltje dat aan de horizon verdwijnt. Morgen liggen ook wij weer ergens anders, misschien treffen we er oude vrienden.

…. & ….. uit IJsland Alcudia, Mallorca 07-08-2006

Schavielen: Een woord waarvan we nog nooit hadden gehoord maar waarvan we de betekenis inmiddels goed kennen: slijten door schuren. Na een gat in de kluiver (zeil) zijn er nu ook een aantal meerlijnen gesneuveld. Ook de resterende lijnen hebben een behoorlijke opduvel gekregen door het voortdurende schuren langs kikkers, bolders en ringen in de onrustige haven van Benalmadena. We hebben daar echt te lang gelegen. Noodgedwongen heb ik nu ook leren splitsen. Een klusje dat te omschrijven is als handwerken voor sterke mannen.

9 december Benalmadena, Spanje

Levensgevaarlijk: Haaien zijn levensgevaarlijk! Bijna blind maar met een zeer fijn reukorgaan weten ze ieder spoor naar bloed te vinden, tot op 2 mijl afstand. Bloed is eten en daar beginnen ze doorgaans meteen mee. Als zo’n killer de aanval inzet ben je zo goed als machteloos. Je kunt nog proberen een oog uit te steken of een flinke klap op z’n kop te geven maar ook met dat laatste moet je voorzichtig zijn. De huid van een haai is scherp en je verwondt jezelf gemakkelijk met als gevolg nòg meer bloed. Ik ga dan ook niet zwemmen tot de wond van mijn operatie geheeld is.

Torreviejo, Spanje 05-03-2006

Kou! Andalucïe, het Moorse Spanje is overweldigend prachtig. Na de pareltjes van steden als Cadiz, Malaga, Ronda, Granada, Sevilla, en Cordoba wilden we ook de Sierra Nevada terugzien. Met de huurpanda zijn we dan ook twee dagen de bergen ingetrokken. Nou, dat is in de winter héél anders dan in de zomer, een graad of 40 ongeveer. Ons hostal in Pampaneira, een klein oud dorpje dat bijna tegen de bergwand is aangeplakt, was duidelijk ingesteld op de 8 maanden van het jaar dat het ook in de bergen warm is. Een kamer met twee eenpersoonsbedden is al behoorlijk kil maar ook de verwarming bleek alleen overweg te kunnen met zomerse temperaturen. We zijn, om een beetje op bedrijfstemperatuur te komen, maar in één bed gaan liggen. Met de luiken dicht, sokken en truien aan en een extra deken over ons heen. We weten weer wat vernikkelen is.

Pampaneira, Spanje, 21-01-2006

Avontuur: Wij varen op een elektronische zeekaart en hebben ter ondersteuning een papieren overzeiler (een ongedetailleerde kaart van een groot gebied) en een pilot (gids) van het gebied waarin we ons bevinden. Soms is de elektronische kaart zeer gedetailleerd, soms de pilot, soms beide en soms geen van beide. In het laatste geval wordt het lastig, dan weet je dus echt niet of je ergens wel of niet in kunt varen. Of het wel of niet diep genoeg is dus. Vorige week was er weer zo’n situatie. Het werd al donker toen we een ogenschijnlijk fraaie ankerplaats passeerden waarvan we geen informatie hadden. De haven was een paar honderd meter verder maar het avontuur lokte dus hééél voorzichtig zijn we de kleine baai ingevaren. De dieptemeter geen seconde uit het oog verliezend hebben we een achtje gevaren op de plek waar we het anker wilden laten vallen. De bodem liep geleidelijk op en we ontdekte geen rotsen dus het anker ging eruit en trokken een flesje wijn open op de goede afloop. Waar we geen rekening mee hadden gehouden was het draaien van de wind waardoor we dwars op de deining kwamen te liggen en het schip enorm schommelde. Die nacht hebben we weer geen oog dichtgedaan. 14 januari 2006

