Hotel California: Voor spuitwerk moeten we Jimmy hebben! We hoorden het al lang voordat we in Maleisië arriveerden. Nou, erg veel keus hadden we niet dus het werd Jimmy. Een schilder met één oog. Hij schatte de klus in op een maand of twee drie. Inmiddels zijn we 4 jaar verder en Jimmy is nog niet klaar me de klus! Okee, Corona kwam er tussendoor. Jimmy kon geen werk afslaan dus nam hij elke klus aan op een maand of twee drie. En elke klus liep gierend uit de klauw. Boos worden? Jimmy brak gewoon de stellingen af. Kortom, Pangkor Marina bleek Hotel California: you can check out anytime you like but you can never leave!

Jimmy, Pangkor Marina Lumut. 24 maart 2022

Testing Counter. Als je in Maleisië met een nieuwe stofzuiger onder je arm de winkel uitloopt dan weet je in ieder geval zeker dat hij het doet. Elk apparaat wordt bij aankoop uit de doos gerukt en op stroom aangesloten. Dat hij daarna de doos nooit meer in wil is een heel ander verhaal. Ook die stofzuiger van ons spartelde behoorlijk tegen, de doos werd uiteindelijk bij elkaar gehouden met een grote sticker “Sold”.

Manjung, Maleisië, 6-3-2022.

Eighth Dollars: Vaak eten we in Looking Good, een Chinese food court in Sitiawan. 1000 zitplaatsen onder een enorm dak met pakweg 50 keukens. Net een stapje beter dan streetfood. Chinees, dus er wordt bier geschonken en het eten is doorgaans top. Wij hoeven bij bestellen nooit een tafelnummer op te geven, meer westerlingen zijn er niet. We rekenen af bij het bezorgen van de maaltijd aan ons tafeltje. Als we vragen wat het kost krijgen we een bedrag in Dollars maar gelukkig bedoelen ze Ringits. 1 dollar is 5 Ringits.

Looking Good Food Court Sitiawan Maleisië. 22-2-2022

Bidden voor rijkdom: Er word heel wat gebeden door de Chinezen in Maleisië. Overal staan offertafeltjes en tempels, en overal walmt wierook. Wierookstaven van een meter lang en 15cm dik zijn geen uitzondering. Vaak is er een briefje opgeplakt Vermoedelijk met de wens snel schatrijk te worden, de wens van bijna alle Chinezen.

Georgetown 10/02/2022

Street art: In Georgetown, Maleisië struikel je over de eetgelegenheden, street food is overal. En overal is street art. Muurschilderingen die vaak een eigen leven gaan leiden door de patina van verval. Net zoals heel Georgetown trouwens. De stad is cultureel wereld erfgoed maar wordt slecht onderhouden. Niettemin is het een stad die je eigenlijk een keer beleefd moet hebben, de levenslust spettert er vanaf.

Georgetown, Maleisië 10/02/2022

Langkawi Bubble: Al een jaar was er geen uitzicht op terugkeer naar de boot. Maleisië geeft gewoon geen toestemming ivm Covid. Maar toen was er de Langkawi bubble: met een negatieve coronatest mogen we via een agent 7 dagen op eiland Langkawi rond huppelen en daarna verder reizen als we tenminste nog covidvrij zijn. Ondertussen elke dag testen en een app bijhouden. Nou, dat is te doen toch? Foto’s maken van de test was helaas niet toegestaan. Hier wordt Lorie op het betreffende verbodsbordje gewezen.

Om de andere dag stokje in de neus. De andere dagen zelftest met beetje speeksel. Kuah, Langkawi 5-2-2022

Windpilot: Frits, een jachtbouwer uit Friesland, ontmoetten wij in Pangkor. Hij leent onze huurauto soms voor boodschappen. Frits vraagt terloops of onze windpilot goed werkt. Nou dat doet hij niet maar ik vermoed dat hij de vraag niet zomaar stelt, het roer heeft Jeroen van de Zeemuis ooit voor ons gemaakt. Dat vermoeden had hij al, de vorm klopt van geen meter. Maar een scheepsbouwer heeft natuurlijk altijd een boek met roerprofielen bij zich. Je raad het al, in ruil voor het gebruiken van de auto heeft Frits het roer in de juiste vleugelvorm geschaafd en netjes afgewerkt.

Pangkor Marina, Lumut, Maleisië. 20/05/2020

Dagindeling: Men vraagt wel eens wat wij zo doen de hele dag. Nou, hier komt het: Omdat we hier in Langkawi een poosje geparkeerd liggen gaan we erg laat naar bed, 02:00 is geen uitzondering. Beetje lezen, tekenen, foto s bewerken, teksten schrijven…. Dus opstaan doen we ook niet zo vroeg, een uur of 8:00 is mooi, maar het kan makkelijk later worden als het niet te warm is. Om de andere dag lopen we de berg hier op dus na het ontbijt op de motor naar de Gunung Raya.  Die lopen we in 2 uur op en af, daarna koelen we af in het beekje beneden. Inmiddels is het dan 13:00 en zoeken we een restaurantje op. Meestal eenvoudig, we eten er samen voor pakweg €5,-. Terug op de boot nemen we eerst een duik in het zwembad om fris de middag in te gaan. Op de boot lezen we een boek of de Volkskrant en sukkelen in slaap, op onze leeftijd is een middagdutje toegestaan toch? Om een uur of 5 schrikken we wakker, tijd voor een sundowner! Ik maak een Gin-Tonic, Lorie haalt de kaarten tevoorschijn. We spelen 1 potje Janov en drinken nog een Pernot, daarna gaat de fles op slot. Als we weer trek krijgen eten we een salade of gaan weer naar een restaurantje. Daarna is de avond weer begonnen: beetje lezen, tekenen, foto s bewerken, teksten schrijven…… Op de andere dagen kan je het beklimmen van de berg vervangen door shoppen!

Halverwege de trap naar de top van de Gunung Raya. Langkawi, 3 -10-2016.

Michiel en Marian van de Meer:  Michiel en ik waren dikke maatjes toen we op de LTS zaten. Elke ochtend met bus 62 naar Zuidplein en vandaar naar de Huysmanstraat waar de 4^e technische school zat. We deden fijnmechanische techniek. Marian was toen al bevriend met Michiel en met haar werkte ik op zaterdag bij Albert Heyn in Hoogvliet. Na de LTS ging ik naar de MTS, Chiel ging de horeca in. Al snel zijn we elkaar uit het oog verloren.Tot Chiel toevallig op deze site terecht kwam. Hij is nog steeds met Marian en ze wonen op Java. Wij zaten op dat moment nog in Australie. Toen wij een dik jaar later in Maleisie waren hebben we een vliegtuig gepakt en zijn we onaangekondigd naar Java gevlogen. Groot feest natuurlijk, we hadden elkaar pakweg 45 jaar niet meer gezien of gesproken. Ze waren eigenlijk geen spat veranderd!

Marian en Michiel, Koteng, midden Java, Indonesie. 23-2-2015.

SIN Electronics: Op Langkawi begeeft onze dynamo het. 24Volt, hoog rendement, galvanisch gescheiden (Marine), Bosch. Nogal speciaal, dus peperduur. Ik vrees het ding hier niet gerepareerd te krijgen maar beland uiteindelijk bij Sin Electronics. Een garagebox met een Chinees altaartje, Chinezen werkend op de garagevloer, een verscholen Chinese dame achter een stapel dozen met Chinees opschrift en een enorme berg uit elkaar getrokken dynamo s, startmotoren, accu s en elektromotoren. Waarschijnlijk Chinese makelij. Mijn dynamo wordt meteen uit elkaar gehaald, ik zie de verschillende onderdelen in de berg spare parts verdwijnen. De rotor blijkt doorgebrand, maar dat had ik zelf ook al geconstateerd. De Chinees loopt naar achter, daar is blijkbaar een magazijn, en komt terug met een splinternieuwe rotor. Mijn mond valt open. De volgende dag kan ik ‘m ophalen, voor 3 tientjes was ik klaar. Nou ja klaar, daarna begaf de stator van hetzelfde ding het maar ook die hadden ze op voorraad.

Sin Electronics, Langkawi, Maleisie 6-1-2016

Rally2Indonesia: Rally’s, we hebben er doorgaans niet zo veel mee. Maar omdat we nogal opzagen tegen de papierwinkel en corruptie in Indonesie hebben we ons toch maar ingeschreven. Nu wordt alles voor ons geregeld, ook wel eens lekker.  In 4 maanden varen we van Thursday Island, het noordelijkste puntje van Australie, naar Singapore. Onderweg zijn vele stops waar van alles voor ons georganiseerd wordt. Er nemen pakweg 50 schepen aan de rally deel dus het kan best gezellig worden. Ook Pikuditu, onze Nederlandse makkers Steef en Dineke, doen mee. Vanaf Cairns, de eerste verzamelplaats, varen we in dagtochten met 15 boten naar Thursday Island. Leuk! Onderweg ontstaat er spontaan een soort competitie en proberen we elkaar te snel of te slim af te zijn. Een kolfje naar mijn hand dus. Onze boot blijkt niet zo traag als we altijd dachten, we zitten doorgaans in de voorhoede.  Wil je meer over de rally weten? www.sail2indonesia.com Hier vindt je ook de route die we ongeveer volgen.

Lizard Island, Australia, 11/7/2015

Didg: We staan op het punt Australie te verlaten en lopen voor de tiende keer langs de winkel waar ze didgerido s verkopen. Niet van die in Indonesië geschilderde prullen maar echte instrumenten. Dure dingen dus. Een Didgerido is eigenlijk niet meer dan een boomstam die door termieten is uitgehold. Arnhemland, de noord-oost punt van Australie staat er vol mee. Maar om er een te vinden die goed klinkt moet je een kenner zijn heb ik begrepen. En die kenner heb ik dan weer gevonden, hij heeft mij een F aangesmeerd. Een F is vrij makkelijk te bespelen volgens hem. Ik ben inmiddels een jaar verder en heb er nog geen fatsoenlijke gebrom uitgehaald.  Lorie wel trouwens, maar die kon al aardig brommen.

Cairns, Australie. 3-7-2015

Roadhouses: Door heel dunbevolkt Australie vindt je ze: Roadhouses. Langs de Highway natuurlijk. Op de wegenkaart denk je een dorpje te zien maar in werkelijkheid is daar niet meer dan een roadhouse en enkele afgelegen boerderijen.  De roadhouses zijn echte pleisterplaatsen: tankstation, restaurant, bar, shop, kruidenier, slijterij, souvenirwinkel  en ontmoetingsplaats in een. Vaak is er een eenvoudige camping bij en kun je er kamers huren. Wij bezochten vrijwel elk roadhouse dat we tegen kwamen. Om te tanken natuurlijk, we verbruikten dagelijks 50 liter diesel en 5 kilo ijsblokjes voor de koelbox, maar ook om even te rusten en de sfeer te proeven.  Ook leuk, als soevenir verkochten ze vaak tin cans met de naam van het roadhouse, wij verzamelden er 16.

Kulgera roadhouse en pub. Ergens langs de Stuart Highway, Australie. 5/3/2015

Miranda: In Bundaberg komt ze even buurten. Zij lag met een vriend in dezelfde marina en in de clinch. Nederlandse Miranda, lang geleden naar Australie geemigreerd, woonde nu bij een vriendin in Sydney. In Bundaberg drinken we een biertje, ze helpt ons een beetje op weg door ons de Pilot van de Coral Coast aan te bevelen. In Sydney lopen we haar opnieuw tegen het lijf.  Heel toevallig. Ze verteld waar we kunnen kamperen en gaan daar dan ook naar toe. Dan ontstaat het idee onze auto bij haar achter te laten als we naar Bali vliegen. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben nog een BBQ bij haar en haar vriendin in de tuin. Met alle kinderen, aanhang en oude vrienden uit Perth.  Wij slapen die nacht voor de deur in de auto.  De volgende ochtend rijdt ze ons naar het treinstation, we nemen afscheid. De auto pikken we na Bali op bij haar ex. Miranda zit dan in Zwitserland. Als dank voor het stallen van de auto nemen we een batik sjaaltje voor haar mee.

Miranda, Sydney, 4/1/2015

Jean Durand: In 2007 liepen we Jean voor het eerst tegen het lijf, net als de Kind of Blue lag zijn Reskebil voor onderhoud op de kant in Salala, Oman.  Later in de Seychelles en op Madagaskar troffen we elkaar weer. Toen zijn we elkaar uit het oog verloren.Bij aankomst in de Scarborough marina  (Australie) liep ik hem bijna van de sokken. Heel toevallig want de volgende dag vloog hij voor een half jaar naar Frankrijk. Jean is na Madagaskar teruggevaren naar Kenia en later via Kaap Hoorn (Chili) naar de Pacific.  Een echte diehard dus. Zijn boot is 2/3 van de onze en heeft geen verwarming. Hij had maar 1 keer ijs op de boot vertelde hij. Brrrr. En 1 keer 70 knopen wind terwijl hij achter zijn anker hing. Brrrr. We hebben te doen met Nicole, want die heeft dat tochtje ook meegemaakt. Jean is inmiddels 72! Ook dat zou je hem niet geven.

Jean Durand, Scarborough, Australie, 6/5/2015

Tanken in de Kimberly: We waren het nog niet gewend, tralies en sloten. In het westen van Australie lijkt kleine criminaliteit nauwelijks voor te komen. Maar in het noorden waar veel Aboriginals leven is dat wel even anders. Blijkbaar zijn zij nog steeds verzamelaars en jagers. Elke bottle shop hier is beveiligd als Fort Knox en de automaat waar je 24/7 kunt tanken plunder je ook niet zo maar even.

Kimberley, Australie, 21/3/2015

Quarantaine: Australie is een enorm land. Een bijzonder land ook. En dat willen ze hier ook zo houden. Dieren, insecten en gewassen die hier niet thuishoren worden met man en macht geweerd. Op de grensovergang van The Northern Territory naar Western Australia moet onze koelbox open. Daar gaan onze garnalen, tomaten, sla en knoflook! Zo de vuilniszak in, al dat verse spul zou ziektes kunnen verspreiden. Maar het is wel ons avondmaaltje. Als we protesteren krijgen we het meeste terug maar we moeten het dan wel op de parkeerplaats opeten. Helaas is de nukkige douanetante vergeten de knoflook terug te geven dus die gaat Lorie nog even bij haar halen. Na een uurtje passeren we eindelijk de provinciegrens en geven het afval van ons maaltje bij de tang af. Nou, dat was ook niet echt de bedoeling maar ze nam het met ferme tegenzin toch maar aan. Later op de weg terug konden we zonder enige controle doorrijden, niet alle provincies zijn blijkbaar zo streng.

Grensovergang naar Western Australia. 21-3-2015

Levensgevaarlijk! Krokodillen van 6 meter, kleine en grote kwallen, rode spinnetjes, haaien in alle soorten en maten, gifkikkers, steenvissen, talloze slangen…. In Australie hoef je er niet naar te zoeken, je komt ze vanzelf tegen! Spannend hoor, want genoemde lieverdjes hebben 1 ding gemeen: ze zijn zo dodelijk als de pest. De zwarte slang die op Kangaroo Island twee maal ons pad kruiste is de gevaarlijkste van allemaal en nog agressief ook! Toen ik een plaatje van hem trok waarschuwde hij mij door zijn kop breed te maken zoals je dat kent van ratelslangen. Ik begreep het, stapje achteruit dus.  Later op Thursday Island kroop er een enorme zoutwaterkrokodil op een strandje. Vlakbij waar we geankerd lagen, dus wij er naar toe met de rubberboot. Maar daar was mijnheer niet van gediend, toen we in de buurt kwamen gleed hij geruisloos het water in en verdween. Hoewel, verdween? Mogelijk was het monster onder water op weg naar onze dinghy! Terretoriumbescherming! We hebben maar niet te lang naar die krok gezocht, rubberbootjes zijn geen partij voor krokodillentanden.

Kangaroo Island, Australie, 20/2/2015

Veedieven: Het lijkt een beeld uit een western maar dit pamflet vonden we op een prikbord ergens in de outback. Iemand heeft 350 koeien gestolen! Tussen september en juni nog wel, toen liepen de dieren blijkbaar onbeheerd rond. Pakweg 100 km ten noorden van Richmond. Zo gaat dat hier, je koopt een stukje grond zo groot als Drente, zet er wat prikkeldraad omheen en laat een paar duizend koeien los. De beesten bedruipen zichzelf wel, je hebt er eigenlijk geen omkijken naar. En als je er wat wilt verkopen dan drijf je ze bij elkaar met je helikopters en quads. Een paar honderd koeien meer of minder vallen je dus echt niet meteen op.

Capricorn Highway, Queensland, Australie. 27/3/2015

Bosbranden: Overal waar we komen is de boel ooit afgefikt. Bosbranden komen erg veel voor, vaak met fatale gevolgen. Meestal is de combinatie droogte en blikseminslag de oorzaak, maar vaak ook is de mens verantwoordelijk voor de ellende. Her en der is  aangegeven hoe groot het brandgevaar is op een schaal van safe tot total fire ban. Gelukkig herstelt de natuur zich razendsnel na een brand. Het houdt bossen zelfs vitaal. Sommige bomen en gewassen hebben  brand nodig om zich voort te kunnen planten.

Om het gevaar van ongecontroleerde bosbranden in te perken worden hele gebieden bewust in brand gestoken. Bermen van de highway stonden soms over een lengte van enkele kilometers in de fik. Maar ook natuurgebieden worden om dezelfde reden in brand gestoken. Het is mooi om te zien dat al na enkele dagen na een brand het groen de kop weer op steekt.

De brandweer was nooit ver, die heeft het zelf aangestoken. Victoria Highway, Australie 17/3/2015

AMOK: Daar zijn ze weer… Nee, dit keer hebben wij Aart en Monique zelf opgezocht. Na Spanje, Seychelles, Martinique en Nieuw Zeeland was het onze beurt. Bali is bovendien vlakbij Australie dus niet zo duur ook dachten we.  Nou, Amsterdam – Bali is goedkoper! We hebben 6 uur in het vliegtuig gezeten, we vlogen vanaf Sydney.  Jeetje, wat is Australie groot! Het weerzien met Aart en Monique was natuurlijk weer erg leuk! Zij logeerden in villa Kempf, wij verbleven in een leuk hotel aan de andere kant van Sanur. Samen aten we ons rond, bezochten we de markt, tempels, rijstvelden, een zilversmederij en Kuta. Ach het maakte eigenlijk niet uit wat we deden, het was gewoon weer tof om samen te zijn en een tjendol met elkaar te drinken.