Op de valreep: Volgens het onduidelijke rijtijdenschema van Costa Azur komt onze bus naar Torrevieja om 8:00 uur. Om 7:15 komt Lorie er achter dat de bus die we beslist moeten hebben al om 7:25 langskomt. Ik sta nog onder de douche en met het rubberbootje naar de kant kost minstens een minuut of 10. Nauwelijks van de schrik bekomen pruttelen we naar de kant, rennen richting bushalte en zien onze bus voorbij rijden. Bij de bushalte staat nòg een bus dus weer moeten we rennen. Een Spaanse vrouw ziet blijkbaar dat we in nood zitten en wacht met instappen tot wij er zijn. Achteraf konden we er weer hard om lachen.

Vertrouwen: Stel je hebt door enkele ervaringen geen hoge pet op van de medische wereld in Nederland. Stel bovendien dat je onderweg in Spanje iets mankeer waarmee in het verleden de slechte ervaringen zijn opgedaan. Geloof me, dan zinkt de moed in je schoenen wanneer je een afspraak hebt met een Belgischsprekende arts van een particuliere kliniek met een cartoon op zijn naamplaat.

Torreviejo, Spanje 25-02-2006

Zwarte tanden: In de arena van Ronda is het stierenvechten zoals we dat nu kennen ontstaan. Ik speel voor toreador met mijn shirt als muleta. Bob en Tom zijn de woeste stieren met vingers als gevaarlijke horens. Stijlvol weet ik hun aanvallen te ontwijken, het gele stof waarin al menig stier gehapt heeft stuift om ons heen. De strijd wordt heftiger, Bob probeert mij linksom te grazen te nemen, Tom probeert het rechtsom. In het midden rammen ze gelijktijdig mijn muleta. De schrik is groot, de ravage niet minder. Bob komt er met een bult op z’n kop van af maar bij Tom loopt het bloed uit z’n mond. Twee melktanden hebben een flinke opdonder gehad. Hij zou nog een paar jaar met zwarte voortandjes rondlopen. We hebben het nog eens dunnetjes over gedaan.

Ronda, Spanje, 14-12-2005

Overwinteren: De Costa del Sol in de “winter” beantwoord toch wel aan onze verwachtingen. Vanaf de zee zijn de dorpen bijna aan elkaar geregen. Een enorm lint hotels en appartementen met daarachter de indrukwekkende bergen van de verschillende sierra’s. Sommige dorpen zijn ontstaan rond een oude kern, maar daar is slechts in enkele plaatsen nog iets van terug te vinden. De horeca moet hier in de zomer goed zaken doen want het aanbod is overweldigend. Nu zijn vrijwel alle restaurants, bars en disco’s hunkerend naar klanten. De meeste gelegenheden zijn wel geopend maar worden door niemand bezocht. De vele overwinteraars die hier vertoeven koken blijkbaar hun eigen potje. Het weer is hier fantastisch. Meestal schijnt de zon uitbundig en loopt de temperatuur makkelijk op tot een graad of 23 in de schaduw. Als de avonden en nachten niet sterk afkoelden zou je vergeten dat het winter is. Dat overwinteren is overigens maar een treurige bedoening. De mensen weten vaak van verveling niet wat ze moeten doen. De jachthavens liggen vol met schepen waarop Nederlanders, Engelsen en Duitsers wonen. Vaak liggen die schepen er al jaren en zijn behoorlijk vervallen. De bewoners lummelen een beetje rond want in de omgeving hebben ze alles wel zo’n beetje gezien. In Fuengerola vroeg een Engelsman of we ons schip een paar meter terug wilden afmeren omdat onze mast in de straal van zijn schotelantenne stond. Zijn vrouw raakte hierdoor behoorlijk van de kook. Overwinteren lijkt ons dus niet geweldig. Wel leuk om het even als toeschouwer mee te maken.