Sanur, Bali, Indonesie, 13/01/2015

Zoete aardappelen: Op de markt kopen we aardappelen in een gevlochten mandje. Meer dan we op kunnen voor een grijpstuiver.  De keus aan aardappelen en andere wortels en knolgewassen is erg groot. Maniok, Yam, Cassave, alles is hier te koop. Van veel Wortels wordt LapLap gemaakt. De wortel wordt gemalen en tot papje verwerkt. Van de pap wordt dan weer een plak gemaakt die gebakken kan worden. Men eet de LapLap met een kokossaus, al dan niet met stukjes vlees, vis of kip.  Wij zijn er niet dol op.

Luganville, Vanuatu. 22/9/2014

Ruilhandel: Telkens als er een kano langszij komt vraagt men om een stukje lijn, vishaken, T-shirts etc. Een enkel keertje geven we dan ook iets weg maar meestal proberen we te handelen, groenten en fruit verbouwen de mensen hier allemaal.  Ik weet niet meer waarvoor we de tomaten, etc.  op de foto geruild hebben maar veel meer dan wat zware vishaken zal het niet geweest zijn.

Ook op de markt worden alle produkten verpakt in bladeren en bijeen gehouden door gevlochten vezels. Plastic zakjes zijn gewoon te duur.  Vanuatu, 15/9/2014.

Vanuatu: Vanuatu is, buiten de dorpen Port Villa en Luganville, vrijwel afgesloten van de buitenwereld. Enkele geisoleerde eilanden op die enorme Stille Oceaan met alles bij elkaar net 200.000 Ni Van. Kannibalisme kwam hier tot in de vorige eeuw nog voor. De meeste dorpjes, met vaak niet meer dan 150 inwoners, zijn aan zee gevestigd. De dug out cano is er het enige vervoermiddel, wegen zijn er niet. Men leeft eigenlijk van alles wat de natuur te bieden heeft. Ook de huisjes zijn van riet, bladeren en dunne boomstammen gemaakt. Geld is niet belangrijk. Het leven hier is voor ons begrip erg overzichtelijk: mannen, varkens, vrouwen. Zonder varkens heb je hier beslist geen aanzien. Tradities, ze hebben er veel, worden gekoesterd en met plezier uitgedragen. Het bezoeken van een dorp is vrij eenvoudig, wanneer we ons anker laten vallen komt er vaak iemand in een kano langs. Om te handelen of om een praatje te maken. Meestal maken ze ons dan ook wegwijs in het dorpje en worden we aan de chief voorgesteld. Het blijft natuurlijk aapjes kijken maar omdat iedereen hier Engels spreekt en de Ni Vanuatu erg snel contact zoeken voelen we ons hier niet ongemakkelijk. Ook leuk: uit beleefdheid vraagt iedereen eerst naar onze naam.

Wala Island, Vanuatu. 15/9/2014

De Dug Out Cano: Niet alleen indianen en Malegassies gebruiken de dug out cano dagelijks. Ook op de Stille Oceaan is de kano het enige vervoermiddel.  Er zijn kanobouwers in veel dorpjes maar meestal maken de mannen hun kano zelf.  Een hele klus, want alles wordt met de hand en eenvoudige gereedschappen gedaan.  Er komt geen machine aan te pas. Het begint met het kappen van een geschikte boom. Daarna volgt het uithakken van de romp en het uithollen van wat overblijft. Hoe dunner de wand hoe lichter de kano, maar het risico een gat te maken wordt ook steeds groter. De kano is zeer stabiel door de drijver die erop gemonteerd wordt. Alles wordt gebouwd met natuurlijke vezels, er komt geen schroef of spijker aan te pas. Het bouwen van een kano kost een ervaren bouwer een week of 3 maar de meeste mannen doen er zomaar 8 weken over. Gelukkig gaan de kano s een jaar of 8 mee. Bij elke kano hoort overigens een half kokosnootje om te hozen want ze zijn zonder uitzondering zo lek als een mandje.

Meskalynes, Vanuatu. 7/9/2014

Happy Monster: Hans en Dory hebben we al eerder ontmoet, 8 jaar geleden in Portugal! Wij gingen daarna linksaf de Middellandse zee op, zij rechtsaf richting Kanarische eilanden en de Carib. Een enkel keertje vernamen we nog iets van hen.  In Nieuw Zeeland treffen wij hen weer. Ze overleven door overal en nergens te werken en doen het blijkbaar erg goed, ze zijn net terug van een rondreis door Azië.  Hans heeft net als ik een ukelele gekocht en samen spelen we de sterren van de hemel. Ondertussen zijn ze ook een nieuw project gestart: ze kochten een stukje grond op Fiji en gaan daar binnenkort een huis op bouwen.  Nee, die twee zien we voorlopig niet meer terug in Nederland.

Dit was misschien wel de laatste keer dat wij hen zagen. Wij verlieten Suva, zij liepen net binnen.  27-6-2014

Brood: Elke dag bak ik een vers broodje in een dubbele pan.  Gewoon op een gaspitje. Het kost me weinig tijd en ik hoef er al helemaal niet meer bij na te denken, alles is gestandaardiseerd:

• 1 maatbeker (500ml) meel
• Handje Muesli
• 1 Eetlepel zout
• Beetje instant gist
• 1 Eetlepel palmolie
• 200ml. Water van 37 graden.

10 minuten kneden, deeg delen (helft is voor volgende dag), uitrollen, in pan laten rijzen (1/2 uurtje) en in 10/15 minuten bakken.  Een kind kan de was doen.

Van 1 broodje houden we nog een flink stuk over ook. 11/9/2014

Moonshine: In de Homebrewshop verkopen ze ook alles om zelf alcohol te stoken! Dat mag zowaar in Nieuw Zeeland, zolang het voor eigen gebruik is.  Mijn interesse is gewekt, via het internet koop ik een klein distilleerapparaat en ga aan de slag.  Het blijkt een leuk proces. Met 7 kilo suiker en een pakje gist maak je 23 liter drab met 15% alcohol door het enkele dagen te laten gisten. Die alcohol haal je er dan uit met het distilleerapparaat (still) . Het resultaat? Van 5 liter drab een halve liter moonshine met 90% alcohol. Beetje verdunnen met water, limoentje en wat suiker erbij en proosten maar.

Met de still haal ik de alcohol uit de drab. Druppel voor druppel. Whangarei, 12-2-2014

Hans en Jeanette Klomp: In Samoa meren we af naast een ramp van een zeilschip. Een oud vies ding waar zo op het eerste oog van alles aan stuk is.  De schipper spreekt ons in het Nederlands aan. Hans blijkt bezig met een dilivery, de boot moet naar Australië. Hij is de enige aan boord met zeilervaring, de twee bemanningsleden , waarvan er eentje min of meer gestoord is, waren net aan boord en hadden nog nooit een boot van binnen gezien.  Hans, duidelijk toe aan een verzetje, nodigt ons uit voor een biertje. Het is bijna 5:00uur en happy hour in de bar tegenover de jachthaven. Twee halen, één betalen. Hans post zich op de kade bij onze boot in de veronderstelling dat wij dat biertje voor half geld niet willen missen. Maar wij zijn nog lang niet klaar dus na een klein uurtje besluit Hans zijn voordeel vast te gaan halen.  Als wij eindelijk zover zijn is het happy hour natuurlijk allang voorbij. Later maken we beter kennis, Hans blijkt al 20 jaar in Nieuw Zeeland te wonen. Met jeanette, zijn vrouw.  Hij zit in de automatisering en klust zo nu en dan aan bootjes. Ook wordt hij regelmatig gevraagd om schepen over te zeilen.  Samen met de bemanning van de Zeemuis en de Happy Monster vierden we oud en nieuw bij hen thuis. Hans had zelf bier gebrouwen en oliebollen gebakken.  Zijn tocht van Samoa naar Australie verliep overigens niet helemaal vlekeloos, al snel vielen de motor en de generator uit. In het donker en op een hand gps hebben ze Australië uiteindelijk toch gevonden.

Hans en Dory van Happy Monster, ik en Jeroen aan het andere eind. Hans Klomp en Djery rechts. Oud en Nieuw bij Hans en Jeanette Klomp. Nieuw Zeeland 31-12-2013.

Kerry Strongman: Met Tom verkennen we het Noordereiland van Nieuw Zeeland. Onderweg, in Ta Hana, stoppen we om iets te eten en parkeren de auto toevallig voor een Galerie met Kauri-objecten. Binnen treffen we niemand, lopen wat rond en bekijken de imposante beelden. De Galerie bleek een enorm atelier waar de eeuwenoude, uit de modder gewonnen kauribomen worden bewerkt. Enorme stronken en stammen waar je ook keek. Plots komt er een smoezelige, kale, dikke man met een grijze baard naar ons toe. Op zijn  plofkuit een vies verbandje. We herkennen hem van een foto die we bij de ingang zagen: Kerry Strongman, de beeldhouwer. Hij biedt ons spontaan een van zijn werken aan, maar niet zonder ons eerst te zegenen in de Maori traditie. Kerry blijkt een internationaal gerespecteerd Shaman, een Maori medicijnman. Hij nam er de tijd voor. Eerst waren wij wat lacherig maar dat sloeg snel om in respect. Na de ceremonie waarbij wij onze voorhoofden en neuzen tegen elkaar drukten, overhandigde hij ons de vishaak gemaakt uit 25.000 jaar oud kaurihout.  Een vishaak is een Maori symbool dat staat voor behoud en veiligheid van zeevaarders. Nogal beteuterd vervolgden wij onze weg naar het restaurantje.

Poster van Shaman Strongman in Amsterdam. 7-12-2013

Forel,: Het vissen op Forel is in Nieuw Zeeland een Nationale sport. In elke snelstromende rivier staan mannen en vrouwen met lieslaarzen in het koude water. Overal zijn winkels waar je vliegenhengels en kunstvliegen kunt kopen. Meerdere tijdschriften tonen de ene na de andere reusachtige vangst. Het water loopt ons in de mond. In het restaurant waar we vragen of ze er forel, gebakken in amandeltjes serveren kijkt men ons echter met open mond aan. Het is absoluut verboden forel te kweken, verkopen of te serveren, het visje wordt nog beter beschermd dan de kiwi lijkt het. Allen vissers mogen de eigen vangst opeten, niet meer dan 3 forellen per dag. Zalm daarentegen blijkt vogelvrij, we hebben verschillende zalmkwekerijen bezocht. Rare jongens die Kiwi’s.

Forel in het Tongariro National Trout Centre. Ook hier kijken, kijken, niet eten. 11-12-2013.

Steef en Dineke Pikuditu: Je komt onderweg wel eens mensen tegen waar je gelukkig niet meer vanaf komt. Steef en Dineke Verbiest bijvoorbeeld. Op Moorea, Frans Polynesië, hingen ze plots met hun dingy aan onze boot. Daarna hebben we  samen heel wat biertjes genuttigd, wedstrijdjes gevaren, gelachen, rondgereden en in parels gehandeld. Tot aan Nieuw Zeeland toe. Steef en Dineke exploiteerden een familiepension in Bergen aan zee en leefden half om half op Bonaire. Nu varen ze net als wij over de Pacific maar zijn er nog niet uit waar de reis naar toe gaat. Wij denken dat we ze nooit meer kwijtraken.

Suwarrov, Cook Islands, 26-9-2013

Update: we zijn ze kwijt! Wij verwachtte hen in Suva, zij dachten dat wij in Savu Savu zaten. Nadien zijn we elk een andere kant opgegaan en de wind belet dat we elkaar weer vinden. Voorlopig althans.

Beet: Beet, we hebben alweer beet! Een flinke vis is er weer ingestonken en heeft ons kunstaas gegrepen, De spoel van de molen ratelt, de adrealine giert door ons llchaam. Ook de vis, we weten nog niet wat het is, zal wel aardig gestressed zijn. He is een vechter, een mahi mahi misschien. Of een tonijn. Langzaam halen we de vis binnen, we krijgen hem nog niet te zien. Plots begint het dier te vechten alsof zijn leven er vanaf hangt, ik vrees dat hij gelijk heeft. De spoel van de molen slipt en de lijn loopt met veel geweld weer af. De vis moet veel groter zijn dan we aanvangkelijk dachten, ik ben bang dat de hengel zal breken. Dan stopt het gevecht abrupt, de hengel strekt zich en ik kan de lijn vrij makkelijk binnen halen. Blijkbaar heeft de vis gewonnen. Hoewel…., het lijkt alsof er nog steeds iets aan de haak hangt. De kop van de aangevreten geelvin tonijn die we uiteindelijk aan boord takelen maakt alles duidelijk. We hebben ook een forse haai aan de lijn gehad. Van het restant tonijn heeft Tom nog een mooi portie sashimi gefileerd.

Ergens tussen de Marquesas en de Tuamotus, Frans Polynesie. 17-6-2013.

Geluidshinder: De Sociëtie-eilanden in Frans Polynesië zijn adembenemend. Ongerept, puur natuur. Verkeer is er op de meeste eilanden nauwelijks te vinden. De enige verharde weg, als er al een is, loopt langs de kust rond het eiland. Het binnenland is ruig, hoog en weelderig begroeid met  bomen, bloemen en planten. Rond de eilanden is de zee zo kalm als een vijver op een mooie zondagmiddag want de enorme deining van de Pacific slaat dood op het rif  enkele honderden meters uit de kust. Het geweld dat daarbij gepaard gaat is onbeschrijfelijk. Het monotone geluid van de uiteenspattende golven klinkt ons echter bekend in de oren, het is niet te onderscheiden van het lawaai dat een overvolle snelweg produceert. Onophoudelijk, dag en nacht! In Nederland zou men er vast een geluidswal langs plaatsen.

Die zijn vast nog niet op Bora Bora geweest. 10-10-2013

Hinano: Het biertje in Frans Polynesie is Hinano uit Tahiti. Het flesje doet je meteen verlangen naar palmenstranden, mooie meisjes met bloemenkransen en rieten rokjes. Hinano is de naam van de mooie dochter van de grondlegger van dit voortreffelijke biertje. Al op de eerste etiketten was  Hinano  afgebeeld. Toen ze ouder en dikker werd is de afbeelding vervangen door een meer stylistische. Opvallend: het meisje op het etiket heeft maar 4 tenen, net als de de echte Hinano.

Hinano, Tahiti. 2 juni 2013

Atoombom: Alles gaat traag in Frans Polynesië, men lijkt zich niet druk te maken over de toekomst. Er word wel gewerkt en zo maar alles gaat met de Franse slag. Een beetje ondernemer kan hier een dikbelegde boterham verdienen zou je denken. Ondertussen verbazen wij ons erover dat het leven hier schreeuwend duur is en dat veel auto’s die er rond rijden van het kaliber Range Rover zijn. Waar betalen ze dat allemaal van? Het blijkt dat Frankrijk, ter compensatie van de gevolgen van de atoomproeven die ze hier ooit deden, de zakken van de  Polynesiërs behoorlijk spekt. Voldoende blijkbaar om elk initiatief, ontwikkeling van de landbouw, toerisme of industrie bijvoorbeeld, in de kiem te smoren. 

John: Op Hiva Oa krijgen we een lift van Mary Jo, een Polynesische die de kost verdient met het verlenen van diensten aan cruisers. Later brengen we haar dan ook de was en laten we ons naar de supermarkt brengen. Samen met John, haar echtgenoot, runt ze bovendien een hostel en verzorgt ze excursies over Hiva Oa. Wij waren dan ook een hele dag met John op stap. Naast alle historische sites zagen we veel van het eiland. Tot slot bracht hij ons naar een lokaal restaurantje, wij waren er de enige gasten, waar we kennis maakten met het traditionele Polynesische eten: broodvruchten, cassave, banaan in kokos, maniok, gestoofde geit, kokosrijst en een onduidelijke soep.

Lunchen met John. Hiva Oa, 2 juni 2013

Oogst: Elke ochtend, tijdens de oversteek van Ecuador naar Frans Polynesie, verzamelde Tom de aan dek gestorven vliegende vissen en sepia s.  Doorgaans kleine beestjes waarvan je er veel bijeen moet sprokkelen om er een behoorlijk maaltje aan over te houden. Gemarineerd in knoflook, olijfolie, wat peper en zout deden ze het fantastisch op de gril. Een welkome afwisseling op ons dieet van Mahi Mahi en Tonijn.  Het schoonmaken van al die kleine visjes was trouwens een hele klus dus erg vaak hebben we ze niet gegeten.

Pacific Ocean 29-04-2013

Wegversperring: Er komt veel water uit de lucht in de Andes. Het is er dan ook enorm vruchtbaar, werkelijk elk stukje is in gebruik voor landbouw en veeteelt. De bergwegen zijn doorgaans uit de berg gehouwen, aan de ene kant kijk je in de diepte, aan de andere tegen een steile wand. Door al dat water dat zijn weg naar beneden zoekt zijn met name die steile wanden weinig stabiel. Bij elke zware regenbui komt er wel ergens een rotsblok of een heel voetbalveld naar beneden. Ook wij werden uren opgehouden terwijl wegwerkers de bedolven weg weer gangbaar maakten. Na het schieten van het plaatje sliep ik maar weer verder.

18-04-2013 Andes, Ecuador.

Lifters: We doen de Quilatoa loop, een prachtige route door een deel van de Andes waar alleen traditionele indianendorpen zijn. Helaas, die dag regent het pijpenstelen en rijden we vrijwel de hele dag in de wolken. Veel van het landschap krijgen we niet mee en verleggen onze aandacht naar de vele lifters langs de weg. Eerst nemen we een schooljongen mee die we een kwartiertje later bij een afslag achterlaten. Daarna passeren we twee verzopen dames met een kind in een deken.  We zien ze maar net door de stromende regen maar rijden door omdat we maar een zitplaats over hebben.  Het voelt niet goed en we keren de auto. Breed lachend stappen ze in, we zitten bij elkaar op schoot. Het blijkt dat ze nog minstens een uur moesten lopen. Toen Lorie een foto van de traditioneel geklede indiaanse wilde maken wende ze zich verlegen af, een foto zat niet in de deal.  De laatste lifter die dag wees ons de weg toen we om moesten rijden, maar verder heeft hij 2 uur lang zijn mond niet opengedaan. Ja, om af en toe te gapen.

17-04-2013 Quilatao loop Ecuador

Andeswolf We waren er niet op voorbereid, sterker nog, we bevonden ons in een omgeving waar niets overleeft dachten we. De flanken van de Cotopaxi vulkaan zijn kaal en koud, er groeit niets, alles is zwart. De verbazing was dan ook groot toen we twee Andeswolven tegen het lijf liepen. Een mannetje probeerde hardpotig een vrouwtje het hof te maken. Ze leken geen enkele belangstelling voor ons te hebben. Later bleek dat ze niet alleen waren, verderop kruiste een andere wolf ons pad. De Andeswolf lijkt trouwens veel meer op een vos dan op een wolf. Erg angstaanjagend waren ze dan ook niet. Wel vreselijk mooi.