Torremolinos, Spanje 20-12-2005

Storm! Tot 42 knopen wind gaf onze windmeter aan. Windkracht 9. Nou, daar wordt je niet gelukkig van. Hoge golven, brekers, zware schuimstrepen in de richting van de wind, slecht zicht…. Met donderend geweld beukten de golven op de kademuur waarachter wij veilig lagen. Met dit weer moet je niet op zee zijn.

Benalmadena, Spanje, 22-12-2005

Visser gered! Ik weet wat er door je heen gaat wanneer het buitenboordmotortje niet wil starten. Je rukt steeds harder aan dat ellendige touwtje, benzinekraantje open, benzinekraantje dicht, choke open, choke half open, choke dicht, tankdop open, vol gas, weinig gas, controle van de bougie…… Dus toen die beroepsvisser hulpeloos, met een rode kop van woede en inspanning, naar lagerwal dreef wist ik wat mij te doen stond. Gelukkig startte mijn 2 pekaatje dit keer wel. Ik stelde hem voor de boot aan het anker achter te laten en hem naar de kant te varen zodat hij hulp kon halen. Hij dacht daar blijkbaar anders over en gooide mij een sleeplijntje toe. Bij de aanlegsteiger was hij behoorlijk tot rust gekomen en had ik de rode kop van inspanning.

Alvor, Portugal 31-10-2005

Gibraltar: We lopen wat af. In de Lonely Planet lazen we dat er een prachtige wandeling naar de top van Gibraltar was, de Mediterian Steps. Wij dus met de benenwagen naar de mediterane kant van Gibraltar. Helaas, de weg liep na uren sjokken dood en we zijn met de bus terug gereden. Toen we later het natuurreservaat bezochten vonden we onverwachts de (verboden) toegang tot de Mediterian Steps. Die klim was onvergetelijk.

Gibraltar, 3-12-2005

Gibraltar III Het kan flink spoken in de straat van Gibraltar. En natuurlijk hebben wij daar een portie van meegekregen. Terwijl wij passagierden in de Gibraltar stad stak er een flinke wind op. Uit voorzorg zijn we naar de boot gegaan die aan het anker naast het vliegveld lag. Ons rubberbootje kwam al bijna niet meer tegen de wind en golven op. Doorweekt en koud bereikten we de boot, het was inmiddels donker. Van slapen kwam die nacht niet veel. Ook de volgende dag en nacht hield de storm aan. Na twee etmalen wachtlopen beginnen de sporen van vermoeidheid zich wel af te tekenen dus daar hebben we maar een plaatje van gemaakt.

Gibraltar, 2-12-2005

Tonijn: Er ligt al voor een kapitaal aan vrolijk gekleurde kunstvisjes, gruwelijke haken, onderlijntjes, wartels, knalgele nepoctopusjes, onbreekbare vislijn en wat al niet meer aan verspeeld visgerei van ons op de zeebodem. Hebben we geen duikboot aan de haak dan is het wel een fuik of visnet. En die geven niet mee.  Ook vergeten we de lijnen wel eens binnen te halen en komen we er op de ankerplaats pas achter dat ons vrolijke kunstvisje met onze schroef meedraait. Renderend zal dat vissen van ons niet worden. Hadden we onze centjes niet in visgerei geïnvesteerd dan konden we daarvoor een flink gat slaan in de voorraad van een gemiddelde viswinkel hier. Vissen is hier in noord Spanje overigens massa-industrie. De hoeveelheden die hier gekweekt en verscheept worden gaan je verstand te boven. Mosselen worden gekweekt aan touwen die onder duizenden houten vlotten van pakweg 30 x 15 meter  hangen. Schepen met grijpkranen halen de mosselen met bergen uit zee en met nog grotere kranen worden ze weer in vrachtauto’s gehesen alsof M.N.O. VERVAT aan het werk is. En tonijn komt uit Las Palmas. Althans, de diepgevroren tonijn die wij gezien hebben. 3 grote schepen met kranen losten tonijn zoals varkens tijdens de varkenspest werden geruimd. Stijf en dampend van de vrieskou werden ze met 50 tegelijk in 40-voet containers gestort en afgevoerd. Af en aan! Was er nou maar ééntje van de vrachtwagen gevallen dan waren we die guitige inktvisjes en onbreekbare onderlijntjes snel vergeten.

Muros, 07-09-2005

Cadiz: We hebben Cadiz al weer een week of twee achter ons. Wat een stad! Eindelijk weer het Spanje dat we voor ogen hadden. Cadiz is een drukke havenstad met erg veel containeroverslag. Ook de kleine jachthaven ligt midden in het havengebied. In de oude binnenstad, ooit ommuurd door de Moren natuurlijk, kun je uren dwalen door de smalle, meestal kaarsrechte, straten waar de zon maar een paar uur per dag vrij spel heeft. De vele pleinen en parken zijn weelderig en altijd druk bezocht. In het weekeinde komt jong en oud daar samen. Iedereen neemt drank en hapjes mee zodat die pleinen eerder op een festivalterrein lijken. Werkelijk iedereen staat er met een glas bier, wijn of mixdrankje in de hand. Handige handelaren verkopen gebakken garnaaltjes en andere hapjes. Aan het eind van de middag druipt iedereen af en blijft er een puinhoop achter die overigens onmiddellijk door de stadsreinigingsdienst wordt weggewerkt. Later bevolken al die mensen de talloze barretjes en restaurants weer. Ook wij waren natuurlijk weer van de partij.

Cadiz, 26-11-2005

Laswerk: Alles gaat stuk, dus ook de steun waarmee de brandstoffilters aan het motorblok bevestigd zijn. Finaal afgebroken door de trillingen. De filters bungelden tussen de schuddende motor en de houten wand van het motorcompartiment in. Dus dat was het vreemde geluid dat ik even tevoren hoorde. Een lasapparaat heb ik niet dus ik moest op zoek naar een bedrijf dat de steun kon repareren. In Nederland zou dat enige moeite kosten, in Portugal is het alsof je naar de hakkenbar gaat. Met de afgebroken onderdelen stapte ik een werkplaatsje in en gebaarde wat er loos was. De opzichter pakte het aan en liep meteen naar een lasser. 10 minuten later stond ik weer buiten met de uitstekend gelaste steun. Ik moest € 5,- afrekenen.

Portugal, 26-11-2005

Kokkels rapen: We hebben er een hobby bij: schelpdiertjes op laag water zoeken. In het opkomend water zijn ze makkelijk te herkennen en wanneer je het zand een beetje met je vingers harkt vind je ze aan de lopende band. In een uurtje rapen we makkelijk twee kilo bij elkaar. Omdat twee kilo wel wat veel is voor een maaltje risotto bewaarden we één kilo in een emmer zeewater. Helaas lag het gezelschap de volgende dag op apegapen, ik vermoed dat er nog wat zeep- en olieresten in de emmer zaten. I.p.v. spaghetti met schelpjes aten we spaghetti met rouwe ham. Ook erg lekker.

Alvor, Portugal, 24-10-2005

Roest: Alles roest hier werkelijk onder je kont vandaan! Mijn mooie Gedore gereedschapset, mijn Leatherman, onze fietsen, het visgerei, de snaren van mijn gitaren het is niet bestand tegen het leven op zee. Ook het schip heeft duidelijk te lijden onder de omstandigheden, onderhoud wordt een dagtaak. Onze kleding begint langzamerhand een beetje smoezelig te worden, net als wijzelf. Maar wat kan ons het allemaal bommen, we hebben het enorm naar onze zin zo.