15-04-2013 Cotopaxi, Andes, Ecuador

Toilet Na een prachtige afdaling van een uur bereikten we het onwezenlijk groene meer in de Quilatoa krater. We hadden wel een versnapering verdiend vonden wij en ik moest hoognodig. Het kereltje dat er rondscharrelde wees in een bepaalde richting voor het toilet. Na enig zoeken stuitte ik op een schuurtje waarvoor een paard stond. De sukkel had mij niet gezien en bleek in staat met vier benen tegelijk te kunnen springen toen ik het hoekje om kwam. Trillend maakte het de weg naar het toilet voor mij vrij. Aan het toilet, de deur kon niet dicht en er was geen water of papier, kon zelfs dit paard geen schade aanrichten. Ik heb mijn keutel gewoon in het gat laten vallen en nog even nagekeken. Het paard hield ook een oogje in het zeil.

17-04-2013 Quilatoa, Ecuador.

Paartje: Tom, Lorie en ik varen van Panama naar Equador, we hebben al dagen geen land en wind in zicht. De oceaan is als een spiegel zo glad. Her en der spotten we schildpadden die zich koesteren in de tropische zon. Dobberend met hun schild een stukje boven water. Ook zien we, albatrossen, haaien, kleine walvissen en dolfijnen die we nog niet eerder zagen. Sommigen springen geheel uit hun milieu en kunnen we van neus tot staart bewonderen. Plots ratelt een van de vismolens, de aankondiging van een gevecht met een grote vis. Al snel laat de Mahi Mahi (Dorade, Goudmakreel) zijn enorme gouden lichaam zien, sidderend komt het dier een dikke  meter uit het water. Als we de vis nabij de boot hebben blijkt onze buit gezelschap te hebben van zijn partner, ze wijkt geen meter van het in doodstrijd verkerende dier. Onze harten breken, Mahi Mahi’s  blijven elkaar een leven lang trouw. Zelfs als we de ongelukkige aan boord getakeld hebben blijft het wijfje met de boot meezwemmen. Je raadt het al, we smolten en gaven de delicatesse zijn vrijheid terug. Samen verdwenen ze in de diepte. Er kon nog geen bedankje af.

Embera indianen: Onze laatste stop in Panama, Bahia Pina in de Darien. We bezoeken er de Tropic Star Lodge, een wereldberoemde uitvalbasis voor sportvissers. Wereldberoemd omdat hier vrijwel alle recordvissen gevangen zijn.  De bedrijfsleider, een gemodelleerde Amerikaan, vertelt ons alles over de geschiedenis van het resort. We zijn onder de indruk. Als we naar de boot terug peddelen blijken we niet langer alleen te zijn, een stuk of 8 Embera indianen hangen in kano’s rond de boot en bieden ons een grote hoeveelheid souvenirs aan. Natuurlijk hebben wij wat van hen gekocht maar eigenlijk waren de bescheiden indianen veel interessanter dan de mandjes en housnijwerkjes.

Bahia Pina, Darien, Panama 29-3-2013

Hangtietindianen: Stroomopwaarts, nog niet eens zo erg diep in de jungle, bereiken we Boca Lara. Een Wounaan indianendorp dat ook vanaf de Panamerican highway met een 4×4 te bereiken is. We ankeren de boot in een bocht van de rivier en bezoeken het dorp met de dinghy. Hier worden we opgewacht door een stamoudste met een secondant die ons onmiddellijk een geplastificeerde prijslijst presenteert. Bezoeken van het dorp kost US$10,-  pp. Maar voor US$ 100,- kunnen we een heel orkest of een dansgroep laten oprukken.  Overnachten en het nuttigen van een traditionele maaltijd kan ook. We zijn op zoek naar souvenirs die alleen hier gemaakt worden en houden het bij een wandeling door het dorp. Fotograferen staat vrij maar het blijkt toch moeilijk schroom opzij te zetten. We bezochten enkele hutten waarvan de bewoners souvenirs maakten en kochten er natuurlijk nog wat vlechtwerk. Tja, als ze ons iets verkopen dan hoort daar ook een plaatje bij, dan moet zelfs een hangtietwounaan eraan geloven.

Boca Lara, Darien, Panama 27-03-2013.

Kim en Okke: We kenden ze al van de oudejaarborrel op het strand van Taboga. Toen wij enkele maanden later op Taboga terugkeerden troffen we hen weer. Kim is Amerikaanse, ze woonde ooit in New York. Okke Ornstein, een Nederlander zoals de naam al doet vermoeden,  is onderzoeksjournalist bekend om zijn fraude en corruptieonderzoeken.  Samen wonen ze al weer enkele jaren in Panama waarvan de laatste tijd in een leuk appartement op Taboga. Een leuk stel waarmee we onze laatste avond op Taboga borrelend op de Kind of Blue doorbrachten. Later las ik dat Okke verschillende prijzen met zijn werk heeft gewonnen en minstens een maand gevangen heeft gezeten in Panama.

Taboga, Panama, 23-03-2013

Watertaxi: Paniek op de Kind of Blue, de rum en limoentjes zijn op. Ook vis hebben we in dagen niet gevangen en er is nog meel voor een dag of twee. In het gehucht La Esmeralda op Isla del Rey hopen we wat inkopen te kunnen doen. Een local in een kano wacht ons op en wil ons wel naar de kant brengen. Tom en ik stappen over en moeten meteen hozen, de kano is zo lek als een mandje en veel te klein voor 3 personen. Het water gutst sneller over het vrijboord dan we eruit kunnen scheppen. We moeten nog door de branding en ben blij dat ik geen camera heb meegenomen.  Het gaat net goed allemaal, met een nat zitvlak landen we op het strand. In het dorpje moeten we naar een kleine shop voor meel maar dat is er niet, vis halen we bij een ongeinteresseerde visser in een hangmat uit de vrieskist en voor een fles rum belanden we in een dranklokaal. De local van de kano weet ergens nog wat limoentjes en uien te scoren. Opgelucht gaan we terug naar de boot. Een voor een, want ook onze vriend heeft wel door dat 3 teveel is.

Isla del Rey, Las Perlas, Panama. 5-3-2013

Local: Lorie en ik struinen over het prachtige strand van Isla Pedro Gonzales. Op het hele eiland is er slechts een klein vissersdorpje maar in de baai waar wij geankerd liggen wordt aan een luxe resort gewerkt.  We worden aangesproken door een local, een verwaarloosde man met een lam handje. Andre hete hij volgens mij. In gebrekkig Engels bood hij fruit aan maar hij had niets bij zich. Limon, Papaya, Mango, hij kon overal voor zorgen.  Ik bestelde wat limoentjes maar had geen idee waarmee hij zou komen en hoeveel we moesten betalen.  Andre trok het bos in en kwam even later terug met een enorme zak manderijnlimoentjes. De lokale soort. Ik denk dat er wel 50 in de zak zaten. Hoeveel het moest opbrengen liet hij aan mij over. Een beetje overdonderd gaf ik hem US$ 7,- Een beetje te veel dacht ik maar de man sprong zowat een gat in de lucht. Gehandicapten hebben het niet breed in Panama.

Isla Pedro Gonzales, Las Perlas, Panama 9-2-2013

Boomkip: Panamezen gaan niet zo zorgvuldig om met hun omgeving. Beschermde diersoorten worden er gewoon gegeten, hele bossen worden er gekapt en vuil wordt in zee of op straat gedumpt.  Panama is een groot, dunbevolkt land dus buiten de stad valt het wel mee. Met die ongemakken kunnen wij wel leven.  De leguaan die we in Las Perlas op het strand aantroffen kon dat duidelijk niet, het dier zat verstrikt in een achteloos achtergelaten visnet en moest dat met de dood bekopen. Nog niet erg lang geleden denken wij, hij was verkleurd, maar verder zag hij er nog springlevend uit.

2-2-2013, Las Perlas, Panama.

warmwaterbron: Rond Volcan Arenal bevinden zich een aantal heilzame warmwaterbronnen. Een duik in zo’n bron blijkt een dure grap want alle bronnen bevinden zich in een luxe spa of resort. Op weg naar ons hotel in Fortuna zien we een groepje locals in zwemkleding langs de weg. Daar gaan we morgen na de hike een kijkje nemen spreken we af.  Er blijkt inderdaad een prachtige bron te zijn, verscholen in het bos. Met Frank en Marleen, twee Duitse backpackers die we een lift gaven, dobberen we een dik uur in het snelstromend riviertje waarvan het water bijna heet is. De locals vonden het wel grappig geloof ik.

17-12-2012 Arenal, Costa Rica.

Hop On Hop Off Nou, als je een sterk verhaal wilt dan heb ik er hier een: we zijn als echte toeristen door Panama city  gereden. Oortjes in en bij elke bezienswaardigheid een uitleg. In de Mall hebben ze ook van die olijke treintjes met schreeuwende kinderen, bejaarden en zwaarlijvige stelletjes. Ben benieuwd wanneer we daar rijp voor zijn.