Portimao, Portugal, 13-11-2005

Stroom: Energie hebben Lorie en ik genoeg, de energievoorziening aan boord is echter een heel ander verhaal. Omdat we veel voor anker liggen of zeilen hebben we weinig stroom van de wal waarmee we onze accu’s kunnen opladen. Als het waait levert ons windmolentje wel wat maar dat is lang niet voldoende om ons energieverbruik te compenseren. Koelkasten, computers, telefoons, lampen, radio’s, ze vreten stroom. En van alles hebben we er enkele aan boord. Onze “buren” gaan met de kippen op stok of behelpen zich met lauw bier en een flauw lampje. Wij gooien elke ochtend de motor een dik uur aan waarmee we ons dagelijks verbruik van 50A laden. Bijkomend voordeel is dat we dan ook meteen weer warm water hebben. Het schijnt niet erg goed voor de motor te zijn dus of we lang op deze voet kunnen leven weten we nog niet.

Vastloper: Eergisteren kwamen we hier aan, Ria de Alvor, een delta met een nauwe doorgang naar zee en een soort waddengebied achter de duinen. In dit “waddengebied” liggen wij nu voor anker. Met hoog water konden we hier wel naar binnen hadden we gehoord. Zonder kaart maar vol zelfvertrouwen hebben wij dat gedaan. Één oog op het water en één oog op de dieptemeter.  We waren nog geen 5 minuten op weg toen we bijna vastliepen, dus vol achteruit en terug. De tweede poging strandde op dezelfde manier. Dit leek niet te doen. Op weg terug naar zee werden we echter aangeroepen door een local die de route aangaf. Met meer geluk dan wijsheid hebben we uiteindelijk de ankerplek bereikt. Maar nog geen half uur later attendeert Lorie mij op een meeuw die nog geen vijf meter naast ons op het water staat. Blijken wij nèt naast een zandbank te liggen die even later 1,5 meter boven water komt. Nadat we drie keer verkast zijn snappen we wel waarom hier alleen kleinere schepen liggen.

Alvor, Portugal, 17-10-2005

Lissabon: Het blijft hard waaien in de avond en nacht. We besluiten naar Lissabon te varen. Als we het anker ophalen zien we dat ook wij enige schade hebben opgelopen. Het anker is verbogen. Niet ernstig en hij zal er niet minder door werken maar het geeft wel aan welke krachten er op komen. Aanvankelijk zeilen we met een fors gangetje de Taag op en hopen zeilend onder de Ponte 25 de abril door te varen. Een 70 meter hoge brug waar ook enorme zeeschepen onder varen en de auto’s over roosters rijden. Vanuit zo’n auto kijk je dus recht naar beneden op het water of op het puntje van de mast van de Kind of Blue als je geluk hebt. Die auto’s maken een enorm lawaai op die roosters. Een monotone, doordringende ruis die tot ver in Lissabon te horen is. Foutje of weinig vooruitziende blik van de ontwerper denk ik. Ook wij hebben wat aan het lawaai van de brug bijgedragen. De wind viel weg, op de motor hebben we Lissabon bereikt.

Lissabon, Portugal, 28-09-2005

Man over boord: Wij weten graag welk weer ons te wachten staat. Met name windkracht en windrichting natuurlijk, maar ook de golfhoogte en -richting. Wij worden op onze wenken bediend, op een soort kassarol krijgen wij doorlopend weer- en andere berichten binnen. Het weer hier baart meestal geen zorgen, is er geen goede wind dan schijnt het zonnetje wel. Van de andere waarschuwingen wordt je soms minder vrolijk. Ze variëren van “yacht verliest mast” tot “man over boord” en “vissersboot gezonken op positie …..”. Het water is hier 16 á 17 graden, als zo’n bericht doorkomt is de over boord gevallen visser waarschijnlijk al onderkoeld en verdronken. Op zee wordt je niet snel teruggevonden.

Cascais, Portugal 27 september 2006

Werk: Het lijkt wel werk dat updaten van de website. We maken zoveel mee en maken zoveel foto´s dat het bijna ondoenlijk is om het meteen te verwerken. Bovendien kunnen we de site alleen bijhouden in een internetcafé. Vandaag zijn we dan ook een dag langer in Peniche gebleven om de site weer van nieuws te voorzien. Ik zit al vanaf 8 uur vanochtend achter mijn laptopje (het is inmiddels 17:30) en hoop in de komende uren het zaakje op de site te zetten. We zitten inmiddels een week in Portugal en ook hier is het leven niet vervelend. Onze wijnvoorraad is inmiddels zo goed als op maar dat is hier geen enkel probleem. Een bierje kost hier 80 cent en de flessen Marques de Borba die bij Kaat voor € 10,00 op de lijst staan kosten hier net € 5,00. Uit eten kan hier goedkoper te dan zelf koken dus na het internetcafé gaan we weer ergens happen. Stokvis of zo, dat staat hier standaard op het menu. Met twee bollen knoflook en erg veel zout.

Peniche, Portugal: 18 september 2005

Pech onderweg! Een poosje niets aan de site gedaan dus we maken grote stappen nu. We liggen weer in de baai tegenover La Coruna. Aan een anker hangen in een beschutte baai kost niets en het is onvergelijkbaar mooier dan het aanschuiven in een haven voor ca. €40,- per nacht. Met het bijbootje zijn we naar het strand gevaren en hebben heerlijk gegeten in zo’n strandtent. We verblijven relatief lang hier omdat we wachten op het onderdeel om de afgebroken koppeling te herstellen. Er is veel gebeurd de afgelopen week: In Gijon was het goed toeven en we maakten kennis met de mensen van de Orion. Medevertrekkers die inmiddels 2 maanden onderweg zijn. We zaten er midden in een feestweek dus werden we weer op vuurwerk getrakteerd.

Toen we dinsdag 16 augustus naar La Coruna vertrokken zat de reis aanvankelijk behoorlijk mee. Totdat we met het binnenhalen van de halfwinder een lijn in de draaiende schroef kregen. Aanvankelijk merkten we het niet eens want de motor bleef gewoon lopen, alleen reageerde het schip er niet meer op bleek even later. Met kunst en vliegwerk haalden we de op hol geslagen halfwinder binnen en dook ik de machinekamer in om de schade in te schatten. De rubberen koppeling tussen motor en schroefas was volledig afgebroken en drukte met geweld tegen de rubberen schroefasafdichting. Door de druk op de afdichting lekte deze en sijpelde er zeewater naar binnen. Niet veel, de pompen konden het goed bijbenen, maar erg geruststellend was het niet zo’n 20 mijl uit de kust. De lijn kregen we niet uit de schroef en inmiddels was de nacht ingevallen. Ik verzon een constructie om de druk op de afdichting weg te nemen en het lekken stopte. Daarna konden we “gewoon” verder zeilen.  In de ochtend was de wind volledig weggevallen en dobberden we maar wat op zee. Ondanks de stevige golfslag waardoor het schip behoorlijk te keer ging besloot ik het water in te gaan om de lijn uit de schroef te halen. Van Lorie moest ik een lijn om mijn middel doen waarmee ze me terug kon trekken en ik moest vooral goed oppassen voor haaien. Verder dan mijn grote teen kwam ik niet, het water in de oceaan is ijskoud. Het duikpak van Bert bracht uitkomst. Gewapend met mes, wetsuit, zwemvliezen, duikbril en natuurlijk de onvolprezen spare air, het cadeau van HAVE, ging ik te water. En verdomd, je kan ademen onder water met zo’n zuurstofflesje. Het was wel link onder die boot want het hele zaakje ging behoorlijk te keer en ik moest het schip voortduren van mij afhouden. Vlakbij de schroef aangekomen kreeg ik het Spaans benauwd: zuurstof op! Tja, toch te veel op het droge geoefend.  Op weg terug raakte ik nog verstikt in de “reddingslijn” ook, dus helemaal naar mijn zin had ik het niet. Snorkelend ben ik verder gegaan en kreeg de lijn uiteindelijk los. Nu de lijn uit de schroef was kon ik de schroefas weer naar de motor brengen en de breuken lijmen. Je gelooft het niet, maar met een paar druppeltjes superlijm van Martin was het klusje geklaard en het houdt nog steeds!