Panama City, 5-12-2012

Kokosnoten plukken: We hadden al van alles geprobeerd. Tevergeefs natuurlijk, klimmen in een kokospalm leer je niet in Nederland. En het gooien van stenen en touwen bleek ook vruchteloos. Nadat ik weer eens uit zo’n boom gedonderd was heb ik alle aluminium peddels en pikhaken aan de gaf (pikhaak om grote vis uit het water te trekken) vastgemaakt waardoor er een haak aan een 10 meter lange hengel ontstond. Aan de haak maakte ik nog een touw vast. Met de hengel prikken we de haak nu in een kokosnoot en trekken hem met het touw uit de boom. Binnen een kwartier plukten we meer noten dan we op konden eten. Nog weken dronken we kokoswater, kookten we in kokos en aten brood met geraspte kokos. Lorie en Tom hadden na twee dagen al buikpijn en de dunne.

7-03-2013 Las Perlas, Panama.

Landen 2: Met het bijbootje naar de kant is vaak een hachelijke onderneming. Deining, golven, rotsen, verval, stroming, wind, regen, de afwezigheid van een steiger etc. etc. Soms zijn we blij als we droog de kant bereiken. In Playita, de ankerplaats nabij Panama Stad, lijkt echter alles prima geregeld, gewoon je hand opsteken als de bus passeert. Helaas, de bus kwam slechts 1x per week langs en stopte niet voor cruisers. We waren dus gewoon weer aangewezen op de dinghy en de dure aanlegsteiger van de marina. US$ 5,-  per dag en we moesten nog een gekleurd armbandje dragen ook.

Playita de Amador, Balboa/Panama City 19-03-2013

Landen 1: Wanneer we ergens achter ons anker liggen moeten we met de dinghy naar de kant. Soms is er een prima aanlegplaats maar meestal is  het landen een hachelijke gebeurtenis.  Neem de landingsplaats in Balboa: Omdat er een verval van ruim 4 meter is parkeren we de rubberboot aan een smerige roestige ponton. Er worden veel dinghy’s gestolen dus het ding moet aan de ketting. Om aan de kant te komen stappen we over in een smerig wankel bootje dat doorgaans vol water staat. Met een touwtje dat vaak in de knoop zit trekken we ons naar een spekgladde betonnen trap. Op blote voeten glibberen we door het water en via de trap naar boven waar ons een vieze kade wacht. Via een poort, bewaakt door militairen, komen we op een enorme parkeerplaats waar we meestal de taxi naar Panama City pakken.  De eigenaar van het oranje bootje, ook een cruiser, wil 3 dollar per dag voor het gebruik ervan hebben. Maar daar kwamen wij pas achter toen we op punt van vertrek stonden.

Isla Perico, Brisas de Amador, Balboa, Panama. 31-10-2012

De bus naar Colon: Van Portobello naar Colon is hooguit 30 km. Toch weten de oude Amerikaanse schoolbussen, daar makkelijk twee uur over te doen. Er zijn vaste bushaltes maar ook tussendoor stopt de bus voor iedereen die een hand opsteekt. Dat begint meteen na vertrek van het busstation, nog geen 50 meter verder stappen er steevast 5 tot 10 mensen in. 200 Meter verder weer een handje vol. Dat gaat stapvoets door tot halverwege de rit. De bus is dan doorgaans afgeladen hetgeen voor de chauffeur het sein is om het gaspedaal volledig in te trappen. Nou, daar lusten de honden geen brood van: inhalen op plaatsen waar het tegemoetkomend verkeer volstrekt onvoorspelbaar is, haarspeldbochten worden per definitie op de verkeerde weghelft genomen, in het midden van de weg rijden om de stuurspeling wat meer ruimte te geven……!  De voorruit van de bus is beplakt met stickers, door een 25cm hoge spleet heeft de chauffeur nog net zicht op het slagveld. Ondertussen belt hij met zijn vriendin en praat de oren van het hoofd van de bijrijder. Het avontuur kost maar $ 1,60. Op de kermis ben je voor een vergelijkbare sensatie een vermogen kwijt.

Portobello, Panama, 18-1-2012

Panamakanaal 2: Hét kanaal passeren vraagt wat meer voorbereiding dan het schutten in de Volkeraksluizen. Alles draait hier om het grote geld. Een gemiddelde passant betaalt $ 100.000,-  voor een enkeltje. Ook wij lopen mee in de procedure: reserveren, meten van het schip, instructie, borgstelling, planning en begeleiding.  Voor de papierwinkel hebben we een agent in de arm genomen. Hij zorgt ook voor de 4 verplichte lijnen, autobanden om de stootwillen aan te vullen en line handlers als we zelf niemand kunnen vinden.

Panamakanaal op eigen kiel 28-01-2012

Slavenbegraafplaats: In Portobello troffen we bij toeval een vervallen begraafplaats. De meest mistroostige die we ooit zagen. Het bleek de laatste rustplaats voor slaven die niet in ongenade waren gevallen. Met erg veel respect werd er met de ontzielden op het volledig verwaarloosde kerkhof niet omgesprongen, de ommuurde plek werd lange tijd gebruikt als ezelstal.

Portobello, Panama 4-02-2012

Groentenboer: Alweer 2 maanden zwerven we door Kuna Yala, het territorium van de Kuna indianen in Panama. In de kleine dorpjes vinden we soms een tomaat, 5 slechte aardappelen, kip, blikjes corned beef en ingeblikte sardines van bedenkelijke kwaliteit.  De Kuna’s kiezen ervoor eenvoudig te leven. Ter compensatie bakken wij zelf brood, maken yoghurt, kaas en jam. Wat een plezierige verrassing was het toen we bij the Lemon Cays, een veel toeristischer deel van Kuna Yala, bezocht werden door de groenteboer! Een sloep vol vers fruit, groenten, wijn en rum kwam gewoon langszij. We kochten ons suf, blijkbaar hadden we even genoeg van alle eenvoud.

Lemon Cays, Kuna Yala, Panama.  7-01-2012

Jim en Frank: Pfff, we hebben op het nippertje Bahia Cinto bereikt. Onze diesel is op een haar na op en wind is er al dagen niet. De volgende dag krijgen we gezelschap en 22 liter diesel van Jim uit Chicago en Frank uit New Orleans. Later meren we naast hun Pipedream, een fraaie Catalina, af in de marina van Santa Marta. Samen maken we een trip naar de restanten van het oude indianendorp Taironaka. Jim, de serieuze, heeft zijn geld verdiend met het schrijven van het softwareprogramma Pipedream (vandaar de bootnaam). Frank, de grappige,  werkte lange tijd als  private investigator voor zijn broer en moest de wandelgangen van bedrijven onderzoeken. Samen waren ze van Trinidad op weg naar de VS.

Jim. Taironaka, Colombia, 15 oktober 2011. 

Richard en Adriana uit Texas: Het eerste metrokaartje kopen ging een beetje moeizaam. De dame achter ons schoot onmiddellijk te hulp en nam ons de rest van de ochtend op sleeptouw. Adriana en haar man Richard waren ook op vakantie in Medellin en begrepen dat ook wij de kabelbaan, een onderdeel van het metronet, wilden nemen. Adriane is Colombiaanse dus ze wist ons veel over de stad te vertellen.  Samen dronken we nog een biertje en aten een soort “spekkie” gemaakt van honing en mergel uit een varkenspoot. Ook in Texas hebben we nu een logeeradres, zij bezitten er een ranch waar commercieel op herten en andere viervoeters gejaagd wordt.

Medellin, 19 oktober 2011.

Busreis naar Medellin: Carlos en Katinka  Blaaker brachten ons op het idee om ook het binnenland van Colombia te verkennen. Zij waren er met vakantie geweest en Carlos wilde het liefst meteen verhuizen naar Bogota of Medellin.  Een beetje overmoedig besloten we in Santa Marta de bus naar Medellin te pakken. Als het mee zou vallen wilden we daarna misschien wel doorreizen naar Bogota.  Het viel niet mee! De afstanden hier zijn werkelijk enorm, de wegen smal, steil, levensgevaarlijk en de weggebruikers suïcideaal!  Ook onze buschauffeur was niet te vertrouwen, met een dichtgeknepen poepert passeerden we vrachtwagens op plaatsen waar inhalen normaal gesproken dodelijk is.  Bovendien was het hondenweer, hele dorpen waren ondergelopen en we hadden minstens 5 uur vertraging.  Vroeg in de ochtend, na een rit van 22 uur  bereikten we Medellin.  De hotelkamer die we vooraf geboekt hadden bleef die nacht onbenut.  Van de reis naar Bogota hebben we maar afgezien.

Medellin 23 oktober 2011

Operators Niet elke Colombiaan heeft een mobieltje en of beltegoed. Bellen doen ze bij een van de talloze operators. Voor 200 pesos (€ 0,07) per minuut gebruik je een van de telefoontjes die ze met een kettinkje aan hun vestje of tafeltje bevestigd hebben. Dat vestje is tevens reclamebord en bergplaats voor de telefoontjes. Soms staan er wel 6 mensen op gehoorafstand van elkaar te bellen want langer dan 1,5 meter zijn de koortjes niet. Ik denk dat ze bellen via een goedkope provider want de operator kiest het nummer en geeft dan de telefoon af.

Opvallend, de operators zijn vrijwel altijd vrouw.  Ook leuk, elke Colombiaan houdt het toestel voor de mond bij praten en aan het oor bij luisteren.