Daarna ging het licht weer aan: zon, dolfijnen om de boot, een prachtige ankerplek en een prachtige stad om te verkennen. Het vervangende onderdeel is inmiddels onderweg, overmorgen hopen we verder te varen. Hier in La Coruna hebben wij geborreld met de mensen van de Ocean Breeze en de We Two Are One. Vertrekkers die we ongetwijfeld elders zullen ontmoeten.

La Coruna, Spanje 24 augustus 2005

Wacht: Het is nu nacht, 03:50 uur om precies te zijn. Gisteren zijn we vroeg vertrokken. Behoorlijk slaperig omdat we ‘s nachts 3 keer moesten kijken of  het anker hield. Met 4 meter verval waren we daar niet zo zeker van. We hoopten tegen donker in Cap Feret te zijn maar het inschatten van reistijd moeten we nog onder de knie krijgen. Toen we de delta van Cap Feret bereikten was het middernacht. Een paar uur eerder hebben we besloten door te varen zodat we morgenmiddag, bij daglicht, het meest zuidelijke haventje van Frankrijk kunnen aanlopen. Saint Jean de Luz Was vroeger ook al onze laatste stop voor Spanje. Terwijl ik dit stukje schrijf, tuur ik met tussenpozen de gitzwarte nacht in en op het scherm van mijn radar. Het scherm van mijn laptop verblind mij en ik moet steeds even wennen aan het donker. Er zijn enkele vissers aan het werk en hun schepen kruisen soms ons pad. Doorgaans hebben zeilschepen voorrang op motorschepen maar op vissende vissers dan weer niet. Oppassen dus, en van tijd tot tijd de koers verleggen. Het is overigens een hele sport om ‘s nachts schepen te herkennen. Lorie en ik wisselen de wacht steeds af. Over een half uurtje maak ik haar weer wakker en ga ik weer even slapen. We varen onder een ongelofelijke sterrenhemel. Je bent maar erg klein hier. Helaas zie ik wat dreigende wolken ontstaan, ik hoop niet dat ze een voorbode van slecht weer (veel wind) zijn.

Saint-Jean-De Luz, Frankrijk 5 augustus 2005

Onze eerste hele dag alleen! De jongens zitten weer in Rotterdam. Gisteren enkele uren in de wasserette gezeten en de boot aan kant geruimd. Vanochtend naar de overdekte markt in La Rochelle geweest. Oesters, heerlijke kaasjes, kersen, brood en wijn gekocht. Onze lunch en diner voor vandaag. Jeetje wat is het hier relaxed. Een beetje doezelen, wijntje drinken, door La Rochelle slenteren, zonnetje op onze bol, dat houden we wel even vol. Lorie slaapt een beetje met en boek in haar handen en ik probeer het weer voor de komende dagen te doorzien. Straks naar het internetcafé (cyberworld) om dit berichtje op de site te zetten. Fleetwood Mack zingt “My Baby she’s so sweet to me”.

Ondertussen lopen de frustraties over het onvermogen een e-mail bericht te kunnen ontvangen wel flink op. Hoewel, alles went. Gelukkig werkt de oude vertrouwde GSM met SMS wel zoals we gewend zijn dus helemaal van de wereld afgesloten zijn we niet. La Rochelle hebben we inmiddels wel een beetje gezien. Als het weer niet omslaat varen we morgen uit en gaan we het een stukje zuidelijker zoeken. Ik moet me nog even in de stroming hier verdiepen om in te kunnen schatten waar we in een dag zeilen kunnen komen. De wind zit in elk geval mee.

La Rochelle 01-08-2005