Medellin, Colombia, 22 oktober 2011

Koffieventer Koffie is het drankje dat in Colombia het meest gedronken wordt. Koffie is goedkoop, ze hebben het in overvloed en het is zeldzaam lekker. Juan Valdéz is een grote winkelketen waar je alleen koffie in talloze varianten kunt drinken. Wij kochten er soms een ice café met slagroom. De doorsnee Colombiaan drinkt zijn bakkie troost echter gewoon op straat. Een koffieventer vindt je werkelijk op elke hoek, elk pleintje en elk parkje. Hun “winkeltje” bestaat soms uit een omgebouwde kinderwagen maar vaker nog dragen ze de thermoskannen in een bak aan hun schouder.

Medellin, Colombia 22 oktober 2011.

Fruitverkopers Net als veel Zuid-Amerikaanse landen is Colombia enorm vruchtbaar, overal groeien vruchten. Fruit en fruiddrankjes worden dan ook massaal aangeboden. Vaak maken de straatverkopers er nog iets moois van ook. Mango’s, papaya’s, meloenen, avocado’s etc. worden in plakjes gesneden en in een bekertje met vorkje verkocht. De hele dag zijn de verkopers in de weer met het besprenkelen van hun koopwaar. Geen overbodige arbeid bij een gemiddelde temperatuur van 31 graden. Wij zijn niet van die fruiteters, we halen liever een biertje als we trek krijgen.

Medellin, Colombia, 22 oktober 2011.

Bestek We hebben nog een dik half uur voor de bus naar Santa Marta vertrekt. Een tocht van minstens 20 uur. In ons beste Spaans bestellen we snel twee gebakken kipfiletjes met rijst en salade. De kelner snapte ons volledig dacht hij en bracht een halve gegrilde kip, in de schil gekookte aardappelen en maiskoek. Als we van de verbazing bijgekomen zijn zoeken we ons bestek maar er zijn alleen twee plastic handschoenen om te kluiven. Ach soms moeten we ons een beetje aanpassen. Zeker als we op hete kolen zitten omdat de bus bijna vertrekt.

Medellin, Colombia, 22 oktober 2011.

Tanken in Santa Marta. De marina in Santa Marta is splinternieuw. Ook het personeel doet nog haar uiterste best om het de bezoekers naar hun zin te maken. Toch keken wij vreemd op toen we een zak met 12 flesjes Peroni, die Italiaanse pilsjes, cadeau kregen. “Voor het ongemak van vanochtend” werd erbij gezegd. We hadden die dag wel getankt, maar dat liep verder gesmeerd dus dachten we dat het pakket verkeerd bezorgd was. Bij navraag bleek dat anderen die na ons tankten ontdekte dat de meter op de tankauto te veel berekende. Wij tankten 155 gallon voor 1.1000.000,00 Pesos (€ 440,-), terwijl dat blijkbaar minder moest zijn.  Wij hadden er niet zo’n moeite mee, het was nog steeds goedkoop, maar het was dus wel een cadeau uit eigen zak.

Santa Marta, Colombia 25 oktober 2011.

Vreemd vissen “Kijk, een roze pelikaan” roept Lorie. Ze bedoelt een flamingo, die zie je vaker op Aruba, Bonaire en Curacao. Het blijkt echter een bosje roze ballonnen te zijn die op het water naar zee dansen. Later zien we er nog veel meer. We denken dat kinderen de speeltjes loslaten tot we een enorme Arubaan met 3 ballonnetjes op het strand ontmoeten. Geen kind te bekennen. Aan het trosje ballonnen hangt een visdraadje met aas, een stukje inktvis uit de vriezer. Hij laat de ballonnen met aas door de wind meevoeren, zelf houdt hij het andere eind van de vislijn vast. Als de ballonnen ver genoeg zijn rukt hij aan de vislijn waardoor de knoop aan de ballonnen losschiet en het aas naar de bodem zakt. De ballonnetjes ziet hij nooit meer terug. Verderop zitten de grotere vissen verklaarde hij, het trucje had hij afgekeken. Hij was er elke dag. “Ik kan beter vissen dan dagelijks een fles rum drinken” vertelde hij. Wij doen dikwijls beiden.

Roze pelikaan volgens Lorie. Bonaire 28 september 2011

Stuntje Aruba verken je het best op een motorfiets of met een 4×4. Ik heb al zeker 6 jaar niet meer op een motor gezeten dus Lorie vroeg zich af of het huren van een motorfiets nou wel zo’n goed idee was. Daar waar we het asfalt verlieten en de weg steil naar beneden, sloeg de angst toe. Om haar te overtuigen dat ik het trucje niet verleerd was heb ik me in allerlei bochten moeten wringen.

Oostkust Aruba, 29 september 2011.

Slime: James Bond had ze in zijn Aston Martin om achtervolgers af te schudden. Hier groeien die kraaienpoten gewoon aan de struiken. Zonder “Slime”, een groene slijmerige troep, in de fietsbanden rij je elke 1000 meter lek. De naalden doorboren alles en blijven in de band steken. Maar door de slijm kun je meestal gewoon doorfietsen. Na een ritje kan ik pakweg 10 boosdoeners uit de banden trekken. Ook dan doet Slime z’n werk weer, plakken is er niet meer bij.

Natuurgebied Den Dunki, Curacao 11, augustus 2011

Droomhuis Blaaker: We zijn door Katinka en Carlos Blaaker uitgenodigd voor een BBQ bij hun thuis. Emmastad is ooit door de Shell gebouwd voor haar medewerkers. Alle villa’s zijn van oorsprong hetzelfde maar Carlos en Katinka hebben er iets heel bijzonders van gemaakt. De riante, door brede bomen beschutte patio is nu de centrale leefruimte waaromheen de keukens, slaapkamers, studeerkamer, televisieruimte etc. etc. met openslaande louvredeuren op uit komen. De voormalige woonkamer is nu het atelier van Carlos.  Tja, zo kunnen wij het hier ook wel even uithouden.

Emmastad, Curacao, 11 september 2011

58 jaar: Het ene na het andere rubberbootje maakt vast aan de Kind of Blue terwijl ik er echt maar één verwacht. Ik ben dan wel jarig maar daar doen we doorgaans niet zoveel mee.  17 Man in de kuip is wat krap en vraagt wat voorbereiding, maar ook dat heeft Lorie netjes voor elkaar.  Zelfs de caipirinia,s worden in sneltreinvaart geproduceerd.  Ik speel nog wat gitaar en drink natuurlijk weer te veel. Gelukkig hebben daar meer mensen last  van, Pim dondert bijna in het water als hij naar zijn schip terug wil.

10 september 2011

Een Gallon Caipirinia: Met Nina en Lennart hebben we een BBQ op het strand. We zijn met z’n vieren maar natuurlijk hebben we weer eten voor 8 en drinken voor 12. Alleen al in de Caipirinia die ik vooraf bereid heb zitten 2 flessen Rum en is dus eigenlijk geen Caipirinia. Niettemin weten we die Caipirinia nagenoeg soldaat te maken. Op de terugweg rijdt Lennart’s bedrijfsbusje zonder vering en remmen een stuk comfortabeler.  Rijden onder invloed wordt hier trouwens niet zo stevig aangepakt als in Nederland, de politie vraagt hooguit of je in kennelijke staat van dronkenschap over de vluchtstrook wilt rijden.

Caracasbaai, Curaçao, 14 augustus 2011.

AIS: Dennis van de Bodyguard wist dat ik een Pactor Modem over had en zag daar wel brood in. Net voor zijn vertrek naar Nederland stelde hij voor mijn Modem te ruilen voor zijn overtollige AIS module. Het prijsverschil is groot maar als hij het zaakje ook zou installeren vond ik het een goede deal.  Voortaan zien wij dus ook welke schepen in onze omgeving varen, hoe ver weg ze zijn, welke koers ze varen en wanneer ze ons pad kruisen.  Dat geeft waarschijnlijk een hoop rust tijdens een nachtelijke oversteek.

Dennis installeert AIS. Spaanse Water Curacao,  23 juli 2011

Katinka en Carlos Blaaker: We wisten dat ze op Curacao woonden maar konden ze niet traceren. Tijdens het openingsconcert van het North Sea Jazz Festival in Curacao loopt Carlos mij bijna omver. Daarna volgden vele uurtjes lol bij hun thuis en happy hours bij Norman’s Snack. Met Carlos wisselde ik muziek uit, vooral Carlos had veel goed georganiseerde muziek op schijf. Katinka is nog net zo leuk als destijds bij Bolle Hans. Carlos is een nog imposanter charmeur dan pakweg 15 jaar geleden. Zijn huidige schilderijen zijn indrukwekkend, met name de portretten.

Erg leuk weerzien op Otrabanda, Willemstad, Curacao 29 augustus 2011

6 jaar onderweg: Zelfs op ons komt het ongeloofwaardig over maar het is alweer 6 jaar geleden dat “wij van Rotterdam vertrokken”.  De uitzwaaiers op de pier van Scheveningen staan ons nog helder op het netvlies. Na 6 jaar zijn we daar waar de meeste wereldomzeilers uit Europa al binnen 6 maanden zijn.  Maar die zij dan ook niet om Afrika gevaren.  Het schip en de  bemanning vertonen inmiddels wat sporen van veroudering maar zijn verder in topconditie en klaar voor het vervolg van de reis.  Pacific here we come! 6 jaar cruisers.

Spaanse Water, Curaçao, 16 juli 2011

Karien en Tom: 18 jaar werkte Tom aan een bak roest voordat de Alcatraz, een haringvisser uit 1931, vaarklaar was.  Het resultaat is verbluffend. Tom werkte bij Jongert, een beroemde megajachtbouwer, dus hij wist waarmee hij bezig was.  Met zijn kennis klust hij nu op de jachten  in het Spaanse Water.  Ook mijn generator wist hij weer aan de praat te krijgen.  Karien en Platje, zoals Karien Tom noemt,  zijn lid van een beruchte motorclub en kunnen ook daar leuk over vertellen.  Samen werkten we heel wat bier en wijn weg. Zowel tijdens Happy Hour als aan boord van onze schepen. Met Karien gaat Lorie geregeld naar het strand.  Ook dan gaat er een flesje wijn doorheen.

Karien en Platje, Happy Hour, Spaanse Water, Curaçao 7 juli 2011.

Norman: Met een rappe babbel en groot enthousiasme stampt hij in no time een goed lopende bar/eethuis met terras uit de grond. In een overheidsgebouwtje nog wel. Vraag niet hoe hij dat laatste voor elkaar kreeg.  Norman introduceerde mij bij de fietsclub en bood mij een stalling voor de fiets aan. Met Lorie, zijn vrouw en zijn neefje reed hij over het eiland om de fietsploeg te ondersteunen tijdens een lange zondagrit.  Hij heeft een spannend verhaal over hoe hij ons leerde kennen en vertelt dat aan ieder die het wel of niet horen wil. Ik zal het jullie hier besparen, zonder zijn mimiek wordt het niks. Norman en Lorie tijdens de borrel in zijn “tent”.

Spaanse Water, Curaçao, 8 juli 2011.

Slavernij: Op onze reis worden we regelmatig geconfronteerd met  een verleden waar we niet zo trots op zijn. Slavernij is misschien wel de grootste misdaad tegen de mensheid ooit.  De rijkdom van het westen is voor een enorm deel verkregen over de ruggen van miljoenen gestolen Afrikanen, misleide Indiërs en bedrogen Javanen.  Op Curacao is een klein deel van een expositie over een plantage gewijd aan de slavernij. Met name de lijfstraffen die men bedacht om de Afrikanen in het gareel te houden maakten indruk.

Curacao, 12 juni 2011

Mo en Will: Uit verveling bezochten ze het happy hour van de Cruisers en schoven bij ons aan. Een  elektricien uit Wales en een lasser uit Engeland. Ze werkten enkele maanden op het booreiland nabij het Spaanse water. Maurice was met zijn accent nauwelijks verstaanbaar en sprak vermoedelijk voornamelijk over voetbal. William, op het oog een zachte jongen, was lange tijd kooivechter. “Een spannende job waarmee je veel geld verdien” vertelde hij. Omdat hij er niet altijd beschadigd bij wilde lopen is hij er  toch maar mee gestopt.  We nodigden de twee uit voor een etentje aan boord maar alleen Maurice kwam opdagen. Dat leverde ons wel 650 Engelstalige bestsellers voor onze e-reader op.

Maurice en William, Spaanse Water, Curaçao, 8 juli 2011.

Duncan en Irene Gould: We kennen ze al uit Richards Bay, Zuid-Afrika ruim 1,5 jaar geleden. Ze kochten zelfs onze Toyota toen wij naar Kaapstad vertrokken. In Curacao haalden ze ons van het vliegveld toen wij terugkwamen uit Nederland.  Duncan en Irene hadden net hun wereldreis met de Moose afgerond, ze waren ruim 11 jaar onderweg.  Op het Spaanse water zijn zij onze buren. Irene en ik rennen om de andere dag 10km en Duncan  verslaat mij regelmatig met Backgammon.  Over enkele maanden vertrekken zij naar Canada waar ze een huis hebben gekocht. De Moose blijft op Curacao.

Leuk weerzien op vliegveld Curacao 9 juni 2011.

Oude Westen: We kwamen maar kort naar Nederland, 3 weken logeren leek ons lang genoeg. We hadden er niet op gerekend dat Tom onderdak voor ons geregeld had. Chantal, een goede vriendin van Tom, stelde haar huis beschikbaar en ging zelf enkele weken bij haar vriend wonen.  Geweldig zulke mensen.  Nu kennen we ook het oude westen van Rotterdam een beetje.

Coast Guard: Op weg naar Bonaire passeren we Venezuela. We hebben geen recente pilot (gids) en uiteindelijk printen we een 9 jaar oude uit. Via Noonsite halen we wat recente gegevens op.  Het blijkt dat we ons visum vooraf hadden moeten regelen dus we kunnen er niet aan land. Niet zo heel erg want Venezuela is berucht vanwege piraterij.  De eilanden  voor de kust doen we wel aan. Op goed geluk.  Op Isla Blanquilla zoeken we kontact met de kustwacht maar de radio zwijgt als blijkt dat wij alleen maar Engels spreken.  Niemand valt ons verder lastig.  Op Los Roques mogen we één nacht blijven tenzij we  $300,-  US betalen. Daar trappen we niet in maar blijven wel twee dagen hangen.  Isla Barlevento is onbewoond, geen gezeur dus, maar als we Isla Sotavento passeren worden we door de kustwacht opgeroepen. In het Spaans dus daar hebben we niet op gereageerd. Na vele dwingende oproepen zwijgt de radio en ik verwacht een achtervolging van de kustwacht. Er gebeurt gelukkig niets.  Later horen we dat de betreffende post schepen aanhoudt en geld afperst voor onzinnige “overtredingen”.  Maar weer goed dat we doorgevaren zijn.

Voor anker op Isla La Blanquilla, Venezuela.  22 april 2011.

Nootmuskaat: Grenada is de op twee na grootste producent van nootmuskaat ter wereld. In de fabriek die we bezochten wordt 75% van de nootmuskaat op Grenada verwerkt. Alles met de blote hand! Nootmuskaat groeit in een vrucht die openspringt wanneer hij rijp is. In de vrucht zit de noot ingekapseld door een fel rood vlies. Dit vlies kennen wij als foelie en wordt apart verkocht. Om de noot zelf zit nog een harde schil die er in de fabriek na het drogen met de hand afgehaald wordt. Na het pellen is de nootmuskaat gereed voor de verkoop.

Deze vrucht vonden we gewoon op straat. Gouyave, Grenada, 14 april 2011

John en Clara Broersen, Cést si Bon: Goede morgen klonk het met een Amerikaans accent. John en Clara woonden zowat hun hele leven in Canada en vonden het wel lekker om weer even Nederlands te praten.  Clara was in Nederland geboren maar op haar eerste al naar Canada verhuisd. John, Jan of Jean, hij is in Frankrijk geboren, emigreerde rond zijn 20^ste naar Canada. Ze hebben een grondverzet bedrijf in Alberta, midden in de prairie, twee uur rijden vanaf de Rocky Mountains.  In de winter varen ze enkele maanden in de Carib en neemt hun zoon de zaken waar.  Aan boord van hun Amel trakteerden zij ons op zuurkool met een  grote gehaktbal. Wij brachten een blik Unox erwtensoep voor hen mee.

John en Clara Broersen, 7-2-2011, St. Anne, Martinique.

Cacao plantage Grenada: 300 Jaar oud is deze boom! Hij was er al in de tijd dat duizenden Afrikaanse slaven het zware werk op  de plantage verrichtte.  De boom werd destijds gebruikt om ongehoorzame slaven aan op te hangen.  Ik moest aan het ontroerende Strange Fruit van Billy Holiday denken. “Het was een andere tijd” merkte de zwarte gids op, “we laten de boom uit respect staan”.  De bel uit dezelfde tijd wordt nu gebruikt om de arbeiders op de enorme plantage te waarschuwen bij calamiteiten.

Hermitage St. Patrick, Grenada, 14 april 2011

Boudin en Accra: Specialiteit op Martinique: bloedworst en gefrituurde visdeegballetjes. Lorie wil graag alles eten maar het idee om gestold bloed te verorberen ging haar toch even te ver. Ik ben gek op bloedworst, mijn moeder bakte vroeger van die schijven samen met uien en plakjes appel. Heerlijk. Als ik de worstjes bestel wil Lorie een klein stukje proeven.  Met een gezicht vol walging werkt ze het stukje weg maar het valt mee. Later eet ze zelfs een heel worstje maar daar is het wel bij gebleven.

Martinique 15-2-2011.

Zonnebril: In Fort de France kocht ik nieuwe glazen in mijn titanium montuur.  Op sterkte, ontspiegeld en gepolariseerd. Super, de zonnebril was nog nooit zo goed. Vooral de polarisatie was een openbaring, ik kon nu veel beter over en in het water kijken.  Er was echter ook een nadeel, door de polarisatie werden de schermpjes op de boot en van mijn camera zwart dus als ik een foto wilde maken moest mijn bril even af. Nou dat ging 3 dagen goed, toen was ik het ding dus alweer kwijt. Waarschijnlijk van mijn hoofd gevallen toen ik terugdeinsde van wat gloeiende modder uit een geiser op Dominica.

St. Pierre, Martinique 20-02-2011

Warmwaterbron: We willen snorkelen maar de condities in het Marine Park zijn te ruig. We komen uiteindelijk in Soufrierre uit.  Hier vinden we kristal helder water waarin kleine luchtbelletjes opstijgen als was het champagne. Hier blijkt een ondergrondse vulkaan actief te zijn en zelfs het water is op sommige plaatsen gewoon warm.  De vissen lijken het wel lekker te vinden, we spotten er murenes, papagaaivissen, pijlinktvis, koffervissen en een enorm dikke local waarvan we nu nog niet weten of het een man of een vrouw was.

Soufrierre, Dominica, 22-02-2011